Neven maakte me attent op het feit dat The Sunday Times gisteren een artikel heeft teruggetrokken van Jonathan Leake dat aanleiding vormde tot het AmazonGate schandaal. Nevens bron was het wetenschapsblog Deltoid (link). Deze Google Search laat zien dat het nieuws van de liegende en bedriegende journalist met zijn smeercampagne tegen het IPCC überviral het internet heeft veroverd.
Kort gezegd draait AmazonGate-LeakeGate hierom:
- Het IPCC claimde dat 40% van het regenwoud bedreigd is door klimaatverandering;
- Het IPCC baseerde zich op een door journalisten geschreven WWF-publicatie;
- De betrokken wetenschapper Simon Lewis beweert dat Sunday Times een interview met hem verdraaide, nadat hij een eerdere versie had goedgekeurd;
- De WWF publicatie blijkt wel op peer-reviewed science te stoelen;
- Dus klopte de claim van het IPCC wel, maar was alleen de bronvermelding “bizar” (Lewis’ omschrijving).
Gelukkig weten wij van Rypke’s analyse destijds in zijn artikel AmazonGate: IPCC citeert liever WWF dan Nature dat het IPCC-rapport wel degelijk een interpretatiefout bevat: de bron zegt dat 40% van de Amazone bedreigd is door droogte als gevolg van klimaatverandering; het IPCC maakte daarvan: 40% van de Amazone dreigt te verdwijnen door klimaatverandering. Klein verschil!
Waar het me hier nu om gaat is de manier hoe de alarmistische gemeenschap omgaat met het melden van het succes van Lewis’ klacht bij de Press Complaints Commission (Joe Romm publiceerde de aanklacht integraal op ClimateProgress.com). Het wordt gevierd als een heroïsche overwinning van David – de eenzaam voor het behoud van de planeet strijdende klimaatwetenschapper – op de Goliath van de denial lobby. Dat zou nog tot daar aan toe zijn. We gunnen iedereen zijn feestje. Maar het is toch beangstigend om de kwalificatie te lezen waarmee Jonathan Leake wordt weggezet. Het is maar zo’n simpel woordtje dishonest, maar ik krijg er kippenvel van:
“AmazonGate”: how the denial lobby and a dishonest journalist created a fake scandal
Anyone following the recent string of articles in the mainstream press attacking the UN’s Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) may have entertained a sneaking suspicion that the hidden hand of the climate denial lobby was at work behind many of them. That suspicion, it turns out, is exactly right – the fingerprints of the deniers are all over several of the key stories.
Als je het kunt verdragen mag je de rest van dit artikel lezen…
Bescheidenheid
Waarom is het niet genoeg iemand op een fout te wijzen? Waarom is het niet genoeg verheugd te zijn in een wereld te leven waarin regels bestaan voor zuivere journalistiek? Waarom is het niet genoeg dat de Sunday Times een artikel terugtrekt? Waarom niet het stukje bescheidenheid dat er wel degelijk iets niet helemaal zuiver was met de Amazone claims van het IPCC? Waarom die man niet in zijn waarde laten en het hem gunnen dat hij de volgende keer nog iets beter oplet? Waarom iemand wegzetten als “dishonest” en als radertje in de machinerie van een nooit bewezen denial machine? Het artikel Complaint Issued on Amazon Reporting van Anthony Watts heeft eind maart al laten zien dat de klacht van Lewis’ een eenzaam voorbeeld aan de sceptische kant, van een praktijk die aan de alarmistische kant schering en inslag is.
Anelka
In Nederland en ook op deze website wordt nog wel eens geschermd met het woordje “onbetrouwbaar”. We hebben er net een leuke discussie over gehad in de reacties. Waarom vind ik zo’n Anelka die tegen Domenech roept “Va te faire enculer, sale fils de pute” (flikker op, vuile hoerenzoon)” gewoon lekker recht voor zijn raap en waarom gaat dat “dishonest” en “onbetrouwbaar” bij mij zo door merg en been? Ik overweeg een regel in de reacties op te nemen dat naast het woordje “ontkenner” ook deze sluipmoordende woorden op dit blog niet toelaatbaar zijn als kwalificatie voor niemand. Als het zo ver komt zal ik ter compensatie een off topic openen Lekker ongeremd Anelkaans schelden over en weer, waar mijns inziens geen kwaad in schuilt. Wat vinden jullie?
Hieronder een video waaruit je zelf mag beoordelen of Jonathan Leake dan wel de anti-christ, dan wel “dishonest” dan wel gewoon een Mensch is….
Een eerlijke onderzoeker heeft het niet altijd makkelijk.
Eerst wat over wetenschapper – pers. Daarna wat over onderzoekswereld. En het blijft just a two cents opinion. By no means complete etc. etc.
Wetenschappers en journalisten hebben een verschillende manier van communiceren. Dat heeft o.a. te maken met hun doelgroep.
Bij het vertalen van wetenschap naar een makkelijk lezend verhaal voor een groter publiek (of andere doelgroep van leken) gaat er wel eens wat mis. Het artikel moet lezers trekken.
Amadeus heeft zelf meegemaakt hoe dat ging. Het betrof een jaarverslag, dat in tegenstelling tot jaren daarvoor wat glossier en meer geschreven naar de politici in Den Haag zou moeten vertellen waarom het onderzoeksinstituut interessant was (tegenwoordig zijn veel jaarverslagen van instituten veel glossier – lekker lezender dan vroeger, maar een wetenschapper die echt wil weten wat een instituut doet heeft er niets aan).
Daartoe had het instituut een wetenschapsjournalist ingehuurd. Die belde de onderzoeker op, en stelde wat vragen. De onderzoeker legde uit wat hij deed.
De eerste versie die de onderzoeker – per Email – kreeg was bagger. De onderzoeker leverde daarop zijn versie in de saaie, droge bewoordingen, die hij gewend was. Het moest 4 maal heen en weer voordat het goed was. En dat was nog binnen een instituut! Het hoeft natuurlijk niet zo te gaan, het kan ook goed gaan.
De genoemde Berkhout, ging naar de pers toen hij zijn functie als leider van het onderzoek rond Schiphol neerlegde. En hij kon goed zijn woordje doen. Niet iedere wetenschapper (onderzoeker) kan dat even goed.
Wellicht zou je als je als wetenschapper die van zich zelf weet dat ie moeite heeeft met het communiceren met de pers, iemand moeten zoeken die meer bedreven is in die communicatie met journalisten. Veel instituten hebben hun press officers, die het wereldje van wetenschapsjournalisten een beetje kennen (het kaf en het koren weten te scheiden, so to speak). Doe het niet alleen en doe het bij voorkeur niet mondeling maar schriftelijk (Laat het ook een derde lezen).
Zelfs onze politici (die heel wat gewend zijn) hebben hun woordvoerders. Nu zijn politici wel vaak gladde jakkers en toch hebben die hun woordvoerders die nog gladder zijn om de evenzo gladde persjongens te woord te staan. Daar is volgens mij wel een bepaalde inflatie in gladheid in te zien. Amadeus moet er dan ook niet aan denken dat wetenschappers op dezelfde manier als onze politici belaagd worden met hoe het nu zit met onderzoek X of Y.
(Terzijde ook politici kunnen het onderzoekers lastig maken, of de mond snoeren. Zoek eens binnen de Elsevier website op wat Simon Roozendaal over de ondervraging van Lindzen door Al Gore begin jaren 90 heeft geschreven).
Je hebt natuurlijk ook journalisten die heel erg gullible zijn. Amadeus weet dat autojournalistiek op de lijst van meest gullible journalistiek met stip op plaats 1 staan. Klakkeloos copieren autojournalisten de pr meededelingen van de fabrikanten en laten zich lekker feteren op mooie reisjes om in mooie autotjes te rijden (en soms nog erger). Vrijwel geen een "test" is kritisch, alhoewel veel blaadjes wel pretenderen auto’s „te testen“. Ze zijn zo gullible dat ze eigenlijk geen journalist meer zijn. Maar goed dat is wellicht iets voor een volgende post (Amadeus’ Top 5 of Gullible Journalism).
Amadeus wil nog een laatste punt maken. Een onderzoeker moet soms met bepaalde aannamen en randvoorwaarden zijn onderzoek doen. Die hoeven niet van hemzelf te komen. Er kunnen randvoorwaarden/aannamen zijn, die vooraf zo (politiek) bekokstoofd zijn, dat de onderzoeker die binnen dit raam werkt, erdoor belast wordt (en ermee opgezadeld wordt). Moet de onderzoeker dit worden aangewreven? De overheid heeft wel eens de neiging zijn beleid van een wetenschappelijk sausje te voorzien. Etc.
En het kan voorkomen dat zijn onderzoek in de vertaalslag door beleidsmakers etc. wordt verdraaid en in het erge geval kan hij – als ie niet oppast – erop worden afgerekend.
Het onderzoekswereldje zelf kan ook hard zijn, waarbij een (jonge) onderzoeker ook wel eens ego’s tegenkomt – zoals in elke bedrijfstak – die je met zijden handschoentjes moet benaderen, die niet redelijk zijn, die hun ongelijk niet durven toegeven (bang om hun eergevoel te verliezen), die schurkachtig zijn, etc.etc. Maar er zijn ook onderzoekers, die heel altruistisch zijn, veel kwaliteiten hebben, minder ehrgeistig (maar wel verdomd goed in hun vakgebied), bescheiden etc. etc. Het komplete scala, wat je in het gewone leven ook tegenkomt. Maar dat is allemaal eens gezegd.
Just Amadeus’ two cents opinion.
Amadeus Gould
het is een boutade natuurlijk, maar er is weinig wat een wetenschapper meer beangstigd dan de idee door een journalist geciteerd te worden. Dat komt zelden goed.
Fout citeren is schering en inslag. Vaak door een totaal gebrek aan kennis, maar even vaak omdat de journalist woorden interpreteert op de wijze die hij wil horen.
Waar je bij een "ernstig" artikel nog kan eisen om het stuk na te lezen, is dat bij "dagdagelijkse" krantenberichtgeving niet echt gebruikelijk, of toch niet in de kringen waar ik vertoef.
En dan is het bij publicatie altijd schrikken van hoe ver het krantenartikel verwijderd zit van wat er echt gezegd werd.
Gelukkig zitten journalisten er vaak zo ver naast dat iedereen in het wereldje ogenblikkelijk doorheeft dat wat in de krant als citaat werd neergepend onmogenlijk uit de woorden van de desbetreffende researcher kan gekomen zijn :)
Richard North heeft de tekst van Leake 'gevonden' die goedgekeurd was door de groene activist Dr Simon Lewis.
http://eureferendum.blogspot.com/2010/06/does-he-…
Het is bizar en onbehoorlijk dat je een goedgekeurde tekst gaat veranderen, maar ik ben het eens met Monbiot dat het helemaal niet duidelijk is dat Jonathan Leake de veranderingen heeft aangebracht.
http://www.guardian.co.uk/environment/georgemonbi…
En ik ben het ook eens met Richard North dat het verschil tussen de twee versies niet zo groot was.