Nevermore!!

Nevermore!!


Het Fryske Gea (= ‘het Friese landschap’)- een natuurclub met het climategate.nl goedkeuringsstempel omdat ze landschap aankopen en beheren- meldt deze maand dat de raaf vaste broedvogel is geworden van Zuid Oost Friesland met meerdere paren. Lang was de raaf- een aaseter- uitgeroeid omdat hij de nare gewoonte heeft lammeren te slopen en ogen uit te pikken. (en zo ook bij dode soldaten op slagvelden) Maar herintroductie en natuurbescherming brengen dit oerdier uit de Germaanse mythologie – één van de gedaantes van Odin- weer terug en dat is genieten.

De raaf als wolvenvogel
Afgelopen jaar zag en hoorde ik al raven bij Ravenswoud waarmee de naam eindelijk weer verdiend is in plaats van een achterhaalde verwijzing. Nu de wolf nog terug bij Wolvega en het Germaanse oerdierduo is weer compleet. Beide zijn namelijk niet alleen in mythologische maar ook in ecologische en (vervolgings)historische zin met elkaar verbonden. Het zijn beide dieren waar onze (boeren)bevolking dankzij armoede vroeger last van had. Omdat veeschade niet werd vergoed, werden ze afgeschoten en vervolgd. Nu kunnen we dankzij onze welvaart deze boeiende lastpakken weer tolereren, en ze eigen leefplek gunnen.

Op de Veluwe, Utrechtse Heuvelrug en steeds meer plekken kun je de raaf al vaker door de lucht zien buitelen, de intelligente vogels spelen met de luchtstromingen. Hun typische verdragende kras is niet te verwarren met het langdradige gekraai van zwarte kraaien. Hun vliegvermogen en speelsheid in de lucht lijkt ook meer op dat van kauwtjes dan de kraai die qua grootte tussen kauw en raaf in zit. Met name bij jagers overheerst nog steeds een blinde haat tegen wat zij ‘zwartrokken’noemen, waarbij de meeste jagers het verschil tussen kauw, kraai en raaf niet eens kennen. Een aandachtspunt bij de SJN-jachtopleidingen.

Recept tegen raaf-analfabetisme
Om een beetje raaf-wegwijs te worden, en kraaiachtigen in het algemeen kun je ‘in the company of crows and ravens‘ lezen van stadsecoloog John Marzluff, en vooral ook Mind of the Raven, van Bernd Heinrich: de kraaiachtigen zijn de brains van de vogelwereld, altijd verrassend en wanneer een raaf overvliegt weet je dat hij je in de smiezen heeft. Als assistent jager in Schotland op Isle of Rum werden we ook continue gevolgd door raven en na het schot van de stalkers kwamen ze steevast aangevlogen, elkaar waarschuwend: dinner time.

De ingewanden van de edelherten stonden op hun menu. Zo werkt de raaf ook samen met wolven zoals Bernd Heinrich beschrijft. Er zijn waarnemingen gedaan dat de raven een wolvenroedel richting prooi dirigeren zodat ze zelf de aasrestanten kunnen oppikken nadat de wolven hun kill hebben gemaakt.

Nevermore!!
De sfeer van rouw, verlies en duisternis in het algemeen rond de raaf en zijn krassende ‘nevermore’ is natuurlijk het mooiste verwoord door gothic horror-schrijver Edgar Allen Poe in ‘The Raven’, en er is een Middeleeuwse folkspectakelband Corvus Corax, die zich dus hult in de latijnse naam van de raaf. Nevermore???

Dankzij welvaart kunnen wij grond opzij zetten- beschermen tegen de overheid- voor flora en fauna waar we plezier aan mogen beleven, en zo andere levende wezens ontmoeten die onze verbeelding prikkelen. Dus waarom enkel klagen om de soorten die verdwijnen, als er zulke boeiende wezens weer verschijnen? De echte natuur is zoveel boeiender dan de zielige infuus-karikatuur die milieuclubs/massamedia er van maken voor hun fondsenwerving, en op climategate.nl doe ik daar regelmatiger verslag van.

Wolf en raaf zijn ecologisch én mythologisch met elkaar verbonden

Wolf en raaf zijn ecologisch én mythologisch met elkaar verbonden