Bonne santé, Beatrix!

Het hing al een tijdje in de lucht: over drie maanden sluit onze koningin een veelbewogen periode af, waarin ze op voortreffelijke  wijze inhoud gegeven heeft aan haar taak.
En dat is geen ceremoniële functie ter doorknipping van linten, waar je je schouders bij op kunt halen. Ons koningshuis is een essentieel onderdeel van het onmisbare psychologische mechanisme waarmee het lukt om de burgers zo gek te krijgen om een volk te vormen, tegen de logica van het eigenbelang van het individu in.

In de onderstaande paragrafen (afkomstig uit mijn blog  “Elke Griek een volk”  dat –  helaas –  nog niets aan betekenis verloren heeft) legde ik dat al een jaar geleden uit .

Nu zijn er  de Pechtolds en anderen, die in het aantreden van een uiteraard minder door de wol geverfde monarch, wellicht  een kans zien om hun aversie tegen ons koningshuis in verdere vernederende maatregelen om te zetten. Ik hoop dat ze, met het onderstaande in gedachten, nog eens goed zullen nadenken over verdere afbraak van de positie van onze vorst. Ze hebben er geen benul van  hoezeer ze met vuur spelen.                                

……………………….

“Elke Griek een volk”
Kortom: het is gewoon nog altijd elke Griek voor zichzelf. Elke Griek een volk.
Men voelt geen enkele verantwoordelijkheid voor wat de overheid doet: de eigen overheid wordt eerder als een melkkoe of zelfs als een vijand gezien. Hoe “ze” het doen, interesseert niet, als “ze“ maar van mijn belangen afblijven. Solidariteit houdt op bij de familiegrenzen. Niemand voelt zich geroepen om samen iets moois van het land te maken. Belasting betalen wordt gezien als je reinste verspilling. Politieke baantjes neem je puur om jezelf en je clan te verrijken.

Één volk, één land
Het voorgaande lijkt op het eerste gezicht belachelijk en onlogisch, maar is dat bepaald niet.
Het is juist volstrekt logisch en past bij de egoïstische natuur van de mens.
Wat onlogisch en belachelijk is, is dat ik bereid ben om bijna de helft van mijn inkomen aan een regering te geven die daarmee allerlei dingen doet waar ik niks aan heb. Dat de Groningers het goed vinden dat we hun gas weghalen en de opbrengsten gebruiken om de werkloze Limburgers in Born een uitkering te geven. Dat we ons als burger verplicht voelen langer te gaan werken en Griekenland overeind te houden omdat daarmee ons land er voor de toekomst beter voor komt te staan. Dat is allemaal pas echt belachelijk en onlogisch!

Waarom accepteren we het dan? Omdat we wél een volk zijn. Omdat we wél het gevoel hebben dat we er samen voor staan om samen dit landje welvarend en sterk te houden. Wij voelen wél een gemeenschappelijk belang.

De massapsychologie van het één volk zijn
Niemand vraagt zich ooit af waarom we dat zo voelen.
Het lijkt zo vanzelfsprekend, maar dat is het helemaal niet.
Het is een gevolg van het generaties lang kweken van een gemeenschapsgevoel. Het Wilhelmus om middernacht; vaderlandse geschiedenis, de schoolplaten van Nova Zembla en de Rede van Bantam, het polygoonjournaal, Vader Drees en de wederopbouw etc etc.

Gelukkig heeft de mens de psychologische aanleg om zich met een groter geheel te identificeren. Die is gebaseerd op primitieve stamgevoelens, dat merk je aan het feit dat dit gevoel vooral op te roepen is door charismatische leiders, en vooral te cultiveren is in groepsverband, zoals bij sportwedstrijden. Die substitueren natuurlijk oorlogssituaties, waarbij de stam zich moest gaan verdedigen, en de mannen hun leven moesten gaan wagen in de strijd tegen de vijand. Dan krijg je elke groep gek met een flinke pep-talk en een opgezweepte menigte. Talloze rituelen ondersteunen het (marcheren, strijdliederen, doedelzakken); magisch tekens (vlag, kroon, swastika), en vooral: personen belichamen het (koningen, krijgsheren).
Erg belangrijk: de basis hiervoor wordt al vroeg in de ontwikkeling gelegd in het onderwijs, waar een basistrots op het land en de geschiedenis moet worden bijgebracht. Het is niet toevallig dat in het meest samengeraapte volk ter wereld, de Amerikanen, die nationale trots er op in onze ogen totaal ridicule en ongezonde manier ingeramd wordt. Dat is niet ridicuul, dat is pure noodzaak.

Er is op basis van nationale trots veel bloed gevloeid, maar goed, dat is nu eenmaal de modus vivendi van de Homo Sapiens Agressivus. De goedmoedige Neandertaler deed dat heel anders, veel duurzamer eigenlijk, en hield dat dan ook een paar honderdduizend jaar vol, tot wij onlangs op de proppen kwamen. Maar nu dwalen we te ver af, zelfs voor een zondagsblog.

Voor God en Vaderland

Dit gemeenschapsgevoel is dus eigenlijk het grootste geschenk dat wij van onze voorvaders geërfd hebben. Hierop is onze sociale welvaart gebouwd.

Maar dit wordt amper onderkend. Integendeel: nationalisme heeft een vieze bijsmaak gekregen door de Nazi’s, en velen willen er van af omdat het de weg naar het Heilige Grote Europa in de weg staat. Het volkslied op de scholen en op de radio? Dienstplicht? Ons koningshuis? De kerken? Een eigen Nederlandse cultuur die de moeite waard is om te koesteren? De Nederlandse taal? Allemaal achterhaalde stoffige begrippen, niet meer van deze tijd. En voetbal is pas leuk als het écht op oorlog uitloopt lijkt het wel eens. De “weg met ons” mentaliteit neemt gevaarlijke vormen aan.

We moeten ons beter gaan realiseren dat ons gemeenschapsgevoel niet rationeel is, en regelmatige voeding behoeft. Anders raken we het kwijt, en is de stap naar Griekse toestanden nog maar erg klein. Daarom houd ik iedere keer mijn hart vast als er weer iemand zo nodig de monarchie moet aanvallen en denkt daar goedkoop een puntje mee te kunnen scoren.

Blijf daar nou vanaf! Beatrix en later dit jaar wellicht Alexander en Maxima hebben de essentiële functie om ons bij elkaar te houden. Geholpen door Linda de Mol en een stelletje miljonairs dat tegen een bal aan loopt te schoppen zie ik het nog niet zo zwaar in, maar ik wilde toch even benadrukken dat we vreselijk op moeten passen met het verwaarlozen van het koesteren van onze vaderlandsliefde, met name in het onderwijs.

Gerelateerd: