Eén van de weinige zinvolle neutrale publicaties over CO2 in zeewater van de laatste 10 jaar, het gros bestaat uit activistenbocht

Op de site van de klimaatalarmistische maar steeds verstandiger journalist Mark Lynas– ontspint zich een aardig debat over oceaanverzuring met Rational Optimist Matt Ridley: die noemde oceaanverzuring ‘het backup-plan van actiegroepen, voor als de aarde niet meer opwarmt’. Ik citeer die uitspraak ook in het oceaanzuur-deel van Marcel’s boek. Waarom?

Oceaanverzuring: Dramatisch presenteren voor gevorderden
Terecht stelt Ridley dat oceaanverzuurders de meest dramatische manier kiezen om verzuring te presenteren, met continue gerecyclede claims als:

‘de oceaan werd 30 procent zuurder sinds de Industriele Revolutie’.

Dat 30-procentgetal hanteren ze ook bij officiele conferentiepapers van de leidende mensen in het wereldje als Fabry, Riesebell, Orr enz. Onderzoekers moeten zich blijkbaar als Greenpeace-activisten aanstellen om onderzoeksgeld te krijgen via de Verenigde Naties en de EU zoals via EPOCA.

Want het gaat om een daling van 0,1 pH-punt vanaf een gemiddelde van 8,2. Dat maakt geen indruk. Feitelijk klopt het dat het H+gehalte met 30 procent toeneemt. Maar als je één vogel in een voliere hebt, en er komt nog één bij: dan heb je een toename van 100 procent, maar nog steeds maar 2 vogels.

Zo ligt dat ook bij INTERPRETATIE VAN HET EFFECT van de zeer minitieuze toename van H+, jaarlijks toenemend met een kleiner gehalte dan de foutmarge van de meetapparatuur. Oceaanzuur-alarmisten zijn als vogelhaters die stellen dat het aantal vogels een plaag is geworden omdat het met 100 procent toenam.

Weet ook dat 60 procent van de studies in dit veld ná 2005 verscheen, maar men vér daarvoor al zeker wist dat de hele oceaan dood zou gaan. Ja, zo doen moderne wetenschappers die carriere willen maken. En dat de pH in een estuarium OP EEN DAG al met 2 punten kan verschillen.

Een reviewstudie lezen doet genezen: effect op leven overdreven
Voor de eindconclusie over oceaanverzuring in het boek van Marcel leunde ik (ook) sterk op de reviewstudie van Iris Hendriks in Esturarine en Coastal Shelf Science, waarin ze de tot dan toe verschenen oceaanzuurliteratuur bespreekt, en dan vooral het effect op marine organismen. Je kunt een overzichtsstudie onmogelijk cherrypicking noemen, dat is het argument waarmee Ridley bij Lynas wat mij betreft de discussie wint, al legt Lynas rookgordijn na rookgordijn.

Ik werd op Hendriks geattendeerd via CO2Science, Matt Ridley waarschijnlijk ook want zijn Rational Optimist leunt ook op Hendriks.

Hendriks concludeert uit een overzicht van ruim 300 studies, dat van de slechts enkele tientallen studies van de honderden die EEN EFFECT vonden van CO2-verhoging op marien leven, het merendeel nog licht positief was. Ik stuurde deze paper ook naar Neerland’s opperhoofd Oceaanverzuring Hein de Baar van NIOZ. Die kende de studie niet.

Voor hij me met rechtszaken ging bedreigen, omdat ik De Baar letterlijk citeerde over IPCC-alarmist Carol Turley- en hij plots deed of hij niet wist dat ik journalist was – hadden we een productieve uitwisseling. Daarna ben ik meer streetwise geworden richting onze vaderlandse wetenschappers. Ik neem alleen nog geschreven citaten op, omdat ze moeilijk gaan doen zodra hun zakelijke belangen in gevaar komen.

Ik had De Baar ook nog tegen zichzelf beschermd, want wat liet hij zich gaan over de zeer invloedrijke Turley. Maar ik mag dus niet zeggen hoe. Beste Hein bedankt, dankzij jou ben ik nog een stukje cynischer geworden over de wetenschap, die vooral gaat over de carriere van wetenschappers en niet over het zoeken naar waarheid.

Chemie goed begrepen, effect op leven is overdreven
Voor de chemie had ik contact met de zeer behulpzame Richard Zeebe, zijn overzichtswerk ‘CO2 in Seawater: Equilibrium, kinetics, isotopes’ had ik deels via Google-books gedownload en staat nu in papieren vorm in de kast. Sla het boek open en je weet al: dit zullen NGO-activisten wel nooit lezen omdat het veel te moeilijk is voor ze. Ook ik moet af en toe flink mijn tanden er in zetten, terwijl ik chemisch niet analfabeet ben.

Wat dient de oceaanzuuralarmist te weten?
We leggen het in Jip en Janneke-taal nog eens uit. We spreken over Sigma CO2, de zogenaamde dissolved inorganic carbon content, die niet lineair toeneemt met de CO2 in de lucht maar volgens de Revelle-factor.
Bij toename van H+ neemt ook HCO3- toe. Het is niet zo dat enkel dus de CO3 2-afneemt en alle organismen met kalkskelet het simpele ondergangsverhaaltje volgen dat hun skelet oplost omdat het deel CaCO3 in suspensie als sneeuw voor de zon verdwijnt. Wel kan de zogenaamde ‘sneeuwgrens’ veranderen, de regenfactor als de zaak maar genoeg verzuurt.

    Veel organismen als coccolithoforen gebruiken juist HCO3- om hun skelet te bouwen en dat neemt bij toenemende CO2 dus toe. Dramatische conclusies ontstonde bij coccolitoforen dan ook, omdat onderzoekers ZOUTZUUR gebruikten. Dan verlaag je alleen de pH. Maar de gunstige effecten maken dat je beter over OCEAANFERTILISATIE kunt spreken voor veel organismen, net als bij landplanten

Toch zullen we in het 5de IPCC-rapport weer eenzijdige kommer en kwel moeten slikken, met verdwalende Nemo (100 euro dat hij er in staat) en andere onzin. De voor Greenpeace werkzame klimaatactivist Oeve Hoegh Gouldberg is lead auteur van het 5de IPCC-rapport en Carol Turley is ook weer van de partij.

Dus conclusie IPCC AR5, staat al bij voorbaat vast:

‘ooh, the oceans are dying, and all the children are crying’.

Je kunt die VN-klimaatclub met de beste wil van de wereld niet meer serieus nemen, ookal doe je nog zo je best.