In het schaakspel heb je de opening, het middenspel en het eindspel. Laten we zeggen dat James Hansen’s speech voor het Amerikaanse congres van 23 juni 1988 de opening was, de doorbraak van een omstreden wetenschappelijke hypothese naar het politiek-maatschappelijke speelveld. Laten we zeggen dat het verschijnen van An Inconvenient Truth in mei 2006 en het antwoord The Great Global Warming  Swindle in maart 2007 het middenspel markeerden. Op 11-19-09 de datum van Climategate begon hetmiddenspel te kiepen richting het eindspel. Het Volkskrant-artikel op de speciale Groen & Geld pagina’s van de economiebijlage laten zien dat schaakmat niet meer ver weg kan zijn.

We quoten Willem Vermeend, voorheen nog believer in een New Green Deal:

De effecten van de crisis zijn groter dan verwacht. De crisis houdt een verstoring in en heeft enorm op de economische groei ingehakt. De prioriteiten zijn daardoor verschoven. Wereldwijd hebben landen hun targets niet gehaald. Ik constateer gewoon dat er een vertraging optreedt en dat je die niet meer inhaalt  met het voorgenomen beleid en de voorspelde groeiprognoses. Je kunt die investeringen in duurzaamheid nog doen. Maar de publieke opinie is ook opgeschoven. Ik constateer dus dat het niet meer gebeurt.”

We quoten Pieter Winsemius (De Volkskrant noemt hem lichtgroenrechts en merkt op dat de fractie een echt groenrechtste VVD-er een spreekverbod heeft opgelegd):

Ik begrijp goed dat de prioriteit nu ligt bij de economie. Wat dat betreft ben ik altijd een echte VVD-er gebleven. Je moet eerst de staatshuishouding op orde hebben, want anders heb je niks op orde.  Mensen die het over de Green New Deal hadden, hebben misschien iets te lichtzinning allerlei grote plannen gehad. Dat ging over grootschalige aanleg en daar dan ook nog heel veel geld mee verdienen. Je kon toen al bedenken dat die twee niet makkelijk samen zouden gaan. Duurzaamheidsbeleid zal in de komende periode een beetje de onderstroom worden. Maar dat is ook niet erg, die die kan hard gaan”

Een vreemde afsluitende uitspraak van Winsemius. Enerzijds de ruiterlijke erkenning dat de “grote plannen” natuurlijk alleen maar geld kosten en niets opleveren zoals de grootschalige experimenten in Spanje en Duitsland bewijzen. Anderzijds een hoop dat het hard zal gaan via de onderstroom. Hoe is dat nu te rijmen? Als je consequent bent moet je dan erkennen dat ook wat via de onderstroom gebeurt de samenleving alleen maar geld en welvaart zal kosten. Of gaat Winsemius voor de Nobelprijs economie met de ontdekking van een wonderlijk financieel vehikel in de onderstroom?

Afsluitend quoten we Jacqueline Cramer over het bedrijfsleven:

Daar gebeurt van alles. Alleen verwachten ze daar van de overheid wel een beetje consistentie. En die zie ik maar aan één kant van het politieke spectrum.

Niet dus. Winsemius laat zien dat de tendens om in een “onderstroom” toch particuliere duurzame belangen te bevoordelen zit zowel bij links als midden in de VVD. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat politici hier hum macht en invloed aanwenden om hun vriendjes in de groene wereld van de windmolenbouwers tot de consultants hun financiële voordelen en erebaantjes te gunnen. Wat dat betreft is het te hopen dat Willem Vermeend gelijk krijgt dat de invloed van de gewijzigde publieke opinie verder reikt, dan de macht van de groene intelligentsia.

Hoe lang nog tot de alarmistische koning valt? Of toch die economische fnuikende herhaling van zetten of erger de patstelling?

Cartoon bij De Groene droom lijkt wel zo’n beetje uitgedroomd, VK 29 mei 2010

Gerelateerd: