image
Een Kamerlid stuurde mij deze opdracht Engels, die zijn 12-jarige dochter op school krijgt met de Greenpeace-titel ‘Polar bears drown as Ice melts’. De tekst begint: ‘Last year scientists made a scary discovery: polar bears are drowning.’

Daaronder lees je tekstjes hoe bang gemaakte kindjes klimaatbekerings-getuigenis geven: over hoe de verdrinkende ijsberen zijn te herleiden tot onze schuld en waarom onze tv op stand by moet, waarom ze hun spaarpotje moeten legen bij het Wereldbestuurfonds, hoe ze zelfs voortaan naar school fietsen om het verdrinken van ijsberen dankzij DE klimaatverandering (uw schuld) te voorkomen, energie besparen voor de ijsbeer.

Because of us the polar bears are dying and that is not fair.

Zieltjes winnen voor de fondsenwerving van milieuclubs met schoolboeken
Al met al heeft het politiek gekleurde schoolboekenleed veel van een evangelische bekeringssessie, Feike ter Velde in een Groen (= Rood) jasje: Zeiken met Feike. We lezen hoe Roy nooit de natuur in kwam, en alleen maar videospelletjes speelde. Het enige natuurcontact verliep via een stopcontact.

Toen zag Roy het licht. Hij las dat de ijsberen verdrinken door onze schuld, verkocht alles, stond op van zijn matras/gameboy en wandelde. Meteen maakte hij de inhoud van zijn spaarpotje open, en leegde de laatste penninkjes voor die integere natuurbeschermers van het Wereldbestuurfonds, die ijsberen/Eneco beschermen door voor windmolens in de Noordzee te lobbyen. It’s a miracle, het WNF verzint de meest wonderlijke strategieën, met magische logica om dieren te beschermen.  Ook bij het Wereldnatuurfonds verloopt natuurcontact enkel nog via het stopcontact, je hebt er vijf maal zoveel communicatiemiepjes en geldjongens aan het werk als natuurbeschermers. Het marketingeffect is belangrijker dan het effect in de echt bestaande natuur, waar ook WNF-employees zelden nog komen.

Last child in the woods
Klimaatpaniek is gewoon een vorm van natuurvervreemding, en gebrek aan natuurcontact maakt kwetsbaar voor groene onzin. Je ziet het ook bij jongeren, ze kunnen niet meer over straat zonder herrie om hun hoofd met een ipod, waarbij iedereen moet horen dat hun muzikale smaak zich nog moet ontwikkelen. Onze mediacultuur is er volledig op gericht om kindjes van het hier en nu af te leiden, onrust creëren en onvrede in plaats van aandacht voor het nu, de natuur hier en rust/concentratie in je kopje.

Ze menen wel te weten dat het Amazonewoud naar zijn grootje gaat, maar kunnen niet herinneren wanneer ze voor het laatst in een bos lagen te luisteren naar de wind, vogeltjes, een ruisende beek. De milieubeweging is de hoofdschuldige hiervan, Greenpeace, Milieudefensie, Urgenda, Wereld Natuur Fonds, alle Rood vermomd als groen heeft kindjes uit de natuur weggepest met hun schuld, boete, angst en smetvrees.

Polarbeargate
Natuurlijk was het ‘ijsberen verdrinken door onze schuld zo zegt DE Wetenschap’-verhaal kletskoek. Er zijn nu meer ijsberen dan in de laatste 50 jaar. Dat vertelde ik al bij Radio1 in debat met vogelhaatster van de Dierenpartij Esther Ouwehand (dankzij Ouwehand’s 2de Kamer- emotie tegen zwerfkattenafschot leggen alle grondbroedende vogels het loodje).

De afzender van het verdrinkende ijsberenverhaal – dat werd gehyped door mondiale mediapapegaaien én Al Gore- was één bioloog – Charles Monnett, die bij publicatie van deze studie door zijn eigen vrouw werd gereviewed, nu bekend als Polarbeargate. Wij schreven al

 

Hij vloog éénmaal na een storm over het arctische water, geloofde dat hij een dode ijsbeer zag drijven, nou nee, zelfs drie. Al kan hij dat niet met zekerheid bevestigen. Terwijl hij de week daarvoor vier levende beren zag in dat zelfde gebied. Hij stelde dat hij die 3 dode beren zag, tijdens een vlucht boven 11 procent van het territorium. Dus dat die 3 dode beren dan eigenlijk 9 x (want 9 maal 11 procent is ongeveer 100 procent) 3= 27 dode beren moesten zijn. En dat die 4 levende beren dan de levende populatie moesten zijn, voor het hele gebied dus 9X4=36 beren.

… en we betwijfelden het wetenschappelijke gehalte

Een ijsbeer kan 600 kilometer zwemmen over zee, zijn Latijnse naam is dan ook Ursus maritimus, zeebeer. Natuurlijk verdwaalt er wel eens één op zee, en die verzuipt dan, vooral wanneer een storm opsteekt.  Waarom? Laten we de meest simpele verklaring kiezen: Er zijn ook domme ijsberen. Of dat ook onze schuld is…