De milieubeweging bederft de jeugd (2)

Het onderwijs in milieugevaar vormt standaardonderdeel van de opvoeding, steeds in lieve verpakking. Zoals het Wereld Natuur Fonds nog steeds doet door kindjes op de Jaap Eden-ijsbaan in ijsbeerpak te stalken voor ‘bewustwording’/donateurswerving, zodat kindjes hun spaarpotjes omkeren om het salaris van Johan van de Gronden op te brengen.

Ik kan uit de jaren ’80, mijn vroege jeugd, de Meneer Kaktus Show herinneren met Peter Jan Rens. Plaats van het programma: Een boksring, omringd door een publiek van kinderen, waar kindjes het kwaad een klap konden uitdelen. Je had een clown in de ring, ‘Kweetniet’, zijn stopwoordje als vast commentaar bij onderwerpen varierend van gymnastiek tot pesten in de klas.
De ‘spelende vrouw’, alter ego van Mevrouw Stemband met haar rechtopstaande punkhaar kwam bij een aflevering met wegkwijnende zeehondjes aanzetten.

Meneer Kaktus goot het milieu-schuldbewustzijn in onze kleuterschool-kinderkopjes: ‘En als de dieren gáán’, legde Mevrouw Stemband Peter Jan voor als ecologische side-kick …. ‘Dan gaan wij ook!!!’ sidderden Mevrouw Stemband en Peter Jan in koor in de boksring van dit Vara-programma. Wij pinnen Peter Jan even vast op deze uitspraak, in een logisch schema :

a. zeehondjes dood> b. mensen dood= c. kindjes wees bang.

Kweetniet, de ontkenner
‘Kweetniet’, de clown van het programma hield zich toen plotseling wijselijk stil. Terwijl hij anders altíjd riep het niet zo te weten, de ontkenner. Had Kweetniet dit maal zijn stopwoordje geuit, dan had de Vara- de belerende rooie haan- deze ontkenner van zwartgallige milieuzekerheid direct ontslagen. Maar Kweetniet had zijn stem mogen verheffen, want 30 jaar later zien wij: Peter Jan Rens, de bok uit bouwjaar 1950 is er nog, vol Viagra met gloednieuwe 19-jarige vriendin Virginia uit Tiel die hem/zijn viagra opwindt.

Het leven gaat door. Maar dieren als de Yangtze-dolfijn zijn ondertussen verdwenen. En er zijn nog steeds tientallen variaties op het thema tandwalvis (waartoe dolfijnen behoren) over, van tuimelaar tot witsnuitdolfijn. En zelfs de meeste Chinezen hadden nog nooit van de Yangtze-dolfijn gehoord. Ni Hao! Zeehonden zijn in aantal vertwintigvoudigd op het Wad, zónder enige speciale overheidsmaatregel na de jaren ’80, toen Peter Jan kindjes als mij wijsmaakte dat na de zeehond ik ook zou gaan.

Dat vertelde Peter Jan ons toen Virginia nog niet eens was geboren.