Gastblog van De Woedende Kok

Ken u hem nog? Paul van Son, de Apollo uit de polder, die bij de presentatie van zijn liefdesbaby Desertec de Duitse politiek maar meteen flink onder druk zette om de belasting op kernenergie dusdanig te verhogen dat zonne-energie vanzelf een spotgoedkoop alternatief zou worden?

We mochten al enige tijd niets van hem vernemen; wat logisch is, immers het knotsgekke plan om de Noord-Afrikaanse woestijnen vol te plempen met spiegeltjes (zonder kraaltjes ditmaal) werd in doordrammerskringen met name bejubeld vanwege het feit dat wij aldus ons brood konden roosteren op elektriciteit uit stabiele regio’s.

Ik was hem eerlijk gezegd alweer helemaal vergeten. Je hebt immers geen leven met een hoofd vol onverantwoordelijke gekken. Maar afgelopen week bij het afruimen van het ontbijt viel mijn oog op een door een genereuze gast achtergelaten uitgave van het Handelsblatt, waarin een uitgebreid interview met de man wiens naam nu al voor eeuwig in de sterren staat geschreven.

Ik praat u bij.

Mijnheer Van Son, wat bent u toch stil de laatste tijd? En dat terwijl in heel Noord-Afrika momenteel de kogels om je oren fluiten.

Ach weet u, wij hielden ons met opzet een beetje uit het centrum van het debat rond de “Energiewende”. Duitsland had even een varkentje te wassen en bij die grootse en meeslepende “Ausstieg aus der Kernenergie” konden ze wel even zonder mij.

De krant was al een paar dagen oud maar Van Sons angstzweet liep er aan de onderkant nog uit. Goddank dus dat de “kritische” journalist met geen woord repte over de vraag hoe dat nu moet? Als al die Kernkraftwerke gesloten worden kun je ze immers ook niet meer belasten?

Desertec had die adempauze mooi kunnen gebruiken voor het schrijven van de strategie tot 2050. Grote mannen verre vergezichten, u kent dat wel.

En ze zijn eruit, inclusief een mooie kostenraming waarbij we niet op wat miljarden meer of minder moeten kijken. We werken aan een prachtige pilot in samenwerking met (het zojuist speciaal voor deze gelegenheid geheel gedemocratiseerde en dus stabiele) Marokko. In 2014 kan de Duitser zijn eerste onderbroeken wassen op Marokkaans zonne-energie.

Dus u kunt uit de startblokken? Nou, niet helemaal. We zoeken voor deze proef, die lekker goedkoop is omdat we van de bestaande bekabeling gebruik kunnen maken, nog wel even 1.9 miljard. Wij gaan ervan uit dat Duitsland het grootste deel schuift. Ja, wat wilt u? Het is van tweeën één. Aussteigen = Einsteigen, Hosentasche, Westentasche, kein geloel, der Bürger zahlt! Verder is Van Son nog bezig enkele andere landen (markpartijen staan in de startblokken maar doen pas mee als de subsidiekraan opengaat) onder druk te zetten, die hij liever niet noemt.

Je vraagt je af, zou Spanje daar ook bij zitten? Je weet maar nooit. Nu de Spaanse pleinen vol zitten met jonge mensen waarvan er zo’n 150.000 werkloos zijn dankzij de Spaanse duurzaamheidspolitiek en Duitsland al verklaard heeft dat de jongelui van harte welkom zijn op de Duitse arbeidsmarkt, slaan ze twee vliegen in een klap. Die Spaanse sukkels kunnen dan mooi weer worden uitgeknepen om Van Sons droom te verwezenlijken en een Schnitzel met een pul bier is altijd nog smakelijker dan geen bord tappa’s met geen glas vino tinto.

Handelsblatt: Maar dat is nog maar het begin. Bij de presentatie hadden we het over 400 miljard. Klopt, maar dat is maar een scenario-raming tot 2050. Zeker niet onserieus maar dat gaan we voorlopig niet nodig hebben. Hou er echter wel rekening mee dat als we uiteindelijk alles met iedereen moeten “vernetzen”, we beduidend meer nodig zullen hebben dan die 400 miljard. Voor dat geld is dan wel 15% van de hele Europese stroomvraag in 2050 gedekt.

Zonder een spier te vertrekken voegt Paul er nog aan toe dat hij geen idee heeft hoe het met de vraag zit tegen die tijd. Maar hoe dan ook Van Son weet zeker dat het vroeg of laat gewoon noodzaak is en als je het nu niet doet wordt het nog duurder en fossiel is geen optie en nog duurderder. Het wordt kortom allemaal zo duur dat rekenen geen zin meer heeft; echt! Gewoon doen.

Handelsblatt neem nog een slok zwarte koffie en wordt wakker: Eh, even nog over stabiele regio’s …

Van Son legt uit: Tja, om nu te zeggen dat we te maken hebben met lekker veilig investeringsklimaat is overdreven, maar als we allemaal een beetje op onze handen gaan zitten gebeurt er niets. Begrijpt u wel. Zie het als ontwikkelingshulp! Wij bieden de bevolking perspectief en zoals u weet: handelsbetrekkingen brengen volkeren nader tot elkaar en er zal uiteindelijk één markt ontstaan. (Hij zou toch poetverdoeme niet bedoelen dat Noord-Afrika in de Eurozone komt!?)

Maar goed; Wat krom is wordt recht, wat recht krom en Van Son droomt, nog voordat hij het geld voor z’n eerste project bij elkaar heeft gebietst, van andere mooie oorden. Op het programma staan: Tunesië, Algerije en Egypte. Voor Van Son kent de toekomst geen grenzen. Hij weet zeker dat energie zo liederlijk duur wordt dat de noodzaak om te rekenen geheel wegvalt. Je moet hem dan ook vooral niet vragen in hoeverre zijn aanwezigheid op deze aarde aan die prijsstijging heeft bijgedragen.

Daar sta je dan als kok met je spiksplinternieuwe gasfornuis, m’n klus viel op het dek en ik heb de hele dag niets anders kunnen doen dan onder de plataan tussen het gebladerde door naar de blikkerende zon te staren, ook dromend van verre, warme landen. Dank je Paul.