httpv://www.youtube.com/watch?v=Iv1VOe4hPgI

De beste graadmeter voor fatalistische cultuurinvloed van ‘milieu’-boodschappers is wel de metalmuziek: dit genre behandelt namelijk uitsluitend onderwerpen waarmee het slecht afloopt, verval en de dood. Normaliter over dood en verderf schreeuwende metal-bands, gingen liedjes over het milieu brullen met teksten die integraal van Greenpeace-campagnes afkomstig leken. Een groene breuk met de degelijke zwartgalligheid van Death (lepra en liquidatie), of Jan Chris de Koeijer van Gorefest die fans opriep tot zelfmoord, gewoon zoals het hoort.

Neem Sepultura, Portugees voor ‘grafkelder’. Waarbij gitarist Max Cavallera een uiterst negatieve recensie gaf over biotechnologische innovatie. ‘Biotech is, godzillaahhh!!!’. Zo ongeveer. Een album later zetten ze een tentje op bij de Amazone-Indianen (bij het woord ‘Amazone’denkt u; dat bedreigde regenwoud). Max kreeg een Occupy-kapsel met dreadlocks. Niet veel later kregen de gebroeders Cavallera ruzie en viel Sepultura uiteen. Dat was allemaal weinig duurzaam.

Megadeth ging in ‘Countdown to Extinction’ zingen over uitstervende girodiertjes, en een album later was één van de bandleden in de Here. Hij had ook homo kunnen worden, het was even stoer geweest. Eén album nadat Metallica over het milieu begon te zingen in Blackened, daalden ze af naar zoetsappige onderwerpen als ‘vriendschap’, tenenkrullend. Vervolgens moesten ze collectief in therapie en viel de band bijna uiteen.

De film ‘Some kind of monster’doet daar voor fans van het eerste uur pijnlijk verslag van. Nu gitarist James Hetfield gewoon weer gromt over zijn dagelijkse doodsangsten zonder ecokeurmerk, halen fans opgelucht adem. Hij meende het niet zo. En Blackened was metaltechnisch gezien wel een goed nummer met gitaarwerk dat stond als gewapend beton.

Topbassist Roberto Trujillo- afkomstig van de band Suicidal Tendencies- deed Jason Newsted snel vergeten. Tot zover het uitstapje naar klimaatbestendige ecometalteksten. Kill ‘em all. Ondergetekende zocht- teleurgesteld – zijn heil bij de degelijke zwartgalligheid van My Dying Bride, Paradise Lost en Type O Negative. Waarvan alleen al de namen een – niet depressief? geld terug!- garantie gaven. Op een druilerige herfstdag draaien zij nog steeds een rondje in de CD-speler. Het loopt slecht af, proost, wat is de wereld een wonder en zijn we blij om te mogen leven.
httpv://www.youtube.com/watch?v=25Wgpi7JVaY
Zo hoort het: geen milieugeleuter, gewoon dood en verderf!