Giel Beelen

Giel Beelen

Vrede op aarde, in de menschen en welbehagen. Het is eten op aarde voor steeds meer mensen, en dan nóg klagen. Want hoeveel preken die schuldgevoel kweken worden de Nederlander vandaag weer op de mouw gespeld via de mediakansel? Ik bedoel bij die klachten dan dat het weer eens allemaal teveel is en u veel minder zou moeten consumeren vanwege uw oplopende schuld bij Moeder Aarde of bolle buikjes in de Derde Wereld. Met dit stukje historisch politiek incorrect, bijna strafbaar proza met opzichtige knipoog toon ik dat dit geklaag nergens voor nodig is: U hebt er tenminste hard voor gewerkt (mensen in dienst van de overheid/publieke omroep uitgezonderd).

Dat kunnen zij daar rond de evenaar niet zeggen. Wij hier hebben een akelig koud klimaat, nat stormachtig en zompig, bevochten ons moerassige landje tegen overstromingen met dijken via Waterschappen, kregen de Romeinen, Spanjaarden en Duitsers over ons heen en zitten er hier desondanks nog warmpjes bij.  Terwijl zij daar permanent in mooi weer zitten, bovenop de beste grondstoffen. En ze blijven er ondanks al die rijkdom een zootje van maken. Pas met een Westerse coach weten ze nog enige organisatie in hun voetbal te krijgen, terwijl ze gedroogde rattenstaart strooien bij de doelpalen van de tegenstander om zo met Voodoo de winst te verzekeren.

Tiers Monde
Aan de kapitaalvlucht kan het ook niet liggen. Sinds de doop van Tiers Monde, de Derde Wereld in 1948 ontving het zootje anarchie rond de evenaar triljarden euro’s. Met een klimaatfonds van 200 miljard euro per jaar per 2020 als laatste loot aan de boom van het door de publieke omroep gekweekte schuldgevoel, omdat ‘zij het meest kwetsbaar zijn voor de klimaatverandering waar zijn geen schuld aan hebben’. Hadden ze dat maar wel, want volgens de schuldgevoel-generators wordt klimaatverandering veroorzaakt door economische activiteit. Men zegt dus eigenlijk: zij voerden eeuwenlang geen flikker uit, en willen nu voor vele klimaatdubbeltjes op de eerste rang zitten.

Dat patroon is historisch structureel. Terwijl het Westen muzikale grootheden als Bach voortbracht- waar ik afgelopen zaterdag in vervoering naar mocht luisteren met een vriendin- kwam daar millennialang niets beters vandaan dan monotoon tromgeroffel en wat billenschudden om de geesten te bezweren.Waarom nog langer zoveel onvermogen subsidiëren met zoveel Westers vermogen, tenzij ze goede voetballers blijven leveren…Het beste dat ze met al dat geld doen is

a. het geld terugstorten op een Zwitserse rekening van de dictator van het moment met zijn familie
b. een nieuwe burgeroorlog beginnen, zodat een ándere dictator dat geld kan terugstorten op een Zwitserse rekening

… of een -normaal gesproken veroordeelde- crimineel tot president uitroepen, met een psychopaat als doofstommentolk met gebaren afkomstig uit de Afrikaanse martial arts. Nelson keert zich in zijn graf om. En vervolgens gaan alle grondstoffen alsnog naar China. Waarom waarom nog? Je moet wel ontzettend van de Vara, Rode Hoed en De Balie zijn om bij dat continent nog het gevoel te krijgen: we moeten ze helpen. Voor onze VOC-transportzonden in het verleden zijn we ook al voldoende gestraft: we kregen er Hip Hop voor terug. Dus laten we nu weer eens normaal doen en de laatste stuiptrekking van historische zendingsdrift overboord gooien. Tijden veranderen.

Bent u boos? Vraag het de Vara
Velen zullen deze bovenste alinea’s met aan woede grenzende afkeuring lezen. Dat is deels terecht, want of ik het meen weet ik zelf eigenlijk niet eens, ik vind het wel leuk om te zeggen. En deels is die afkeuring volslagen hypocriet: want velen zijn over andere politieke boeg vele malen verder gegaan en werden vervolgens toegejuicht. Veel afkeuring ontstaat dus omdat mijn verbale baldadigheid niet strookt met wat men bij de Vara ‘humor’ placht te noemen.

Dat is dus de geoorloofde variant waar de beschaafde politiek juiste Nederlander om lachen mag: linksdraaiend domineesgezeur, quasi-lollig geschop tegen rechtse klassenvijanden, zinloos gevloek, het belachelijk maken van onze eigen religie het christendom en ge-emmer over ‘het mullujeuh’, samengebald tot ‘de geaccepteerde meuning van wat de Neuderlander hoort te vinden’. Dit alles uitmondend in de acceptatie van miljardenverslindend wanbeleid met een molensteen aan onze economie. Dit is de vloek van het fundamentalistisch fantoom-protestantisme.

Als ik u een Serious Request mag doen: Neem eens een wat frissere kijk op de dingen in overweging, dan wat de gesubsidieerde overdrijvingsindustrie van geaccepteerde massamedia u opspeldt. Wat media u melden is meestal op zijn best half waar, en een halve waarheid is een hele leugen. Daarbij wil ik u eerst verzekeren dat ik niet last heb van een principiële Vara-/linksdraaiende mensenhaat, maar dat het mij gaat om een manier van denken.

Je moet geaccepteerde ‘waarheden’ mogen toetsen aan bewijs en kunnen verwerpen bij aantonen van het tegendeel of bij het vinden van hogere prioriteiten. Je moet het verschil willen zien tussen politieke juistheid en feitelijke juistheid. Wees niet bang je vingers moreel te branden, als de heersende moraal vals is. Zoals je kunt lezen heb ik daar geen last van, en wat ik hier schrijf is niet beslist mijn ‘mening’. Ik heb geen mening nodig, meningen kunnen mij gestolen worden. We kunnen toe met constateringen, zoals we ook niet nog meer mensenrechten nodig hebben in Nederland. Als iedereen zijn plicht doet, zit het met rechten ook wel goed en kunnen we met minder overheid toe.

Vara’s Vuurwerk
Een constatering, die moet onderstrepen dat ik niet last heb van ‘Varahateritis’, maar iets van een hogere orde nastreef dan zelfprofilering en nodeloze verbale agressie: De belerende rode haan heeft ook goede programma’s voortgebracht. Dus ook de politieke tegenstander heeft wel iets goeds, ik respecteer dus zeg maar mijn Rode medemens. Vroeger, ik was rond de 10 jaar, had je Henk Westbroek met Vara’s Vuurwerk. Hij had gevoel voor ironie én draaide muziek die nog steeds in de kast staat. Henk dank je voor ‘Eyes of the Stranger’ van Queensryche, of ‘Fight to be free’van Nuclear Assault en hoe je in woede de naald van de pickup trok midden in ‘One’ van Metallica, toen de Vara besloot het laatste radioprogramma dat enige moeite van luisteren waard was te verwijderen.

Westbroek was dwars, ongeoorloofd, maar was ook nog op enig zelfstandig nadenken te betrappen, het hanteren van een moraal die niet was gebaseerd op ‘dat is wat wij vinden/de Nederlander vindt’; daar had hij een hekel aan. De Vara zond ook ‘steppevogels’ uit van de meesterlijke Spaanse natuurfilmer waarvan de naam mij even ontschoot. Ik wil maar zeggen, al twee bewijzen dat de pathologische Vara-haat niet principieel zit ingebakken en zich laat bijsturen bij bewijs voor het tegendeel. Dat bewijs is echter meestal afwezig, men komt hooguit met moralisme, daar waar bij kritiek op mijn schrijven een tegendeel van feiten meer op zijn plaats zou zijn en bijzonder welkom.

Giel Beelen…brrrrrrr
Bij het horen van Giel Beelen- dé apostel van ‘wat wij allemaal vinden’-moraal- hoor ik bevestiging van bovenstaande stellingname. Ik kan namelijk al slecht tegen kutmuziek, en zal dit genre voor de lezer objectiveren. Ik bedoel dan Beyoncé of Mariah Carey met kerstbellen- het is voor mij wat death metal voor bejaarden is, terwijl een deugdelijk potje zware metalen bij mij de kerstballen doet rinkelen. Kutmuziek wordt gemaakt door mensen met behaagzucht, vanuit sociale motieven. Terwijl Lou Reed al zong: ‘the goddamn social life, it’s just pain dressed as fun’.

Geen kunst omdat het móet, maar kunst omdat je toch wát moet, dat is ook een inspiratiebron van veel kutmuziek. De moderne variant van ‘hoe behaag ik de leeghoofden’-muziek, is zogenaamde Aarenbie. Waarbij iedereen de stem van de zanger volgens de laatste imitatie-epidemie door de stemvervormer haalt, het refrein echoot meestal de woorden ‘parrty’, en ‘oh girl’, geeft Breezermeisjes een natte bush, het wordt gewaardeerd door mensen die Bacardi Cola lussen en ‘ikzwirretje’ zeggen. Radio 3- de publieke omroep- is er van vergeven. Ik heb bij aanschaf van mijn stereo 20 jaar geleden- verdiend met mijn eerste baantjes- nooit een tuner gekocht om mezelf de ergernis te sparen. Maar soms is er geen ontkomen aan.

Eén plus één is twee en soms één te veel. Tel de combinatie kutmuziek bij Giel Beelen, en zelfs de betonmuur van Martyr van Fear Factory is onvoldoende om de oplaaiende agressie tot bedaren te brengen. Dat zit zich daar Rood te rukken op zichzelf, met het Glazen Huis als nieuwe kerk. Een vorm van massamedia geforceerde saamhorigheid voor ‘goede doelen’ , de ‘dit is wat de Nederlander vindt’- moraal. Dat schreeuwt toch om ter discussie gesteld te worden. Dat zeg ik als donateur van de Cliniclowns en diverse natuurorganisaties, iemand die jarenlang wekelijks soep uitdeelde aan Amsterdamse zwervers, gewoon voor de lol trouwens.

Tussen de kutmuziek door, komt dan- om u tot giften te manen- een spotje met belerende VPRO-stem, zo’n subsidiegenerator die vertelt over een stel onge-evenaarde zieligerds rond de Evenaar die het heel zielig hebben omdatte hunnie daar zegmaar geenuh water hebben. Ik krijg dan stekels, maar zij halen er miljoenen mee op. Bij mij roept dat weer vragen op. Wat willen ze daar dan mee doen?Kunnen die lui nóg niet voor zichzelf zorgen? Moeten wij hun waterleiding ook al aanleggen, en zijn we mondiale loodgieter nadat Giel Beelen het schuldgevoel er in giet? Moeten we weer een nieuwe VOC-vloot sturen en die mensen vertellen hoe ze hun land op orde krijgen, terwijl hun dictator er met het opgehaalde geld vandoor gaat?

We hebben al genoeg aan onszelf met een oplopende staatsschuld, en wie beter kijkt ziet dat de persoonlijke ellende ook in eigen land al voor het oprapen ligt. Doe dáár dan wat aan. Als vrijwilliger van de Soepbus van het Leger des Heils in Amsterdam – ik kan het gezien de aard van deze tekst niet voldoende aandragen als afweermiddel- heb ik genoeg gezien in de krochten van onze eigen hoofdstad. Nee, na het luisteren van slechts 5 minuten Giel Beelen ben ik voorstander voor radiospotjes in Afrika op Radio Zuma, waarbij ze ons geld doneren zodat we de almaar oplopende energierekening kunnen betalen en andere lastenverzwaringen van onze op schuldgevoel draaiende beleidsmakers.

Schuldgevoel afschaffen? Stop met ‘eigenlijk zou ik…’
Ik kan me niet anders voorstellen dat het Westen in zijn geheel het lachertje van de rest van de wereld is, van Azie tot Rusland. Doe een beetje zielig, werk in op schuldgevoel en de miljarden stromen als vanzelf binnen, je ziet ze onderling lachen, daarbij ons geheven vingertje met engelengeduld doorstaand. Laten we dat schuldgevoel dus eens over boord gooien, het bewerkt niets constructiefs op langere termijn. Een manier heb ik al gevonden. Als u een goed voornemen nodig heeft voor komend jaar, stel u zelf ten doel minder vaak het woord ‘eigenlijk’ te gebruiken. Eigenlijk zou ik…. Amerikanen noemen dat ‘procrastinaten’, het uitstellen van noodzakelijkheden, waarbij je de tijd vult met onbenulligheden die je met wat verbaal kunst en vliegwerk uitlegt als Zinvolle Activiteiten Die Hoog Nodig Zijn Vooral Nu.

In de natuur heet zoiets oversprong-gedrag. Sterns – sierlijke zeevogels die op strandvlaktes broeden- die nog niet kunnen/durven kiezen tussen agressie of affectie gaan dan maar wat zinloos steentjes en schelpjes omkeren.

Terwijl je eigenlijk dat moeilijke telefoontje moet doen waarvan een klantrelatie afhangt, ontpop je plots onvermoede schoonmaakkwaliteiten. Baron van Laat maar Slingeren tot Stel Maar Uit is plotseling dood, hier staat De Hygiënekampioen. Wanneer ik bij mezelf dergelijke gevaarlijke trends ontdek- metamorfoses van mijn natuurlijke gedrag -weet ik: ik zou ‘eigenlijk’. Doe dat dan meteen. Het kan ook zijn dat je niet die 50 euro wilt overmaken voor een abonnement dat je ‘eigenlijk’al had moeten opzeggen, bergen facturen uitstelt, terwijl je de volgende avond zonder pardon 70 euro doneert aan het Horecabedrijfsleven.

‘Geen tijd’ is een kwestie van prioriteit. Waarom kun je geen vrijwilligerswerk doen, maar wel uren lang zinloze tv kijken? Zo is iedere zin die begint met ‘eigenlijk zou ik’ een overtreding van één van de tien geboden: gij zult geen vals getuigenis geven. We liegen te vaak tegen onszelf, en iedere gebroken belofte aan jezelf is er één teveel. Teveel gebroken beloftes op elkaar geeft gewenning en weldra is alles wat we onszelf voornemen of anderen toezeggen een leugen onder voorbehoud; dit is normaal geworden bij afspraken in het mobiele telefoon tijdperk van ‘ik bel dus ik besta’.

Eigenlijk is het demoontje dat tot duivel kan uitgroeien als je teveel kleine eigenlijks op elkaar stapelt. Zo ontaardt mijn dosis baldadigheid nu toch nog in een opbouwende moraalboodschap. Maar ja, daar is Kerstfeest misschien toch een klein beetje voor, en sorry Beelen: je bedoelt het volgens mij best goed.