Milieuclubs nemen je in de maling bij paling, het aaldossier geopend

We starten een nieuwe serie over de paling, die lekker smaakt en dus behouden moet blijven. De paling is kritiek bedreigd volgens de Rode Lijst van de IUCN en ieder EU land heeft een aalherstelplan. Op het eerste gezicht lijkt het dus terecht wanneer fondsenwervende bedrijven als Stichting de Noordzee consumptie van de Hollandse polderpaling afraden, via Mevrouw’zwangerschapsverlof’ van Vilsteren in het NOS journaal. (Is zij de partner van Pascal vliegende Husting van Greenpeace, beide wonen in Luxemburg en Husting vloog voor zijn jonge kindjes,beide clubs zijn elkaars verlengstuk net als WNF)

Wie verder kijkt en kennis verzamelt ziet een aaltje onder het gras, en een clash in denkwerelden over hoe je natuur het beste herstelt. Zelf geloof ik dat een groep van verantwoorde natuurgebruikers als dna van het landschap meer bereikt vanuit welbegrepen (economisch) eigenbelang, dan het groene establishment, dat op de stoel van de overheid plaatsneemt: fondsenwervende marketingorganisaties die hun geld en invloed verdienen door de natuur als bedreigd af te schilderen, en hun media(laster)campagnes als de oplossing voorzien van gironummer. Zonder enige toetsing van voorgestane beleid op praktische gevolgen, en door veel rapporten te schrijven waar ze zich als ‘deskundige’ opwerpen.

Enter: Dupan. Stichting Duurzame Paling van de palingvisserij die natuurlijk gewoon lekker wil blijven vissen. Dat lukt alleen als er genoeg aal is. Omdat zij een eigen natuurvisie hebben van duurzaam gebruik en aalherstel door consumptie (1 euro per verkochte kilo naar herstel, uitzet en wetenschap) liggen zij continue onder vuur van Stichting de Noordzee, die via de Viswijzer hun paling uit de handel probeert te weren.

Zodat ook geen voldoende geld komt voor voldoende uitzet van glasaal, terwijl mw Van Vilsteren haar commentaar bij de NOS was: jullie zetten niet genoeg uit. Terwijl haar club daar zelf een oorzaak van is door de handel te frustreren met hun niet-eetadvies. Een catch 22 waar fondsenwervende groene bedrijven vaker patent op hebben. Wanneer je verdienmodel afhangt van het bedreigd zijnvan natuur heb je immer geen economisch belang bij effectief herstel..

Wat Greenpeace,Wereld Natuur Fonds adviseren richting paling staat in beton gebeiteld, vanuit hun op ideologie gestoelde natuurvisie: stop de visserij en De Natuur zal zich Vanzelf herstellen naar de aantallen van de jaren 80.

Maar: hoe natuurlijk waren die hoge aalvangsten van toen? Bedenk dat onze waterbodems nog veel meer vervuild waren, pcb concentraties lagen hoger. Het lijkt mij daarnaast stug dat onze watergangen meer afgesloten zijn anno nu dan in de jaren 80, de maeslantkering daargelaten. Toch wordt die afsluiting genoemd als oorzaak van de daling van de paling…

Dat klopt deels ook, in de rivieren is het beestje algemener dan in de sloten die door gemalen zijn afgesloten. Maar…er is nog een verschil

De aalstand in de jaren 80 was niet natuurlijk, de palingvisserij zette jaarlijks 10 ton glasaal uit, dat zijn er 100 miljoen als ik me niet vergis. Daarmee stopten ze in 1993, de prijs per kilo liep op van 25 naar 1200 gulden (= 1200 euro naar valuta in 2014), het werd oneconomisch omglasaal uit te zetten, maar de visserij ging door…

De Aziatische markt slokte de glasaal op die de Fransen gretig leverden, onze intrek wegvissend. En vanaf toen kelderde de aal bij ons pas goed. Logisch…

Sinds 2011 valt de aal onder Cites, hij mag niet meer buiten Europa verhandeld. De Fransen vangen nog 30 ton glasaal waarvan 60 procent moet worden uitgezet. De palingvissers zetten nu jaarlijks een ton glasaaltjes uit, dat is een fractie van eerder maar het is een begin. Hun filosofie is: eet paling met mate, en van de opbrengst kunnen wij het herstel financieren. Zij doen tenminste iets concreets, dat past bij wat sommigen het Anthropoceen noemen. Wij moeten de natuur die ons van pas komt een handje helpen, vanuit gezond eigenbelang: ze willen blijven vissen.

Wanneer de markt schaarste weerspiegelt, zien we een gunstig teken nu de aziaten buiten spel staan: prijzen zakten al naar 80 euro per kilo. Dus kunnen we over enkele jaren weer palingvissen, gewoon stropen zoals ik als ventje in de jaren 80 nog deed?

We gaan het zien, het is nog te vroeg om van herstel te praten, maar met wat menselijke hulp kon het met de aal wel minder duister vergaan in komende jaren dan fondsenwervende bedrijven beweren, die geen hand uitsteken in het veld om ook maar iets constructiefs te doen. Want het gaat zulke clubs vooral om uw poen…