De dotterbloem verbetert momenteel kortstondig de wereld achter huis voor zijn welbegrepen eigenbelang: voortplanting

Zo af en toe verdwaalt hier op Climategate.nl eens een boos heer- of mevrouwschap van het establishment- die vindt dat we alleen maar kritiek leveren, en geen alternatief geven over hoe de wereld te verbeteren. Daar geeft men dan vaak een Freudiaanse draai aan van ‘boosheid’en ‘frustratie’, om zo onze kritiek te castreren.

Inderdaad is het ontbreken van een hip en fris wereldverbeter-advies een zwak punt bij sceptici. Afwezigheid van een leidinggevende horizon waar de medemens moet gaan is ook buitengewoon niet-sexy. Misschien behoren ontmoetingen van klimaatsceptici daarom tot de meest lekkerwijf-luwe sociale aangelegenheden op het noordelijk halfrond.

Klimaatscepcis: Een libido-remmende toestand.
De mate van succes van een beweging (en nieuw horeca-etablissement) meet je aan het vrouwelijk schoon per strekkende meter. Als er vrouwen verschijnen is een standpunt of beweging sociaal geaccepteerd, establishment geworden, het ‘enge’is er vanaf. Dat gaat hem met onze beweging dus nooit worden, sterker nog: er ís geen sceptische beweging. Zou die ontstaan, dan zou deze direct weer uiteenvallen. Dus wat voor eenduidig advies ter maatschappijverbetering kan Climategate.nl u nu meegeven?

Rivella
Je hebt wat uit hun graf opgestane wouldbe-Galileo’s, eigengereide academisch geschoolde eenpitters en dwarse bloggers op zwart zaad en dat is het dan wel. Niet iets waar je ‘bij wilt horen’. Er valt namelijk nergens bij te horen, en als je dat wel wilt: ga op een teamsport. Scepcis is knalhard individualisme, geloven dat je het zelf beter weet tegen de gevestigde orde in, een mannending dus (ik lees net ‘Manliness’ van Harvey Mansfield om mijn seksisme meer academische voeten te geven, als tegenhanger van het Heksisme van Marjan Minnesma). Een vrouw zou pas scepticus worden, als haar vriendje/man het was of wanneer ‘iedereen’ het deed. Je moet kortom een beetje gek zijn en dat zelf door hebben, Rivella.

Voor de liefhebber een buitenkansje
Wie ‘de klimaatsceptici’allerlei buitensporige politieke invloed toedicht, zoals het keren van ‘de energietransitie’via ‘geld van de olie-industrie’, zoals mijn grote vriend Jan Paul van Soest- schrijver van het grappigste klimaatboek aller tijden- doet in ‘Klompen in de machinerie’: die spoort eenvoudig niet zónder het zelf op te merken. Of die is ethisch niet in de haak.

Ik loop nu 4 jaar in het wereldje rond, heb de belangrijkste spelers wel gesproken en gezien in binnen en buitenland. Marcel ontmoette net Christopher Booker en Richard North in Engeland, armoede troef. Allemaal leuke, rare, kritische, intelligente en eigenzinnige mensen, geen kuddedieren. Mensen die mensen aanspreken op gezond verstand, die vragen om bewijs uit metingen in plaats van beweringen, modes en modellen. Het boerenverstand van de meerderheid der normale mensen heeft vervolgens geen oliegeld nodig om te werken. Een klein sceptisch mosterdzaadje is voldoende.

Al wil ik onze invloed ook weer niet marginaliseren.
De blogs werken als precisiebommetjes, en hebben meer impact dan velen lief is: niet iedere groenlinkse transitie-oma uit Waddinxveen of Appingedam leest ons zoals Dagblad Trouw. Maar ze landen wel steevast op de plek waar het op gericht is. Planbureau voor de Leefomgeving, ministeries, in media, Imares, en laatst weer de directeur van de Waddenvereniging, vele politici zowel ter linker als rechterzijde.

Maar dan komt dus steevast de vraag: zeg ons dan hoe je de wereld dán wilt veranderen, om ‘de natuur te redden’ enzovoort. En dan moet ik mensen toch teleurstellen. De meeste sceptici stellen het dagelijks zonder geile transitie-vergezichten. Ik ben ook geen Marc Rutte-optimist, iemand die teleurstelling uitstelt, maar overtuigd pessimist. Ga altijd van het slechtste uit en je leven kent alleen maar meevallers. En daar word je dan toch weer vrolijk van. Maar vooruit dan, hier het advies voor het redden van ‘de natuur’, en de hele aarde zelfs: je moet wat ambitie tonen.

    Mijn advies voor ‘het redden van de aarde’: bepaal lekker zelf wat u wilt doen met uw leven
    Ik adviseer iedereen geen adviezen te geven over wat mensen moeten doen om ‘de natuur te redden’. Wat u met uw leven wilt doen mag u lekker zelf weten. Als u geen zonnepaneel wilt plaatsen zal ik niet boos worden zoals Heksje Minnesma en pleiten voor keihard overheidsingrijpen. Ik heb ook het liefst geen wereldverbeteraar voor me staan, die mij vertelt wat te doen, opgelegd door een groep. Hoe groter de groep, hoe groter de troep, het slechtste in mensen drijft boven.

    Een overheid in handen van wereldverbeteraars wordt een politiestaat. Dan krijg je mensen die roepen om een ‘revolutie’ of zoals nu ‘transitie’ (= Marx 2.0) , gerechtvaardigd door een ‘grote noodzaak’ waarvoor individuele handelingsvrijheid moet wijken. Het zijn vrije ondernemers die een economie maken, bureaucraten die hem met opgelegde wenslijstjes breken. Het ontnemen van individuele keuzevrijheid eindigt met armoede en mensen die in de rij voor de winkel staan met een bonkaart, geschiedenis is onze getuige. Waarbij een staatskrant ‘de Waarheid’, ‘Trouw’of een andere heilsbode van de transitie tegen ons gezond verstand blijft verkondigen dat we kunnen leven van gebakken lucht. Liever een bonuskaart dan bonkaart.

    Wat je wel kan doen met groen
    Ik kan alleen vertellen wat ik doe met groen, iemand anders doet het gelukkig weer anders en met allemaal individuen die zelf keuzes maken blijft het leven afwisselend. Behalve veel reizen en fotograferen om veel afwisselende natuur te zien en de geest fris te houden, kun je een vogelparadijsje maken rondom huis, waar het resultaat al binnen een jaar te zien is. Voor de lol. Punt. Bloempjes, boompjes en struikjes die insecten trekken en fruitboompjes die jaarlijks opbrengst geven.

    Er kwam al een kolibrivlinder in mijn tuin, een bijna buitenaards wezen dat als een drone voor bloemen hangt te helicopteren. Lol. Ik hou 2 kippen, Marianne en Esther in mijn zelfgebouwde kippenhok ‘De Tweede Kamer’, en eet dagelijks scharrelei, een dierengerecht. Met dorpsgenoten wisten we de zinloze kap van antieke lindes te keren, gewoon omdat dit allureverlies van het dorp zou geven. Op een lapje braakliggende grond komt een boomgaard, en morgen zien we wel weer. Het is hier houtjetouwtje werk, improvisatie en carpe diem, volgens de Eerste Hoofdwet van Sociale Dynamica: iedereen doet maar wat. En zo rommelen we al duizenden jaren met ups en downs lekker verder.

    Voor idealisme is geen giro of verre neger nodig
    Medewerkers van het lokale tuincentrum en de boomkweker maak ik blij met honderden euro’s aan plantjebestedingen, en mede dankzij mensen als mij kunnen zij een belegde boterham eten. Voor idealisme heb je geen ver afgelegen negers en de Novib nodig, uw lokale middenstand moet óók eten. Het wederzijds begrepen eigenbelang is de motor van alle geluk en welvaart. Wanneer je van mij wilt aannemen dat leven een soapserie is, Goede tijden, Slechte tijden, mensen een mengvorm van licht en donker, Duo Penotti dan is mijn simpele natuurplezier, groen, een licht waarmee je het donker kan compenseren om de zaak in evenwicht te houden.

    Dat is toch meer dan genoeg?