Gastblog van Dick Thoenes

Sinds ik mij in de klimaatproblematiek verdiep (vanaf 1996), verbaas ik mij in toenemende mate over het feit dat de officiële klimaatpolitiek in Nederland (en veel andere westerse landen) overwegend is gebaseerd op een onwaarheid. Het gaat hier om het idee van de zogenaamde AGW (anthropogenic global warming). In de jaren ’80 werd geopperd dat het mogelijk zou kunnen zijn dat de mens met het op grote schaal verstoken van brandstoffen de gemiddelde temperatuur van de gehele aarde zou opdrijven (door het zogenaamde extra broeikaseffect van CO2). Uit wetenschappelijk onderzoek is echter overtuigend gebleken dat het AGW-effect weliswaar bestaat, maar dat het zeer klein is en voor de praktijk in feite verwaarloosbaar is. Natuurlijke invloeden op het klimaat zijn groter en veroorzaken een grillig verloop van de gemiddelde wereldtemperatuur.

Toch wordt door vrijwel alle politici in de westerse landen vastgehouden aan het AGW-idee. Margaret Thatcher is hiermee in 1988 begonnen, omdat ze steenkool wilde vervangen door kernenergie (voor elektriciteitsopwekking). Daarvoor kwam de broeikastheorie goed uit. Vele politici pakten het klimaatelement op en zijn Thatcher daarin gevolgd. De meeste blijven nu nog steeds het idee verkondigen dat de mens het klimaat in belangrijke mate beïnvloedt. Zij zien dat blijkbaar als een interessante mogelijkheid om geld te innen en hun macht te vergroten. Ook al is het bekend dat de AGW-theorie reeds lang achterhaald is. Vandaar dat we nu kunnen spreken van een “klimaatleugen”.

Dubbele onwaarheid
En het zijn niet alleen de politici die de leugen blijven verkondigen. De media doen er actief aan mee en spelen daarbij zelfs een cruciale rol. Zij hebben bereikt dat de meeste burgers in de klimaatleugen blijven geloven. Er is zo een hele “klimaatcultuur” ontstaan. Het is zelfs zover gekomen dat het inderdaad een geloof geworden, dat je niet meer ter discussie mag stellen. Haast nog erger is, dat die “klimaatdeskundigen” die door de overheden worden geraadpleegd (en betaald) hetzelfde doen. Die beweren zelfs dat de meeste wetenschappers het met hen eens zijn en dit ondanks de overtuigende wetenschappelijke bewijzen dat het een onwaarheid betreft. Het gaat hier in feite om een dubbele onwaarheid: het AGW-idee is onwaar en het is onwaar dat de meeste wetenschappers daarin zouden geloven.

Deze leugen is al in 1996 ontmaskerd door R.S. Lindzen en later door talloze andere serieuze onderzoekers. Dit heeft echter op de officiële standpunten nauwelijks enige invloed gehad. Het lijkt of de politici, de media en de officiële “klimaatdeskundigen” een soort samenzwering vormen. Maar dat is toch in feite bijzonder onwaarschijnlijk. Men vraagt zich dan wel af wat er dan in feite wel aan de hand is. (Ik schrijf “klimaatdeskundigen” met opzet tussen aanhalingstekens, omdat velen van hen geen onderzoek doen naar klimaatverschijnselen, doch alleen berekeningen en computer-modelleringen uitvoeren over de mogelijke gevolgen van klimaatverandering. Daarbij gaan ze uit van de juistheid van het AGW-idee).

Er is onlangs een Duits boek verschenen van een journalist, Oliver Janich, getiteld “Das Kapitalismus Komplott”. Ik vind de titel een beetje misleidend, want je zou kunnen denken dat de schrijver anti-kapitalist is, maar dat is hij niet. Hij verdedigt het kapitalisme zelfs met de korte maar effectieve definitie: “Kapitalismus ist Vertragsfreiheit”.

In zijn uitvoerige betoog toont hij aan, dat er allerlei verborgen mechanismen in de samenleving werkzaam zijn, die tot voortdurende misstanden leiden, die vaak zelfs al diep geworteld zijn. Hij gebruikt de “klimaatleugen” (de term is van hem) als belangrijk voorbeeld. En wat hij daarover zegt is interessant. Janich behandelt deze problematiek in een breder kader. Hij verwijst bij zijn redenering naar de “dialectiek” van de beroemde filosoof Hegel.

De redenering is ongeveer als volgt: men stelt eerst een doel, dan een actie en dan volgt er vanzelf een reactie in de gewenste richting.

Voorbeeld:

  • Bepaalde politici hebben als doel de volledige beheersing van het leven van de mensen en het beheer van grondstoffen.
  • Actie: de bevolking bang maken met een dreigende opwarming van de aarde, die de schuld zou zijn van de mensen.
  • Reactie: angst, die de invoering mogelijk maakt van extra belastingen en allerlei beperkende maatregelen, waardoor de macht van de politici verder toeneemt.

Dit is een vrij ongenuanceerd standpunt, maar er kanen belangrijke kern van waarheid in zitten. Voor de actie maakt men volgens Janich gebruik van propaganda. Deze hoeft niet gebaseerd te zijn op waarheid, maar moet wel een element van aannemelijkheid bevatten, dat de oppervlakkige krantenlezer overtuigt. De propaganda moet jaren lang eindeloos worden herhaald. Dan gaan de mensen het op de duur zien als waarheid. Hij citeert Joseph Goebbels, minister voor propaganda in Nazi-Duitsland: “Eine Lüge muss nur oft genug wiederholt werden, dann wird sie am Ende geglaubt”.
Janich geeft ook een citaat van Goethe, waarin deze juist hiervoor waarschuwt met de omgekeerde stelling: “Man muss das Wahre immer wiederholen, weil auch der Irrtum um uns herum immer gepredigt wird. Und zwar nicht von einzelnen, sondern von der Masse”.

Er wordt in de hedendaagse propaganda een zeer kwalijke rol gespeeld door de media. Ook hun macht neemt toe naarmate zij meer angst verspreiden. Opruiende berichten zijn nieuws. Genuanceerde berichten niet. Als men met een krant geld wil verdienen moet men kiezen voor opruiende berichtgeving. Waarheid betaalt niet. We kunnen zien dat allerlei kranten, die vroeger als “degelijk” bekend stonden, nu sensatiebladen zijn geworden.

Ik geef nog als voorbeeld de rapportage over de ramp met de tsunami in Japan. Er zijn daarbij tienduizenden mensen omgekomen. En er is een kerncentrale ernstig beschadigd. Over het laatste wordt nog weken lang bijna dagelijks geschreven en gesproken, maar de ramp is al bijna vergeten. Het verhaal van de schade aan de kerncentrale wordt in Duitsland gebruikt om (tegen beter weten in) een deel van de kerncentrales te gaan sluiten, hoewel er daar geen gevaar voor tsunami’s bestaat. Er is bij de tsunami in Japan echter meer gebeurd. Er zijn vier complete passagierstreinen met inzittenden de zee in gespoeld. Er waren geen overlevenden. Dit zou, met dezelfde redenering, een argument moeten zijn om in Duitsland spoorwegen te gaan sluiten. Waarom oppert men dat niet? De reden is blijkbaar dat kernenergiepolitiek ook gebaseerd is op leugens.

Toch is er mijns inziens nog een andere en misschien zelfs belangrijker reden dat de pers en de politci de klimaatleugen blijven verkondigen. Dat is vanwege de “politieke correctheid”. Dit is een eufemisme voor “politieke mode”. Een krant kan, evenmin als een politicus, zich veroorloven de klimaatleugen af te vallen, want dan zou hij het geaccepteerde geloof verwerpen en dat is niet politiek correct. En een politicus moet wel heel erg veel moed hebben om de klimaatpropaganda af te vallen. Dat kunnen Kamerleden zich niet veroorloven (vinden zij zelf). Dit geldt ook voor jonge Kamerleden met weinig ervaring. Hen wordt geleerd dat ze geen individuele standpunten mogen verkondigen die afwijken van het partijstandpunt.

Wat volgt er uit deze beschouwingen? Het heeft blijkbaar niet zoveel effect om de strijden voor de waarheid. Die doet in de politiek niet werkelijk ter zake (net als in de rechtspraak tegenwoordig steeds meer het geval is). In de politiek geldt als “waar” wat invloedrijke politici hebben gezegd. Wetenschap is minder relevant. Alles wat “klimaatsceptici” schrijven wordt terzijde gelegd, ook door de zogenaamde “klimaatdeskundigen”. Het is nu in feite zo, dat er geen steekhoudende argumenten voor de AGW-theorie meer bestaan, maar dat schijnt er niet meer toe te doen. Twintig jaren propaganda hebben hun werk gedaan.

Deze propaganda heeft al een enorm effect gehad. Met het valse argument van klimaatverandering zijn belastingen verhoogd op benzine, aardgas en elektriciteit, die jaarlijks miljarden extra in de schatkist brengen. De burger moet geloven dat dit nodig is. Er wordt een gigantische subsidie verleend op windmolens, waarvan is aangetoond dat die nooit enig nuttig effect kunnen hebben. Ze besparen nauwelijks brandstoffen en hebben geen merkbare invloed op het klimaat. Maar ze kosten wel zeer veel geld, dat nooit kan worden terugverdiend. Maar met deze leugen is de greep van de overheid ook weer vergroot. Het verlenen van subsidies vergroot de macht van de overheid. Maar het maakt haar ook kwetsbaar.
Ook het bestuur van de EU maakt hier op grote schaal misbruik van. Een sprekend voorbeeld is het plan om het gebruik van gloeilampen in Europa op termijn te verbieden. Dit is een voorbeeld van corruptie op zeer grote schaal. Natuurlijk heeft het vervangen van gloeilampen door spaarlampen en LED-verlichting geen enkel effect op het klimaat, maar dat wil men niet weten. En een voormalige gloeilampenfabriek spint daar garen bij.

Onlangs heeft de Australische regering voorgesteld een “CO2-belasting” in te voeren. Die zal een negatieve invloed hebben op de economie, maar de macht van de overheid zou daardoor natuurlijk worden vergroot. Het is te hopen dat het parlement het voorstel verwerpt.

De belangrijkste reden dat de klimaatleugen zo lang stand houdt, heeft weinig te maken met het wetenschappelijke debat. De reden is veel eenvoudiger: de klimaatleugen is zo’n uitstekend middel gebleken voor politici en bestuurders om extra belastingen te heffen en daarmee hun macht te vergroten! Zelf denk ik dat dit machtsstreven zó diep is geworteld, dat vele politici zich daar niet eens meer van bewust zijn. Het hoort er gewoon bij.

Er zijn talloze andere voorbeelden te vinden, met name op het gebied van onderwijs, waar men tegen beter weten maatregelen invoerde die de greep van de overheid vergrootten, maar die in feite geen verbeteringen van het onderwijs inhielden, integendeel. Ook bij de aanleg van wegen en allerlei verkeersvoorzieningen zien we de negatieve invloed van de overheid. Veel van die voorzieningen beperken de doorstroming van het verkeer en verlagen de verkeersveiligheid. Maar ze bevestigen de macht van lokale bestuurders.

We hebben dit griezelige machtsstreven van overheden vroeger al gezien in de communistische landen. Toen hadden we daar kritiek op, maar nu het hier ook plaats vindt, zijn we die kritiek vergeten.

Wat leert ons dit?
We moeten zeker doorgaan de waarheid (over klimaat, onderwijs, verkeer, etc.) te verkondigen, ook al weten we dat dit weinig effect heeft. We moeten daar vooral niet mee ophouden.
Maar waar het in feite om gaat, is het duidelijk maken aan de burgers dat ze voor de gek worden gehouden, dat bestuurders niet in de eerste plaats het land dienen, maar vooral uit zijn op continuering en vergroting van hun macht. En die macht heeft weer te maken met geld. Hoe meer belasting de burger betaalt, hoe groter de macht van de bestuurders. En dat geldt op alle bestuursniveaus: gemeente, provincie, rijk en EU.

Ik denk dat de achtergrond van het probleem zit in de mentaliteit van de moderne politici, ook in de “democratische” landen. Zij zijn allerminst vertegenwoordigers van het volk, zij zijn immers niet direct verkozen, maar door de partijen aangewezen. Zij onderhouden geen contact met het electoraat en vinden dat ook niet nodig. Zij zien zich zelf als uitverkorenen, die hun ideeën mogen waarmaken. En zij weten het per definitie beter dan de burgers. Dat zij niet geïnteresseerd zijn in de opinie van de burgers blijkt bijvoorbeeld uit hun collectieve afkeur van een volksraadpleging (het “raadgevend referendum”). Politici zien hun werk misschien als een roeping, maar dan als een roeping om macht uit te oefenen om daarmee hun ideeën te kunnen doordrijven. Daaraan ontlenen zij kennelijk hun voldoening. Je kunt dit zien op alle niveaus, zelfs bij de imitatie-politiek in het bedrijfsleven en bij de universiteiten. Ook voor veel leden van ondernemingsraden, universiteitsraden e.d. geldt, dat als ze eenmaal verkozen zijn, ze de kiezers de rug toekeren.

Dat heeft er toe geleid dat politici en bestuurders vaak de realiteit uit het oog verliezen. Zij hebben een fictieve wereld gecreëerd waarin ze volledig opgaan. Ook hun politieke tegenstanders, waar ze zich graag zo druk om maken, leven in diezelfde fictieve wereld. Door het politieke debat kunnen de problemen uit de reële wereld nooit worden opgelost

Hoe moet dit wezenlijke probleem worden aangepakt? Dat kan eigenlijk alleen door politieke actie. En daar voelen de meeste wetenschappers zich niet toe geroepen. Waarschijnlijk is het daarvoor nodig de “opiniemakers” te bewerken. Ik denk dat het eerste doel moet zijn dat het IPCC verder wordt aangepakt. Het moet worden ontmaskerd, waarbij getoond moet worden dat het geen wetenschappelijk maar een politiek instituut is. Dit moet leiden tot opheffing van het IPCC. Dan komt de zaak waarschijnlijk wel aan het rollen.

Maar de klimaatleugen is eigenlijk niet eens het meest fundamentele probleem. Dat is ongetwijfeld het machtsstreven van politici en bestuurders, dat ten koste gaat van de burgers. Dat gaat veel verder dan de klimaatleugen.

Dick Thoenes

Dick Thoenes is o.m. emeritus hoogleraar chemische procestechnologie, Technische Universiteit Eindhoven, en oud-voorzitter van de chemievereniging KNCV. Hij schreef de laatste jaren verschillende artikelen over de klimaatproblematiek en samen met Hans Labohm en Simon Rozendaal het boek: ‘Man-Made Global Warming: Unravelling a Dogma’

Gerelateerd: