Het klimaatakkoord in Kopenhagen is verzand in beloftes, zo meldt het NRC Handelsblad vandaag. Dat is natuurlijk goed nieuws. Want of je nu links of rechts bent, groen, paars, bruin of geel, een stevig akkoord zou vooral meer emissiehandel betekenen.

Het verbaasde mij vaker dat onze massamedia zo volhardden in een patriottische lobby voor Kopenhagen. In het huidige krachtenveld, waarbij multinationals, NGO’s en financiële instellingen domineren is geen andere optie mogelijk: journalisten verlenen in hun naïviteit steun aan profiteurs van emissiehandel. Bij een ‘succesvol’akkoord, zouden landen tot 70 procent van hun emissies in het buitenland mogen afkopen, en zo zou in 2020 twee triljard euro publiek geld richting onnavolgbare doelen gaan. Een soort crisis-stimuleringspakket+ zeg maar.

Klimaatambitie
Wanneer journalisten de kolommen opwarmen met ‘de klimaatdreiging’, lezen we onbedoeld een gratis advertorial voor belanghebbenden. Hier bedoelen we financiële instellingen als Credit Suisse (waarvan IPCC-hoofd Pachauri adviseur is), Barclays, Rabobank, en oliemaatschappijen die allen een staand beleid hebben om via beleggingen, ‘klimaatprojecten’, emissiehandel en CO2-injectie een klimaatgraantje mee te pikken van vrijkomende publieke geldstromen. Die CO2-injectie via schuim is een handige techniek om meer olie uit één bron te persen, en nu kan men ook nog eens het klimaat er mee redden. Dus overheid, toon ambitie!

Advertorial

Zelf mocht ik al eerder bij een ingeleverde reportage voor het NRC, over DALENDE zeespiegels, meemaken hoe de eindredactie de kop Al Gore-proof maakte. ‘Ja we wilden lekker meedoen’, verklaarde men na publicatie , terwijl het stuk ging over de invloed van de ijstijd van 10.000 jaar geleden op Finland.
Je hoeft als ondernemer dus eigenlijk geen dure advertenties meer in de krant te plaatsen. De ironie wil dat grote multinationals al gratis support krijgen voor hun onderneming via de nieuwskolommen. De kans op succes is groot wanneer je als belanghebbende een stukje climatebait uitwerpt via een persbericht, dat inspeelt op het kritische zelfbeeld van journalisten. De tijd dat voorlichters op vakantie zijn, heeft zelfs een naam in krantenland: komkommertijd. Meteen moet de krant dunner.

IJsbeer redden
De andere grote profiteurs zijn NGO’s. Meestal sturen milieuclubs als het Wereldnatuurfonds gewoon wat journalisten op een exotisch reisje, om zo advertorials te scoren die vermomd zijn als neutraal nieuws. Dat is onderdeel van marketingbeleid. Ook ik heb me wel eens heerlijk op vakantie laten sturen op kosten van de bedreigde panda. Het gros van mijn reisgenoten deed gewoon braaf wat van ze gevraagd werd, de goede werken adverteren.
Wanneer NGO’s als het Wereldnatuurfonds al paginagroot adverteren, profiteren deze clubs rechtstreeks van de groene gelovigheid. ‘Windmolens in zee om de ijsbeer te redden’. Ik heb bewondering voor het creatieve denkproces op de marketingafdeling. ‘Overheid toon ambitie’..
De campagne had effect, de beleggingen van deze club in ‘duurzame energie’via de Rabobank zullen flink meer waard worden dankzij alle ambitie van Cramer en Verhoeven. Dat is niets ten nadele van deze NGO’s. Ik ben geen anti-kapitalist, en applaudisseer niet voor Chavez. Het is gezonde ondernemerszin. Op de markt van groene gelovigheid valt nu eenmaal veel geld te verdienen.

Clean development
Eerder schreven we al hoe Nederland via emissierechten van het Clean Development Mechanism (CDM) zo de bouw van waterkrachtcentrales in China financiert. Centrales die de Chinezen toch al wilden bouwen volgens hun vijfjarenplannen. Maar die ze nu met uw steun gratis uit de grond kunnen stampen. China is nu al ’s werelds grootste profiteur van emissiehandel. En NRC is een kwaliteitskrant.

Zoals vaker bij massahysterie, ontstaat er een roep om ‘iets’te doen, het maakt niet uit wat. Maar wat mij betreft maakt dat wel uit, en hier sta ik niet bepaald alleen. Juist veel mensen die heilig geloven in de onfeilbare autoriteit van het IPCC, onderschrijven een zekere zinloosheid van klimaatakkoorden, zonder een duidelijke omschrijving van de technische haalbaarheid. Sociale wetenschappers als Frans Stokman met zijn C8-foundation lobbyen ook voor meer focus op technologie en realistische vormen van eigen energievoorziening. Dit in plaats van het afkopen van zonden ergens onder de evenaar.

Halkema’s schaduw
Als je minder fossiele brandstof wilt verstoken, zul je daadwerkelijk moeten investeren in technologie die zoden aan de dijk zet. Hierbij is de orthodoxe milieubeweging voorlopig het grootste milieuprobleem. Want zij blokkeren kernenergie, en zetten in op windenergie, de meest efficiënte vorm van kapitaalvernietiging zonder effect op CO2-reductie. Wijlen Hans Halkema heeft het al zo vaak voorgerekend.
De International Herald Tribune van 14 december bevestigt Halkema’s gelijk nog maar weer. Hier lezen we al dat ‘As clean energy grows, and subsidies multiply, a dirty trail emerges’. De werkelijke reden dat er in Duitsland zoveel windmolens verschijnen, komt doordat van de 83,3 euro per Megawatt inkomsten , de overheid daar 30 tot 70 euro subsidie bij stopt. Zoveel gulheid trekt dubieuze partijen aan, zozeer, dat de EU een justitieel onderzoek is gestart onder codenaam ‘Gone With the Wind’. Waarom moeten we hiervoor weer bij buitenlandse kranten te rade gaan?
Helpt al die gesubsidieerde ambitie? Zweden en Zwitserland laten dat lichtende voorbeeld Duitsland ver achter als schone jongens, dankzij waterkracht en kernenergie, onze oosterburen bungelen onder aan de lijst samen met Denemarken en zij procentueel één van Europa’s grootste fossiele brandstofverbruikers.
Ooit zullen de klimaatschapen inzien hoezeer we geschoren worden.