Tussen alle Dagblad Trouw-achtige gansjes die over milieu schrijven vanuit de Postcodeloterij-invalshoek, zijn er in Nederland nauwelijks milieujournalisten: mensen die claims toetsen. Maar….er lijkt nu een waardige plaatsvervanger van Edwin Timmer aangetreden bij De Telegraaf: Richard van de Crommert.

Publiek geheim: anti-mestbeleid op wetenschappelijk drijfzand zonder kosten-batenanalyse
Van de Crommert schrijft nu, wat Jaap Hanekamp/ Stichting Han al in 1995 constateerde: dat de noodzaak van het Nederlandse mestbeleid op wetenschappelijk drijfzand rust, en de boerenstand onterecht met miljarden euro’s onkosten opzadelde. De Volkskrant schreef toen met zichtbare tegenzin:

Eerder deze maand verscheen tijdens het boerenprotest tegen het mestakkoord een rapport over de Nederlandse ammoniakproblematiek, geschreven in opdracht van de Stichting Heidelberg Appeal Nederland (HAN). De conclusies daarin bevestigen de donkerste vermoedens. Populair gezegd: er is helemaal geen ammoniakprobleem in Nederland.

De rest is geschiedenis: Nederland ging als enige mest injecteren en rigide mest boekhouden tot boeren er bij neervielen (dat kun je vrij letterlijk nemen). Toch niemand die om boeren gaf.

Voor Bionieuws dook ik 3 jaar terug al in geschiedenis van het mestbeleid, dat op twee sporen leunde:

    a. het moest ‘verzuring’ tegengaan, eerst van bossen, toen dat een hoax bleek van de bodem
    b. het moest ons drinkwater beschermen, omdat te hoog nitraatgehalte voor ‘blauwe babies’ zou zorgen


Het PBL: cheerleader van bureaucratie dat ieder Haags/Brussels beleidsvoornemen met applaus ontvangt
Het Planbureau voor de Bureaucratische Leefomgeving (PBL) bracht een rapport uit over 30 jaar verzuringsbeleid, waaruit zou blijken dat alle beleid zinvol was. Uiteraard namen de vaderlandse ‘kwaliteitsmedia’/overheids-cheerleaders dat klakkeloos over. Natuurlijk was dat rapport wetenschappelijk onzin: ze kwamen weer met de blauwe babies aanzetten door nitraat, en zelfs ‘kanker door aluminium’.

Wat PBL verzweeg:
…. dat er geen meetbaar effect van beleid is te geven, dat stikstofdepositie ook zeer grote economische VOORDELEN heeft in de bosbouw, en dat ook ZONDER beleid de bron van zure neerslag al was geëlimineerd vóór van beleid sprake was: zwaveldepositie uit kolenverbranding. We stapten over op aardgas. Nadat zwavel geen probleem bleek, verschoof de aandacht naar stikstof, tot de hype zo rond 1996 over was en alle onderzoek werd gedumpt, of geschonken aan het INBO in Gent. Toen was echter al een beleidstrein in gang gezet op basis van voorbarige aannames.

    Het PBL-rapport laat vooral zien wie de belangrijkste financier is van het PBL: de beleidsbureaucratie, die wil horen dat alles wat zij bedenkt onmisbaar is, en dat er meer beleid nodig is.

De rekening van miljarden euro’s werd neergelegd bij de boerenstand.
Er is een harde correlatie tussen de over-intensivering van de landbouw in Nederland sinds 1990 en de invoering van dit rigide mestbeleid. Hierdoor werden lasten voor boeren zo hoog, dat alleen overintensivering nog rendeerde.

Indirect hebben de zure onderzoekers van Alterra, en zure regenalarmisten als Leen Hordijk zo een grote aanslag gepleegd op de natuurlijkheid van het landelijk gebied, een trend die overigens Europabreed doorzette: en daar helpt geen ‘jaar van de Patrijs 2013’tegen. Dus zijn kosten en baten van beleid hier zeer negatief voor mens én milieu. Dat is een hypothese die ik graag zelf wil toetsen, hij is té aantrekkelijk om te laten liggen.

    Dat enkele Wageningers nu in de mestzaak niet willen toegeven, heeft naast redenen van prestige ook financiele redenen. De zure regen-alarmisten profiteerden van tientallen miljoenen euro’s onderzoeksgeld naar stikstofstromen (Nitro Europe), dankzij de hype.

Publiek geheim: bureaucratie vermijdt toetsing rentabiliteit milieubeleid
Het wetenschappelijk drijfzand van mestbeleid is zo’n publiek geheim, net als het feit dat het kabinet ieder zicht kwijt is op de miljarden euro’s onkosten aan klimaatbeleid. Vandaar dat we hier op Climategate vorig jaar al de ‘zinloos milieubeleid-verkiezing‘hadden.

    Oftewel: ben ik eenmaal een lijk, dan krijg ik eindelijk gelijk.