FSC-Nederland is in één klap 30 procent kwijt van haar klanten-bosbeheerders. Zij verlaten het keurmerk en gaan onder een eigen streekmerk hun hout in de buurt verkopen. FSC gaf teveel papierwerk en kosten, geen meerwaarde. Dat is logisch, want in Nederland heeft FSC nooit meerwaarde gehad. Je hebt FSC alleen als imagoprotectie: omdat je anders in media wordt belasterd door ‘het goed doel’.
Punt van informatie: de directrice van Greenpeace, Sylvia Borren handelt ook in FSC-hout als bestuurslid van ‘Goed Hout, Goed Papier’ (stichting achter FSC) in Utrecht, Gerard Persoon van het Wereld Natuur Fonds (de drijvende kracht achter FSC) bepaalt bij de overheid welk hout we wel en niet mogen importeren, veel overheden stellen FSC verplicht, of worden ‘convenantpartner’zoals Amsterdam. Dan geven ze per stadsdeel een donatie aan FSC van 500 euro per jaar, en benadelen in de bedrijfsvoering voortaan alle niet FSC-leveranciers. Omdat de onderneming FSC zich als goed doel verkoopt zonder winstoogmerk, al streven ze er naar om 50 procent van de Nederlandse markt in handen te krijgen in 2015…..(21 procent in 2009)
De overheid/het ‘goede doel’ dwingt bedrijven zo tot adoptie van een particuliere standaard en extra onkosten, zonder dat de NMA ingrijpt. FSC heeft in Nederlands bos geen enkele meerwaarde, want:
- In de Flora en Faunawet staat al tot de meter nauwkeurig omschreven hoe je met zeldzame planten en dieren in je bos moet omgaan. Dus of je nu wel of geen FSC hebt: je hebt genoeg aan de wet. Waar het aan naleving schort is dit door afwezigheid van veldpolitie en bezuiniging op toezicht. Bij mij op het landgoed van Eijsinga hebben ze bovenop een dassenburcht gewoon bomen gezaagd. Mag niet, gebeurt wel. Het zou ook gebeuren met FSC.
- Het zelfde geldt voor de Boswet met haar herplantplicht. Wie een boom kapt moet ‘m vervangen.
De filosofie achter FSC- opgericht na de milieuconferentie in Rio de Janeiro in 1992 om handel in illegaal tropisch hout tegen te gaan- is fundamenteel fout/slecht doordacht/goed bedoeld: alsof één particuliere standaard als aanvullende overheid zou moeten of mogen optreden. Je hebt ook het PEFC-keurmerk, en vele andere keurmerken.
Er zou een keurmerk voor keurmerken moeten komen, dat onkosten en baten afweegt. Een FSC/MSC-accrediteur graaft tegen tienduizenden euro’s extra onkosten door een omvangrijke verplicht bij te houden administratie. Dan nog kun je FSC-hout niet duurder verkopen, of zal het consumenten volkomen worst zijn waardoor ze er niet extra voor willen betalen.
Het zijn enkel onkosten, zoals dat ook bij het MSC-label voor vissers geldt: die moeten per accreditatie 50.000 euro dokken aan MSC. Terwijl het label in onze wateren niets verandert in de praktijk, dat bepaalt wetgeving al.
Een heel goede blog, Rypke!
Ik ben geen jurist, maar zijn die afgesloten convenanten niet gewoon een trucje om bepaalde partijen te bevoordelen.
In het convenant staat:
Bij dat 1,2,3 staat o.a. dat FSC streeft naar een bepaalde marktuitbreiding.
en
In hoeverre is dit niet in strijd met EU richtlijnen, die volgens mij zeggen dat bij een gelijkwaardig product geen partijen mogen worden bevoordeeld.
Nu er meerdere keurmerken komen, lijkt het convenant nog minder houdbaar dan het al was.
De belangenverstrengeling met convenanten en zaken doen, ligt er bovendien dubbel dik op. Hoe vaak is het gewoon niet een trucje om bepaalde bedrijven te bevoordelen?
@Rypke Tijd voor een schrijven aan de NMa?
Als verkoper van tropisch hardhout, zie ik al een tijd lang de noodzaak om de keurmerken te vermelden en te verkopen, hoewel weinig klanten eigenlijk weten wat het precies inhoud…