CO2-verrijkingsexperiment op zee
Maarten Keulemans van de Volkskrant krijgt onder invloed van onze Marcel redelijke klimaatstukjes uit zijn pen, maar gaat volledig nat met het Volkskrant-hoofdartikel ‘CO2-uitstoot doet oceanen snel verzuren‘, met de obligate smeltende ijsbeer er bij, én verwijzing naar de feitelijk onjuiste claim dat oceanen sneller dan ooit zouden opwarmen. De Volkskrant haalt kortom- je kon er de klok op gelijk zetten met de klimaatconferentie in Warschau- het backup-plan van de milieubeweging van stal, voor als de aarde minder opwarmt dan gedacht. Dat heet oceaanverzuring, de verrijking van oceanen met CO2. Een oefening in kersen plukken leunend op een subjectieve selectie van 60 studies met vooral veel plaatjes.
Hier in dit blog even een nuancering van het Volkskrant-paniekbericht dat druk wil zetten op politici.
Ik voldoe aan geen enkel kenmerk van de kwaliteitsjournalist, want
a.ik ben geen atheïst
b. ik zou dood nog geen PvdA stemmen
c. ik woon niet meer in Amsterdam/de Randstad
.. maar ik ben wel veel beter ingevoerd in het dossier ‘oceaanverzuring’ dan Keulemans, die een jaar oud conferentierapport uit de vergetelheid van internet rukt, dat met een persbericht op 14 november onder de aandacht werd gebracht. Het verslag van het derde symposium over ‘oceaanverzuring’ in Californie (het tweede werd in 2008 gehouden in Monaco door exact de zelfde selectie alarmistische onderzoekers) legt net als het vorige symposium-verslag eenzijdig nadruk op studies met negatieve uitkomst, en -hier komt het- laat studies weg van waarnemingen in de echte wereld die juist gunstige ontwikkelingen laat zien bij de gemiddeld 0,1 pH punt lagere oceaan-pH ten opzichte die van 1850.
AAHHHHHH 30 procent zuurder, vrouwen en kinderen eerst!!!!!
Inderdaad is de oceaan-pH gemiddeld gedaald sinds 1850 van 8,2 naar 8,1, en om een pH-daling van 0,1 punt voor beleidsmakers/onderzoeksfinanciers dramatischer te doen klinken zegt men: 30 procent zuurder!!!!. Bij deze pH-daling zijn er inderdaad 30 procent meer H+-ionen in oplossing (én meer HCO3-, waarmee veel organismen óók hun kalkskelet aanmaken), maar toen de CO2-concentratie tussen IJstijden varieerde tussen 180 ppm en 280 ppm varieerde de oceaan-pH dus met een hoger percentage.
De gemeten jaarlijkse pH-daling (Byrne et al 2010) in de Pacific is 0,0017 per jaar. In zijn meetgebied lag de oceaan-pH tussen 8,0 en 7,6. De geprojecteerde oceaan-pH eind deze eeuw ligt gemiddeld op 7,8/7,9, en natuurlijke variatie in pH kan dagelijks twee punten bedragen. Deze context is belangrijk, en zou de Volkskrant geven als zij kwaliteitskrant was. Wanneer het groeiseizoen start stijgt de pH van de zee rond Groenland met tienden van punten, doordat plankton massaal CO2 onttrekt uit het water voor groei.
Snellere verzuring dan ooit AAAAHHHHH, redde wie zich redden kan!!!!
De veelvuldig herhaalde en vooral bij journalisten populaire claim ‘sneller verzuren dan afgelopen 300 miljoen jaar’komt van één grove modelstudie van Ken Caldeira in 2003 (= tien jaar geleden Maarten), die wordt weersproken door METINGEN in oceaansediment van afgelopen millennia: pH-reconstructies in de Zuid Chinese zee die variaties tonen in pH tussen 7,9 en 8,3. Ter informatie: er zijn geen historische verslagen van verontruste Chinezen in de afgelopen paar duizend jaar die plots geen koraal meer zagen en enkel dode vis zagen drijven. Uiteraard staat die studie niet vermeld, in het rapport. Daarnaast, voor het Krijt van 65 miljoen jaar geleden bestaan geen deugdelijke reconstructies van oceaan-pH, er is één studie van Richard Zeebe in die richting naar carbon compensation depth/ de sneeuwgrens waar water oververzadigd met kalk verandert in onderverzadiging.
Dan het meest sexy onderdeel: het wegkwijnen van koraal
Aangenomen dat de wetenschap in 2 jaar tijd de oceaan van de afgelopen eeuwen niet dramatisch heeft veranderd, kunnen we voor de biologische gevolgen het beste de reviewstudie/meta-analyse van Hendriks et al 2009 van stal halen, die uiteraard niet vermeld staat in dit ‘consensus’-rapport, de consensus van wetenschappers die de nadruk op risico’s leggen. Bij een overzicht van 374 experimentele CO2-verrijkingsstudies vond ze bij 1/3 van de studies aan organismen een reactie op hogere CO2, waarbij slechts 36 studies een opvallend effect gaven, zowel positief als negatief.
Alleen koraal geeft bij een geprojecteerde 780 ppm CO2 tot 25 procent minder groei- omdat ze moeilijker kalk aanmaken in een oceaan die met minder CaCO3 is verzadigd. Hendriks werkte in 2013 mee met een meta-analyse waar alarmist Gattuso ook meewerkte (ze is ingelijfd). Nu het aantal onderzoekers op zoek naar negatieve effecten groeit, kan de tussenstand weer veranderen.
In de échte oceaan blijken ook belangrijke planktonsoorten met kalkskelet als Emiliani huxlei afgelopen eeuw juist 40 procent MEER groei te vertonen, blijkt het Great Barrier Reef sneller te groeien. Al deze observaties en studies worden NIET genoemd, de nadruk ligt vooral op modelprojecties en weinig realistische experimenten waarbij koraal plots in een drievoudige CO2-oceaan wordt ondergedompeld. De reactie op een stresspuls. Het zijn deze kortlopende experimenten die het groeiende cordon modevolgers/oceaanverzuurders uitvoeren, terwijl het belangrijkste mechanisme van organismen- aanpassing- zo is uitgeschakeld. Er zit dus een negatieve bias in de uitkomsten van experimenten, daar krijgen ze onderzoeksgeld voor.
Niemand in het oceaanzuurwereldje verklaart mij hoe de megakoraalriffen van de Jura werden gevormd, als een hoge CO2-concentratie en lagere oververzadiging met CaCO3 per definitie tot het oplossen van koraal zou leiden. Dan roept men iets over ‘de snelheid van verandering’, maar zoals aangegeven tonen diverse studies in de échte oceaan van nú dat koraal méér lijkt te groeien bij die zogenaamd snellere verzuring dan laatste 300 miljoen jaar.
Wie zoekt zal vinden
Wat we wel moeten toegeven: er zijn er altijd gevoelige koraaltjes te vinden die het minder doen, organismen reageren verschillend op veranderende milieu-omstandigheden. Wanneer je wetenschapper op zoek naar onderzoeksgeld bent leg je daar de nadruk op. Vooral nu, bij de klimaatconferentie in Warschau kun je goed hengelen naar onderzoeksgeld bij beleidsmakers. En wanneer je dan een wetenschapsjournalist ontmoet die een nuancerend verhaal dreigt te publiceren, bedreig je ‘m gewoon met rechtszaken, mail je vriendjes om vooral niet met je artikel mee te werken, en val je de hoofdredacteur lastig. Of niet, Hein de Baar?
We lezen dus weer een standaard-hoernalistenbericht: men licht één rapport uit dat 60 studies belicht waarin de risico’s meer aandacht krijgen dan de nuanceringen, en belt vervolgens één onderzoeker met financieel belang bij oceaanzuur-alarmisme (EPOCA 30 miljoen euro) omdat hij een duur onderzoeksschip drijvend moet houden. En die gaat de kip met gouden eieren niet slachten. Nee, er dreigt een wereldramp maar er zijn nog onzekerheden.
Dat zure kersen plukken komt omdat de leidende alarmisten van het oceaanzuurwereldje als Feely, Riesebell, Kleypass, Gattuso en Orr (weer) de auteurs waren. We zien hier dus de alarmistische consensus, van mensen die als eerste op de pot onderzoeksgeld kwamen omdat zij als eerste over risico’s van oceaanverzuring publiceerden en zo ‘leidend’werden in het wereldje. Riesebell liet in 2000 in Nature kalkhoudend plankton uitsterven in de oceaan, door in zijn laboceaan zoutzuur toe te voegen, en kwaliteitsjournalisten krijsten toen dat het einde van alle oceaanleven naakte. Sindsdien kan hij rekenen op vrachten onderzoeksgeld en status. Alarmisme loont, we zagen het eerder bij zure regen. Tot zover ‘dé wetenschap’.
Het belangrijkste citaat van het rapport staat op bladzijde 13
Ocean acidification research is relatively new. The numbers of scientists involved and research papers published are increasing rapidly. New discoveries are frequent and our understanding is being continually refined.
Opvallend in het rapport is ook dat men de oude IPCC-temperatuurprojectie voor 2100 aanhoudt met hoge klimaatgevoeligheid (temperatuurstijging 3-5,8 graden) terwijl beste schattingen nu bij 1,5 tot 2 graden liggen. Kortom, am klimafront nichts neues, behalve dat het weer conferentietijd is en oude zure zeekoeien uit de CO2-sloot worden gehaald om druk op beleidsmakers te zetten.
Maar goed, dit was even zo uit de losse pols na het koffie drinken, als ik fout zit of iets gemist heb hoor ik het graag.
Hier , in de échte wereld- zo toonde deze GRL-studie in 2011, één van de weinige die zich baseert op systematisch verzamelde echte wereld-data van afgelopen eeuw
http://climategate.nl/2012/09/13/forse-uitbreiding-areaal-tropisch-koraal-door-opwarming-zeewater/
We show the first large-scale evidence of the poleward range expansion of modern corals, based on 80 years of national records from the temperate areas of Japan, where century-long measurements of in situ sea-surface temperatures have shown statistically significant rises. Four major coral species categories, including two key species for reef formation in tropical areas , showed poleward range expansions since the 1930s, whereas no species demonstrated southward range shrinkage or local extinction.
Dus terwijl koraal dus uitsterft door opwarming en oceaanverzuring in de Volkskrant, breidt het zich uit in de echte wereld dankzij opwarming
Bedankt, Rypke. Voorzover ik informatie heb kunnen vergaren over de veronderstelde oceaanverzuring, blijken er nog vele mitsen en maren. Dat kan ook niet anders, gezien de complexiteit van het proces. Wat storend, dat ook hier weer een groep onderzoekers zich geroepen voelt die onzekerheidsruimte te benutten om zich te profileren en/of hun agenda’s door te drukken. Heeft toch meer te maken met de persoonlijkheidsstructuren van die onderzoekers, dan met de wetenschap.
Interessante vraag: hoe komt het dat van een groep onderzoekers die min of meer over dezelfde informatie beschikt een deel alarm roept en een ander deel wijst op de onzekerheden? Volgens mij hebben die laatsten meer levenswijsheid. Het leven zit immers vol onzekerheden.
“Niemand in het oceaanzuurwereldje verklaart mij hoe de megakoraalriffen van de Jura werden gevormd, als een hoge CO2-concentratie en lagere oververzadiging met CaCO3 per definitie tot het oplossen van koraal zou leiden”
Hartgrondig mee eens, mensen leuteren elkaar na zonder dat ze enige kennis hebben over het onderwerp. Journalisten en wetenschaptivisten die beweren dat CaCO3 in oplossing gaat bij pH = 7.9 weten niet waarover ze praten. De oplosbaarheid van CaCO3 wordt primair bepaald door de Ca++ en CO3– concentraties in de oplossing. In zeewater bijvoorbeeld zitten behoorlijk hoge concentraties Ca++ en CO3– , zodat daarin nog bij relatief lage pH (7.5) CaCO3 nog precipiteert. De reden waarom in “zuur” mileu dit mineraal in oplossing gaat is dat de CO3– concentratie lager wordt (CO3– + H+ HCO3-) zodat de vormingsreactie (Ca2+ + CO32- –> CaCO3) minder snel verloopt dan de oplosreactie (CaCO3 –> Ca2+ + CO3–)
Maar er is meer:
Veel klimaatdeskundigen schijnen te denken dat het bioskelet ontstaat doordat CaCO3 spontaan uit zeewater precipiteert (vandaar ook die fixatie op pH). Niet dus: koraaldiertjes bouwen hun bioskelet door continu Ca++ en HCO3- in een mineralizatie zone te pompen zodat die oververzadiggd raakt en CaCO3 neerslaat:
Ca++ + HCO3- –> CaCO3 + H+. (Let wel: CO3– speelt geen rol in deze reactie!).
Dit is een actief transportproces dat wordt aangedreven door ATP uit fotosynthetische bacterien op het koraal. De H+ ionen die vrijkomen in deze reactie worden weggepompt, zodat de pH locaal hoog blijft. Door continu energie in het systeem te pompen, kan de opbouw doorgaan, totdat ofwel HCO3- op raakt (gelukkig wordt die juist meer bij verzuring!), of de pompen geen brandstof meer krijgen (bijvoorbeeld bacterien gaan dood). Een andere belangrijke factor die over het hoofd wordt gezien is dat het mineraal ingebed is in een stabiliserende eiwitmatrix, die beschermt tegen aanvallen van zure types.
Het effect van pH-veranderingen blijft lastig te voorspellen, we hebben tenslotte te maken met een biologisch systeem, maar mijn gok is dat het biomineraal CaCO3 bij een nog lagere pH in oplossing gaat dan het anorganische CaCO3 zout.
@chemical het in suspensie gaan of oplossen wordt mede bepaald door druk, dus als op grote diepte langdurig de pH verandert heeft dato wel gevolgen voor Carbon compensatoir depth coor zover ik dat begreep
Terecht dat je wijst op de grote natuurlijke variatie in pH Rypke, zelfs in goed gebufferde systemen als zeewater. Ik heb zelf ooit 24-uurs metingen in schedefonteinkruidvelden in het Veluwe randmeer gedaan. De pH ging van zo’n 7.5 in de vroege ochtend tot boven 9 midden op de dag. Deze ondergedoken waterplant gebruikt bicarbonaat HCO3- als CO2 bron voor zijn fotosynthese en houdt dus OH- over dat hij afgeeft. Met het gemeten alkalische effct voor het meer.
De VK schijnt een balanceer act uit te voeren op de klimaatkabel. In dezelfde uitgave geeft Micheal Persson een genuanceerd commentaar op SuperTyphoon Haiyan, waarmee zowel alarmisten als sceptics weglopen om hun punt te scoren over de ruggen van de slachtoffers.
@Rypke
Is er iets bekend over de pH ( veranderingen) op grote diepte?
Je mist de belangrijkste boodschap uit het stukje, namelijk de laatste alinea:
‘Het IGBP-rapport vat zo’n 60 studies samen van de afgelopen jaren. De Baar, die spreekt van een ‘keurige organisatie die iets minder dan het IPCC te maken heeft met regeringen en politiek’, herkent dan ook het beeld. ‘Al 35 jaar zien we dit soort verschuivingen optreden. Het begint voor een aantal organismen nu al moeilijker te worden.’
Hier wordt onomwonden afstand van het IPCC genomen. Zelden heeft verdeeldheid er zo leuk uitgezien!
en ondanks regelmatige klimaat en milieu-uitglijders-vooral van reguliere redacties als ‘buitenland’en ‘binnenland’ die anptjes of reuters overschrijven- is de Volkskrant op afstand de minst slechte krant van NL geworden, met iedere keer ook goede artikelen, zelfs zo dat ik overweeg weer abonnee te worden. NRC Damesblad daar kunnen we slechts nog om lachen,en dat terwijl ik daar vroeger beslist voor moest schrijven
Ja ja ja… maar verzuren de oceanen nou wel of niet, en gaat dat nou wel of niet sneller vergeleken met de verzuring over een voor de mens relevante tijdsschaal? En wordt de verzuring ongedaan gemaakt door het feit dat er vorig jaar ook al over werd gepubliceerd?
Argumenten dat het in Krijt of Jura nog zuurder was, en dat de koralen er toen geen last van zouden hebben gehad zijn natuurlijk niet bijzonder relevant als je niet tegelijk aantoont dat de organismen toen precies dezelfde stofwisseling hadden.
Kortom, ook dit verhaaltje is weer een voorbeeld van (misschien) goedbedoelende sceptici zonder veel begrip van wetenschappelijke argumentatie, maar wel bereid onmiddellijk bereid te hoop te lopen tegen iedere suggestie van klimaatverandering
Paai
@Paai
Ik citeer bij antwoord op je vragen slechts uit het blog dat ik schreef, misschien had je er overheen gelezen?|
en
Verder stel je een paar goede vragen: was de stofwisseling anders in Krijt en Jura? Alleen waarom ligt de bewijslast dan bij mij, ipv de alarmisten die op basis van afwezig bewijs en weinig realistische lab-experimenten verkondigen dat koraal wegkwijnt, terwijl metingen in het veld aantonen dat het tegendeel nu op dit moment plaatsvindt
Kortom, het is mooi wanneer je een bijdrage wilt leveren, het is nog mooier als je mijn blog beter leest en nog eens nadenkt over wat ik schrijf om dan te reageren dat je ’t allemaal maar niks vindt omdat het afwijkt van wat de mainstream-media er in hamert
Wanneer je fouten ziet, of andere studies kent die het tegendeel aantonen: graag, kom maar op, nu kom je enkel met waardeoordelen. Daarmee daalt het niveau van discussie
@Paai.
Het oceaanwater is bij pH = 8.0 oververzadigd ten opzichte van aragoniet, met andere woorden, een stuk dood koraal zal er niet in oplossen. De pH waarbij dat gebeurt wordt geschat tussen 7.2 en 7.4. Overigens dat zegt niets over de SNELHEID waarmee het mineraal in oplossing gaat. Het is niet zo dat bij pH =7.0 een stuk aragoniet binnen een jaar is opgelost, daar kunnen veel eeuwen overheen gaan.
Voor levend koraal ligt de zaak heel anders, dat wordt voortdurend aangemaakt in een tempo dat het in oplossing gaan ver overtreft. Levend koraal gebruikt HCO3- om zijn bioskelet op te bouwen, en de concentratie daarvan neemt juist toe bij lage pH (en hogere CO2). Met andere woorden, de (kleine ) toename in CO2 zou eerder gunstig dan ongunstig zijn voor de koraalvorming in het hier en nu. (Zelf denk ik trouwens dat de hoeveelheid HCO3- niet snelheidsbepalend is, maar de beschikbare hoeveelheid ATP). Dit sluit prima aan bij het argument van Rypke dat in het krijt bij veel hogere CO2 concentraties koraal werd gevormd. Ondanks dat het zeewater sindsdien aanmerkelijk alkalischer is geworden, lijkt dat niet te hebben geleid tot een wezenlijke verandering/aanpassing in het mechanisme van biomineralisatie. Is ook niet te verwachten, want rond pH 8 is de verhouding HCO3- : CO3– ongeveer 100:1. De carbonaat concentratie begint pas op te lopen rond pH 9-10, en dat zijn pH waarden waarbij maar enkele extremofielen kunnen overleven.