RZ10Zeearend

In mijn verhaal voor NWT in 2007 over de succesvolle bescherming van Duitse zeearenden– waarvan Nederland een graantje meepikt- sprak ik de Duitse Seeadler-Schutzers uit Sleeswijk Holstein, die dag en nacht bij nesten posten om verstoring te voorkomen. Rond de nestenwerd een no-go-zone ingericht. Zeearenden kunnen best mensen verdragen, maar wanneer ze eieren hebben zijn ze erg verstoringsgevoelig. Dat zou een natuurorganisatie geleid door beschaafde mensen dan ook in haar gedrag tot uiting brengen, wanneer 2 van de 4 broedgevallen van de zeearend op je terrein zitten, of is het zelfs 3 van de 4?

Maar wat doet Staatsbosbeheer in het Roggebotzand, zo toont mijn mentor in fotografie Martijn de Jonge in deze fotoserie. Ze gaan door met intensieve houtkap in het broedseizoen, lokken hordes recreanten en nu hult deze door Plebejers geleide draagvlak voor Dijksma-club het vertrek van de zeearenden in een mist van mysterie. Joke Bijl, hebben jullie al en leuterplan opgesteld om dit ’te communiceren’ ? Staatsbosbeheer overtreedt herhaaldelijk de Flora en Faunawet, zij menen daar in eigen terrein boven te staan.Met zulke natuurorganisaties als vriend heeft de natuur geen vijanden nodig. Nee, dan de Duitsers. Die weten wat ‘schutzen’ is.

Tot zover het zeikgedeelte, nu de leuke dingen
Met Martijn bezocht ik vier maal de Oderdelta om de daar algemene zeearenden te fotograferen. Met een visser mee die wat witvis in de lucht houdt ‘oijtskoijtskoijts’ roept en dan komen ze voor de boot langs ‘m uit het water oppikken. Martijn heeft daar hele goede foto’s gemaakt, mijn enige geslaagde foto kun je hier zienzeearend_03. Die krengen zijn watervlug, en meestal kreeg ik net een kont op de foto of een halve snavel.

De zeearend is een meeuw
Hoewel Frans Vera ze ‘de gier van het Noorden’ noemt omdat dit lekker bekt in media en in zijn kadaverdiscipline past, is dat natuurlijk onzin. De zeearend is een opgevoerde meeuw. Niet alleen qua vliegvermogen, ook qua geluid, menu, hele leefwijze eigenlijk. Verder, ze eten vis en watervogels, nauwelijks aas. Ze eten- zoals ik al schreef voor NRC- liever warm vlees.

Spectaculair is het om de balts te zien. Ze grijpen elkaar in de klauwen en wentelwieken naar beneden. Machtig. En een duik van 100 km per uur is geen probleem.

OP Rugen in Noord Oost Duitsland bij Jasmund National Park hoorde ik ook een zeearend boven zee balken. En plots dacht ik: convergente evolutie. Een roofvogel die in een zeemilieu evolueert, krijgt vanzelf meeuwentrekjes, waarschijnlijk is dat type geluid het meest functioneel. Uit ergernis heb ik daar nog een zwaar Gitzo statief de zee in geflikkerd, ik was het zat om met dat zware onding te lopen. Misschien dat een Duitser daar nu blij mee is, en trillingvrije foto’s mee maakt. Bij mij blijft het bij 10 seconden sluitertijd en wind een beetje Shakin Stevens, dus achteraf gezien toch een wat impulsieve actie. Dat statief van 400 euro in zee gooien.

Het meeuwengebalk is alvast minder trots en stoer.
Wist u dat de Amerikaanse overheid bij een overheidsfilmpje met hun nationale embleem de Amerikaanse zeearend het geluid synchroniseerden van een roodstaartbuizerd? U kent dat geluid wel uit Westerns. Charles Bronson in stoffige straat, vlak voor de finale afrekening. Op het stilste moment, vlak voor het colt 45 vuur losbarst: ‘ieeeuuuwwww’. Dat is ‘m, de roodstaartbuizerd, familie van onze eigen miauwende buizerd. Ze kunnen kruisen, maar als leerling-valkenier weet je dat daar het vergelijk ophoudt. De roodstaart is een Redneck, die zo een haas keelt. Terwijl onze buizerd regelmatig over akkers hopt om een worm te vangen…