Binnen wat Rypke noemt progressief urbaan Nederland maakte The Rise of the Creative Class furore. Ik heb het kekke boek  ook in mijn boekenkast staan. Als hippe zzp copywriter met creatieve overcapaciteit was ik ijdel genoeg om het te willen hebben. Ook eerlijk genoeg om na een paar pagina’s al de buik vol te hebben van het gezemel.

Gisteravond struikelde ik ineens over het artikel The fall of the Creative Class van Frank Bures en zelden heb ik zo genoten als van dat loepzuivere essay (must read dus!). Bedoelt deze Bures met creative class misschien de ondergang van onze Diederik Stapel, Don Poldermans en nu ook Dirk Smeesters (zie overzichtje)? En voorspelt hij misschien de ondergang van het KNMI en PBL? Want ineens drong tot me door dat we met al die lieden gewoon het summum van een creatieve klasse onder ons hebben.

En volgens de vader van de theorie van de creative class – de wetenschappelijke rockstar Richard Florida – leidt het percentage creatievelingen (met als maatstaf het aantal homo’s, kunstenaars en immigranten) in een stad automatisch tot groei, vooruitgang en welvaart. Zo zouden de Nederlandse centra van klimaatcreationisme De Bilt en Wageningen de meest bloeiende economieën van Nederland moeten kennen en niet bijvoorbeeld Eindhoven of Rotterdam.

De huidige criticaster Bures geloofde zelf zodanig in de creative class theorie dat hij een paar keer zijn biezen pakte om te verhuizen naar steden die nog net iets hoger stonden op Florida’s lijst van meest creatieve steden. O ja, ik vergat nog te zeggen dat Florida “buiten schooltijd” een consultancy drijft voor stadsplanners die aan de hand van zijn eigen criteria nog een stapje willen klimmen. Bures beticht Florida niet van fraude maar beschrijft wel hoe Florida’s theorie in de wetenschap volledig ad acta is gelegd door navolgend onderzoek dat geen spaan heel liet van de hypothese. Een beetje zoals in de klimaatwetenschap ook al is gebeurd met de AGW-hypothese. Maar maatschappelijk zitten we nog met de brokken…. de duurzaamheidswaan…. en dus ook met de waan dat creativiteit (lees: homo’s, kunstenaars en immigranten) economische groei bevordert.

In werkelijkheid is het natuurlijk zo dat er geen enkele causaliteit werd gevonden met de hiervoor bedoelde Granger test. Toegepast op Florida’s eigen data. Florida gaf aan nog nooit van die Granger test te hebben gehoord. Ook in een nog grotere studie werd de causaliteit niet gevonden. Datamassage dus. Wishfull thinking. Of … naar mijn mening…. met zo’n Creative Class Group consultancy als subsidieflappentap erachter of zoals in de klimaatwereld een heel industrieel complex…. ruik ik toch gewoon fraude!

Hieronder nog even smullen van een video over het creatieve fraudegeval van nomen est omen meestervervalser Smeesters….

sitestat

Voor mij is de link tussen dat geneuzel over creative class en het duurzaamheidsgeneuzel trouwens evident. Ik hoorde voor het eerst van het boek van een veel te leuke maar helaas ook veel te moderne jonge vrouw die het op een duurzaamheidsfestival roeptoeterde. Leuk is dat zowel de Agenda 21 groep ICLEI die in Rio+20 veel stof opwervelde als de stedelijke creatieve rankings bol staan van geneuzel over fietspaden. Hoe meer er wordt gefietst in een stad hoe creatiever, hoe duurzamer….

Ik vind het allemaal prima…. maar laat IPCC, WWF en dat hele zootje zich transformeren tot een Wordwide Cyclists Union… laat ambtenaren meritocratisch scoren met het aantal km’s fietspaden ipv het aantal (fictieve) Watts uit natuurverpestende windmolens. Ik ben helemaal voor in 2020 80% meer fietspaden….