Niets is mensen te gek, behalve non-conformisme, en dat geldt zeker voor de mainstreamjournalistiek die established opinion bewaakt. Maar.. er zijn ook journalisten met zelfstandig denkvermogen en mijn waarde collega Marco Visscher is daar 1 van. Hij startte de website Tegengeluid tegen het moderne conformisme, het fundamentalistische nonjudgementalism en via email krijg je een selectie dwarse opinies die echt prikkelen, pijn kunnen doen, die moed vragen, die weerstand oproepen van de nihilistisch post postmoderne goegemeente..
In Flanders Fields where the poppies blow, between the crosses….
Het viel mij al op toen ik als verse Paroolverslaggever over de dood van Brood schreef, die van het Hilton sprong. ‘Wat moedig’ enz hoorde je, terwijl de daad bij nabestaanden enorm verdriet naliet. Je leeft niet alleen voor jezelf, en per defnitie moet een ander de rotzooi opruimen. Praat maar eens met machinisten op springlijnen. Wel kan ik me voorstellen dat het leven voor mensen uitzichtloos wordt wanneer ze in de handen van de professionele geestelijke gezondheidszorg vallen en moeten leuteren over hun jeugd, of de erfzonde op hun ouders leren afwentelen. Zoek mentoren die inspireren ipv pathologiseren, die kracht aanboren ipv zwakte verheerlijken voor pharma en co.
Zo..Dat is nog eens wat anders dan het gezapige mainstreamgeneuzel met de spanningsboog van een vrouwencolumn, waar je hooguit sociaal geaccepteerde rebellie kan consumeren, danwel sociaal morele dooddoeners en gemeenplaatsen. (Ieuw ik duswelbeswel sssseekkssss ik hihhi, ooh duurzame laifstail, nou dan heb ik zoiets van…..je moet mensen in hun waarde laten)
Een beetje steken, stinken, risico nemen, pijn doen, zoals dat bij muziek ook hoort, wat mij betreft dan..
Je bedoelde Robin Williams, toch?
Wat is dát nou Rypke?
Op die website is niks te zien.
Gezellige discussie: Ik wil zelfmoord best een egoïstische daad noemen maar dat geldt net zo goed voor de keuze om te blijven leven, kinderen te nemen, geen kinderen te nemen, gezellig met je vader een biertje drinken of hem om zeep te helpen. Altruïsme is misschien slechts een pervers gevoel en wezenlijk gewoon een sympathiek ogende verschijningsvorm van egoïsme.
Als je onder aan de flat je fietsbanden staat op te pompen en er ploft iemand naast je neer van 12 hoog is dat geen pretje om maar te zwijgen van een sprong een paar meter meer naar rechts of links. Als ‘toeschouwer’ van een aangekondigde zelfmoord van zeer nabij werd ik als nabestaande verscheurd door gevoelens van uiteenlopende aard. Maar het leven MET die man was ook geen pretje. Ik laat het wel uit m’n hoofd bij de anderen na te vragen of we er zoveel jaar na dato nu op voor- of achteruit zijn gegaan.
En toch durf ik er wat om te verwedden dat ze allemaal stiekem een vleug van die vraag hebben langs zien waaien.
Blijkbaar een erg lastig onderwerp.