Natuurbescherming is een rechtse hobby, maar kun je nog rechts stemmen?

Als de massa over alles meebeslist wordt alles eenheidsworst. Hier bij de Ecokathedraal kon één creatieve geest zijn idee vorm geven op eigen grond

Waar in onze ceremoniele democratie kun je op 19 maart als natuurmens op stemmen, in een land waar het intellectuele proletariaat van links tot rechts de macht heeft verdeeld? De geestelijke have-nots, plebejers, polonaiselopers, door mainstream mediavee opgehitst klootjesvolk, seculier liberale eenheidsworsten met de tv als altaar in de huiskamer, platte dubbeltjes door geslachtsdrift op aarde verschenen, uniforme Febokroketten waar de kleur saus de politieke smaak heet. Maar waar Brussel de beleidsfabriek vormt samen met Niet Gekozen Organisaties  (NGO’s) en industriele lobby, en waar de enige uitkomst van iedere verkiezing na 4 jaar luidt: meer van het zelfde.

Natuur speelt geen enkele rol meer
Kijken we op verkiezingsaffiches dan zien we dat de neocommunisten van Groen Links ‘natuur’ als buzzword gebruiken om de natuur te kunnen onderwerpen aan hun utopie- ditmaal via klimaatbeleid. Communisten hadden nooit iets met natuur. De VeuVeuDeu bedient zich vooral van Jip en Janneke-kreten die louter als doel hebben elkaar in nietszeggendheid te overtreffen. Zeuker Nu! Nu zeker? Stem VVD en krijg 6 gieg overcapaciteit windmolens op land en een hogere stroomrekening mee. Of ‘Ruimte voor Ambitie’. Positief Denkuhhh….Bij de VVD zou je als natuur- en milieuaffiche maximaal verwachten: ‘t valt allemaal wel meu, stem VeuVeuDeu! Of ‘De Natuur, wat duur!’ waar Henk Kamp wel 4,5 miljard euro overmaakt, 300 miljoen euro per jaar aan de windmolenaars van Gemini. Stem VVD en krijg gratis een klimaatagenda van Groen Links mee.

Natuurbescherming : een rechtse hobby!
Waar zijn nog de tijden van weleer, behalve dat zij reeds voorbij zijn gegaan en nooit meer terugkeren?Ik bedoel, ooit was de rolverdeling helder. De proleten, plebejers, dommen en ongevormden moesten gewoon hun bek houden en dat was eigenlijk ook terecht. If you have nothing to say, say nothing. Je had de patriciers, de grondeigenaren met klassieke opvoeding en vorming waar de macht zich in dikkere vorm had geconcentreerd. De adel vond de natuurbescherming uit.

Het was de adel die gronden apart zette, reserveerde (reservaat, ‘foret’, apart zetten) om wild te beschermen tegen uitputting door de stroperij van de plebejers. Het keuterboerende klootjesvolk kapte anders ook de bossen kaal om als biomassa bij te stoken; groene energie! Zo zijn de resterende oude wouden van enige betekenis- zoals Bialowieza- ook de erfenis van adellijke jachtlust van de Romanovs, het New Forest in Zuid Engeland de erfenis van de jachtlust van William de Conqueror. Foret, reserveren, apart zetten, het Engelse (= Franse) woord forest komt er vandaan. Het klootjesvolk moest er wegblijven, op straffe van lijfstraffen die er niet om logen. Hoezo ‘er is draagvlak voor natuur nodig’. Het hakblok volstond.

Eigendom is bescherming
Eigendom, territorium bezet houden is de enige manier om tot op enige hoogte te bepalen wat er daar gebeurt. Zo bezocht ik net Oranjewoud, een buiten bij Heerenveen van de vroegere Oranje’s waar de adel zich terugtrok. Parken in Engelse landschapsstijl waar de kettingzagende Empatecdebielen en andere plebejers met hun houthongerige tengels van af mogen blijven. Zie ook het enige Nationale Park waar subsidiemodes geen rol hoeven spelen, omdat het in eigendom is van één partij. Stichting De Hoge Veluwe.

De patriciers Kroller en Muller veegden nietsontziend bij aankoop van dit buiten alle plebejers van het terrein om er een kunst- en jachtreservaat van te maken.Natuurbescherming en genot (via de jacht, deels als voorbereiding op militaire activiteit), landschapsschoon en daar oog voor hebben, de natuurstudie. Het waren louter elitaire hobbies, die als vormend voor de geest werden gezien. Na de Franse Revolutie- toen de patriciers door de plebejers om zeep waren geholpen op het Europese continent- stichtte Richard Owen het British Natural History Museum voor ‘het volk’ook om ze voor revolutie en geweld te behoeden, op het eiland dat de uniformerende Tsunami van ‘het volk’ bespaard was gebleven. (via de commercie is die Tsunami met terugwerkende kracht gekomen) De plebejers, het plebs, het grauw, je moet ze kneden, vormen en beschaven om er nog iets van te maken, meestal tegen beter weten in.

De overheid: het voertuig der plebejers
Rond de eeuwwisseling in 1900 voegden zich bij de patriciers wat salonsocialisten, volksverheffers a la Jac P Thijsse, oprichter van Natuurmonumenten, geinspireerd door elitaire anarchisten als Thoreau en Amerikanen die het fenomeen ‘nationaal park’ uitvonden. Een vervanging van het ‘foret’ van de adel, maar met de zelfde insteek: het behoeden van vernietiging door het plebs en voor hogere doelen dan louter korte termijn gewin. De overheid – inmiddels het voertuig der plebejers en  ‘de burger’,- vernietigde in rap tempo alle natuurlandschappen. Enkel particulier eigendom en de goede smaak van de particulier zou een dam kunnen opwerpen.

We zien nog steeds in het Gooi in de buitens van rijke kooplieden en langs de Vecht: daar waar de rijkdom langdurig accumuleerde bleef ook de omgeving relatief mooi. Iedereen met een beetje geld én enige vorming heeft ook een grote groene tuin.Grote tuinen rond kostelijke villa’s, waar Wolter Kroes in maatpak direct het groen zou ontginnen tot betegelde parkeerplaats, trampoline voor ‘de kids’ met buitenverwarming en kingsize barbekjoe. Weg met dat groen, anders wordt de stoep vies, een onderhoudsarme hersenpan vraagt om een dito tuin.

‘Particuliere’ natuurorganisaties zijn nu publiek
Helaas drijft Natuurmonumenten nu op haar vroegere aartsvijand- de overheid- en de grillen van Postcodeloterij-plebejers, donateurs die zij niet voor het hoofd wil stoten uit angst om ‘draagvlak’(= geld) te verliezen.  Het is bij uitstek een club voor Plebejers geworden, een draagvlakfabrikant die doet wat de overheid dicteert – zoals draagvlak voor het zitvlak van Dijksma- in plaats van wat Thijsse wilde: juist niet doen wat de overheid deed om het grauw te plezieren, gedicteerd door het op korte termijn gerichte plebs, dat je zoet houdt met consumptie en spelen.

Het Fryske Gea doet een volksraadpleging over windmolens, de horror
Ik ben nog lid van het Friese Landschap, ‘it Fryske Gea’, dat een volksraadpleging wil houden over het plaatsen van windmolens in Friesland. De horror. Jan en alleman die wat mag zeggen, Leeuwarder Courant-lezers die menen te kunnen meepraten, ziende blinden, horende doven. Waarom stelt It Fryske Gea zichzelf niet de fundamentele vraag:

• Waartoe zijn wij op aard?

Om het Friese landschap voor verkrachting en aanslagen te behoeden via aankoop van gronden, waar wij de historische ontstaansgeschiedenis en natuurlijke historie in ere houden.

• Zijn windmolens een aanwinst of afbreuk?

Zowel in open als gesloten landschap vormen zij een verregaande inbreuk, met daarnaast ecologische schade voor vogels en vleermuizen, waarmee de overheidsplannen een principiele breuk met onze doelstellingen vormen

Dan hoeft er geen volksraadpleging gehouden te worden, om de eigen lafheid en besluiteloosheid, principeloosheid, subsidieverslaving af te dekken met ‘dit vinden onze leden’. De meeste mensen weten niet wat ze vinden, om dat ze niet weten wat ze zoeken. En wat je vindt mag je bij de politie brengen.

Een raadpleging weerspiegelt de angst van deze club dat zij door de overheid- het voertuig der plebejers- zal worden gekort op haar subsidies. Want daarvoor is die volksraadpleging natuurlijk gewoon een schaamlap. Het Fryske Gea is een club Plebejers geworden, het knikt ja richting de overheid- kom maar met je molens in onze natuur- je ‘schone energie’, de leugen van onze tijd waar je enkel in gelooft als je de schrijfsels gelooft van het mainstream mediavee.

Beschaving is nee kunnen zeggen en daar ook voor in de positie zijn om het te kunnen. Het vraagt training, ik ben al jaren bezig mij te ontworstelen aan de kauwgomcultuur en asocialiteiten die mij als ‘de norm’zijn opgedrongen dankzij de generatie  68, waardoor dierlijkheid de norm werd. Het verschil tussen eten en vreten, tussen paren en de liefde bedrijven, tussen ‘een meuning hebbuh’ en een geinformeerd standpunt verdedigen dat zich aanpast bij veranderend bewijs. Martial Arts zijn een goede manier, beschaving anno nu is de juiste mentaliteit hebben en vormen, waarbij klassieke deugden een grote rol spelen. Je hebt iets nodig, een traditie of filosofie die het individu overstijgt.

Dus wat rest er voor mij, behalve op mijn eigen kleine stukje aarde ideeen vorm te geven?
Ik stem blanco, want de term ‘verkiezingen’ is misleidend: het veronderstelt dat er iets te kiezen is. Dat er een keuze is tussen mensen met rechte rug, noblesse oblige,  dat er contrast bestaat met de Plebejers van de Afgunst (PvdA), dat we meer hebben dan door mediavee geconditioneerde eenheidsworst dat de pootjes laat hangen naar populariteitspolls.

Dat je kunt kiezen voor vertegenwoordigers met vorming, die uit die vorming een consistent wereldbeeld bouwden, met daaruit voortvloeiende principes en de macht deze vorm te geven. Waarom zouden we nog geloven dat we via ‘de overheid’ ons land op constructieve wijze zouden kunnen vormgeven. De goede ideeen komen niet van het plebs, de 90 procent loonslaven maar van ondernemende creatieve geesten, spontaan door darwinistische selectie rijpend, van onder af, niet van boven opgelegd. Vandaar mijn foto’s hier die ik van de Ecokathedraal maakte van Louis Le Roy: iemand die zijn idee vorm gaf over natuur en tijd op een eigen stuk grond, waarbij anderen zijn idee hielpen vorm geven.

Democratie is de dictatuur der meerderheid terwijl je weet: hoe groter de groep, hoe groter de troep. Is er ooit ‘in een groep’ een geniaal kunstwerk gemaakt, een wetenschappelijk eureka-moment opgevlamd? Alleen de vrijheid en ruimte om dat vorm te geven zijn van belang, zo constateerde Leonardo da Vinci al. Daarom ontwierp hij ook militair tuig, om vrije stadstaten de mogelijkheid te geven zich tegen een tiran te verweren.  Natuur en landschap zijn die ruimte, een plek van inspiratie waar je juist het plebs kunt ontlopen, waar je éven het idee mag hebben dat er niet op iedere vierkante centimeter door iemand anders is gerommeld: en waarbij die ‘iemand anders’ altijd door korte termijn gewin is gedreven.

Misschien is er daarom wel geen echte adel meer… Daar is geen ruimte meer voor in een overvolle en gehaaste wereld waar korte termijn de absolute heerser is geworden.  En waar de massa regeert is meer van het zelfde, eenheidsworst de uitkomst tot er niets meer valt te kiezen. Behalve dan buiten de politiek om.