Het VIBEG-doek is gevallen, maar de echte strijd begint nu

Gisteren heeft Henk Bleker dan toch met een in visserbloed gedrenkte ganzenveer een krul gezet onder VIBEG, met instemming van visserijvertegenwoordigers Pim Visser en Johan Nooitgedagt. Een kwart van 2 Natura 2000-gebieden mag niet meer bevist worden, en de garnalenvisserij is nu geofferd op het hakblok van procederende en stenenstortende clubs als Greenpeace.

Vibeg als chantage die ‘samenwerking moet heten
Die vertegenwoordigers als Pim Visser hebben zich door overheid en Greenpeace Vibeg in laten chanteren onder dreiging van procedures, ondersteund door de hier vaker beschreven Greenpeace Campagnefilmster Han Lindeboom. Die coordineerde voor de overheid de Natura 2000-rapportage, waarin een ‘herstelopgave’kwam voor zandbanken. Die zouden kapot zijn (…) omdát ze lang zijn bevist. Dat heet dan ‘wetenschap’. Die chantage noemt de overheid dan ‘samenwerking met stakeholders’. Groene praatgroepjes met teveel subsidie als Stichting de Noordzee (1 miljoen euro subsidie per jaar zonder maatschappelijk draagvlak) konden de toon zetten.

Pim Visser’s afwegingen voor/tegen Vibeg kun je hier lezen. Uit alles spreekt zijn angst voor milieuclubs/overheid (zoek de verschillen), en de weerloze zwakte van de visserijsector. Maar wat wil je, als Henk Bleker al weigert fatsoenlijk Kamervragen te beantwoorden..

Recapituleren: Primitieve Verbeelding met VIBEG aan de Macht
Het doekt valt, nadat ik februari als visserijgroentje in Trebol mijn eerste Natura 2000-blog ‘Machiavelli met Zwarte Zee-eend als wapen‘, schreef.

In mijn essay- tweeluik De Primitieve Verbeelding aan de Macht in Visserijnieuws deel 1 en deel 2 (De Eendenlokkers van Imares), en vele blogs op deze site gaf ik mijn analyse: waarom zou VIBEG wel eens een slecht idee kunnen zijn voor visserij en ecologie van Wad en Noordzeekustzone?

Ik heb geen inhoudelijk tegenargument gekregen op mijn essays
Ook niet van VIBEG-projectleider Ton IJlstra die ik 2 uur lang sprak.

Dat kan ook niet omdat het sterk is onderbouwd, met vele wetenschappelijke papers in ecologie en daarbuiten (wetenschapsfilosofie): ecologen kunnen slecht hun eigen werk in perspectief zien. Dan worden ze meteen boos en arrogant, zoals Theunis Piersma en Han Olff bewezen. In hun ogen ligt de discutabele kwaliteit van hun peer reviewed beweringen dan aan de verruwing van de samenleving.

Ik kreeg alleen een veeg van een boze New Age-priesteres, van een milieuclubje dat veel samenwerkt met Greenpeace. Nooitgedagt knuffelt er nu mee, in de hoop zo aardig gevonden te worden en dan toch invloed te krijgen. Die stelde dat het niet kon kloppen omdat ze me niet aardig vond. Geen speld tussen te krijgen, zo’n argument… Dat is dan 1 miljoen euro subsidie waard per jaar…

Sector faalt bij brengen eigen verhaal
Milieuclubs hebben niettemin de zwakte en intellectuele armoede van visserijvertegenwoordigers als Johan Nooitzelfnagedagt in VIBEG effectief in eigen voordeel kunnen aanwenden. Visserijvertegenwoordigers kozen de zwakte van angstige verdediging, brachten nooit een eigen ecologisch verhaal met feiten, accepteerden de Imaresrapportage als onaantastbaar ecologisch gegeven zonder tijdig contra-expertise er op te zetten, terwijl daar het probleem lag. Nu is het dubieuze broddelwerk van Imares juridisch geldig geworden.

Het enige verweer was dat de wereld zo oneerlijk is, en van vissers kwam het traditionele Calimero-gemompel. Of verhalen als ’toen ik gisteren op zee voer, zag ik honderden zeehonden, het gaat goed met de zee’. Gaap. Hoe makkelijk wil je het milieuclubs maken? In Hoofddorp zit je dan met plaatsvervangende schaamte te luisteren.

    Samengevat: Ik heb alleen munitie kunnen geven, maar ben wetenschapsjournalist. En geen vislobbyist.
    Men moet het zelf weten, ik ben blij dat ik geen visser ben en heb mijn best gedaan, omdat ik in Harlingen zag hoe waarheid en mensen leden onder de oplichting van mensen die zich voor natuurbeschermer uitgaven. Ik kan niet tegen de leugen, die ook geen enkele moeite doet zich te verhullen.

    Het mocht niet baten. Vanaf nu mogen vissers alleen nog uitvaren in Natura 2000-gebieden nadat een New Age-priesteres van Stichting de Noordzee de boot met groen wijwater heeft besprenkeld. In 25 procent van 2 gebieden is bodemberoerende visserij per direct verboden, in 2016 moeten vissers bodemvis vangen zonder de bodem aan te raken. (i shit you not)

‘Schade aan de zandbodem door visserij’
In media kun je nu mijn – laat ik het positief omschrijven- onbevangen collegae horen spreken over ‘schade aan de zeebodem’ door visserij: journalisten nemen weer integraal de beweringen van milieuclubjes over. Wie had ooit gedacht dat een laag zandkorrels onder water stuk kon gaan, terwijl die zandbodem na iedere storm omwoelt: kwantificeer het eens. Maar bij ideologie is menselijke INVLOED het zelfde als SCHADE.

    De bewijslast blijft zo bij vissers liggen. VIBEG houdt visserij dus voor eeuwig in de beklaagdenbank van immer doorprocederende en door de overheid gesubsidieerde groene hobbyclubjes.

Eénmalig 8 miljoen voor innovatiepraatgroepje
Visserijvertegenwoordigers als Pim Visser zijn nu ‘blij’ met Vibeg omdat ze misschien 8 miljoen pijnpremie van de overheid krijgen, voor ‘innovatie’. Nog zo’n toverkreet. Dat komt neer op praatgroepjes opstarten over ‘de duurzaamheid’.

De groene vrouwenpraatgroep Stichting de Noordzee krijgt van de overheid al jaarlijks 1 miljoen euro subsidie: gewoon omdat ze bestaat en zich graag met een sector bemoeit op basis van vierdehands expertise. Dan is die paar miljoen (die nog niet vaststaat) ter compensatie van het verlies van een kwart visgrond…… nou ja, hoe zeg je dat… er zijn onderhandelaars die er meer uit zouden slepen.

Groene agnosten van Nederland verenigt u
Wat mij -als agnost in de groene godsdienst- nog rest in dit dossier..Kan iemand mij nu eens een kwantitatieve definitie geven van ‘duurzame visserij’? Ik bedoel hier niet de kwalitatieve Brundtland-definitie. Bij mij krijgen containertermen als ‘de duurzaamheid’niet meer geloofwaardigheid door continue herhaling, ‘chanten’zou je het bijna kunnen noemen. Ik ben hier ongelovige.

Dus ik wil kwantitatieve invloed op visstand, afrekenbare verbeterdoelen in de natuur met namen en rugnummers.. Anders blijft het weinig meer dan een uiting van vage moedergevoelens in een marien jasje. Waarom moet ons Natura 2000-beleid op sentiment gebaseerd zijn, met de wetenschap als schaamlap?

Nou ja, ik ga nu op naar Milieucommissaris Potocnik in Brussel, uitgenodigd op de koffie morgen en wat vragen stellen: een verslagje volgt later hier op Climategate.