Met milieubeleid de economische orde omvergooien

Kijktip! Zie deze TV-aflevering Conspiracy Theories over Climate Change waarin jeugdheld Jesse Ventura (ex-worstelaar, WWF-commentator, acteur, burgemeester en gouverneur) op zoek gaat naar het complot achter de Climate scam.

httpv://www.youtube.com/watch?v=jwSodS3Wl2Y

Lekker Amerikaans en sensationeel, met een voor mij informatief elementje. Namelijk, via Lord Christopher Monckton komt Jesse Ventura snel uit bij een zekere Maurice Strong, het superbrein achter de mondiale duurzaamheidsbeweging. Wellicht de machtigste milieuman op aarde, aan wie wij een belangrijk deel van de huidige IPCC-manie te danken hebben.

Maurice Strong was voorzitter van de eerste mondiale milieu-conferentie in Stockholm in 1972, tweede man van de UN, eerste directeur van de UNEP en voorzitter van de Rio de Janeiro Earth Summit in 1992. Tot op heden speelt hij een belangrijke rol op het mondiale milieutoneel, als persoonlijke vriend van onder andere Al Gore en Michail Gorbatsjov (Earth Charter), en als blijvende aanjager/inspirator achter de schermen van de mondiale milieu- en klimaatbeweging. Zie deze mooie docu over zijn leven.

Zijn boodschap is al die jaren consistent gebleven. Lees maar wat hij vertelde aan een select gezelschap van milieu-beslissers ter voorbereiding van de Kopenhagen klimaattop in 2009:

“In my opening speech at Stockholm (1972), I cited climate change as one of the key issues. Nobody was really listening. It was not seen as it is seen now, with a sense of urgency. We thought it was a long term issue and we didn’t get much action about the issue. (…) After we established the United Nations Environment Programme (UNEP), one of the first things we did was to organise expert group meetings on climate change. After I left, UNEP joined with the World Meteorological Organization (WMO) in creating the inter-governmental panel on climate change (IPCC).”

Aha, dus deze meneer gaat er prat op dé instigator te zijn van het IPCC circus. Overigens interessant dat hij al in 1972 er van overtuigd was dat Climate Change een probleem was, terwijl toen nog geen enkel wetenschappelijk onderzoek repte over global warming door CO2. Het grote gevaar was toen Global Cooling. Die draai van 180 graden blijkt voor de heer Strong geen probleem te zijn. Want zijn einddoel blijft hetzelfde:

“I would like to see agreement on an agenda of what is really desirable, one that everybody could work to achieve. We have to make radical changes in our existing economic system. The climate change issue and the economic issue come from the same roots. And that is the gross inequity and the inadequacy of our economic model. We now know that we have to change that model. We cannot do all of this in one stroke. But we have to design a process that would produce agreement at a much more radical level.”

Aanvullend is de centrale conclusie van het Founex Report uit 1971 onder voorzitterschap van Strong, dat als input diende voor de Stockholm conferentie in 1972:

“If the concern for human environment reinforces the commitment to development, it must also reinforce the commitment to international aid.”

En hierin ligt de ware agenda van Maurice Strong en de hele milieubeweging. De ‘linkse’ missie tot een omverwerping van het huidige economische systeem, om daarmee de derde wereld te redden, met de milieuproblematiek als mondiale hefboom.  Het gewenste economische model van Strong is niets anders dan welvaartsnivellering, via het doorsluizen van grote sommen geld van rijke naar arme landen. En hoe succesvol dat is hoef ik hier niet te betogen (zie Dambisa Moyo voor een keiharde analyse).