Viswad: visserijbestuurders ondertekenen principiele afkeuring garnalenvisserij

Bodemberoering visserij: eufemisme selectieve verontwaardiging groene pressieclubs

Verbazing is het enige woord dat bij me opkomt als ik zie waar visserijbestuurders nu weer hun naam onder zetten, het Viswad-convenant. Een reductie van 30 procent van de visvergunningen voor 2020, gesloten visgebieden en proza waarin het uitgangspunt is dat garnalenvisserij per definitie slecht is voor de Waddenzee, hoewel niet 1 onderzoek tot nu toe significant negatieve ecologisch effecten op bodemleven vond en ook impact op de samenstelling van visbestanden vele betere verklaringen uit andere hoek kent zoals twee majeure milieuveranderingen (verlaging draagkracht, hogere zeewatertemperatuur) die wel bewezen invloed hebben op schelpdierbestanden en koudwatervis als kabeljauw. Die was met wijting de grootste garnalenconsument voordat vissers op garnaal overstapten. Kortom, wie  geeft hier een definitieverschil tussen INVLOED en schade. Vissers hebben invloed, maar waarom is dat per definitie negatief?

De 3 belangrijkste elementen die ontbreken in de convenanttekst zijn
– wetenschappelijke verantwoording en toetsbaarheid van de beweringen die als natuurorganisatie vermomde politieke pressiegroepen hanteren tegen visserij
– en daaraan verbonden een wetenschappelijke toetsbaarheid van geformuleerde ecologische verbeterdoelen, danwel onderbouwing van wat er nu dankzij visserij mis zou zijn en dus zou profiteren van visserijverwijdering, behalve de hobbyprojectjes van De Waddenacademie en Theunis P/ Tjisse van der H. Die in absolute bedragen de grootste profiteurs zijn van het Waddenfonds.
– erkenning van de positieve effecten van garnalenpredatie door vissers als intrinsiek onderdeel van het Wadden-ecosysteem en als leverancier van uniek vers streekvoedsel waarmee zij Nederlanders betrekken bij de unieke Waddennatuur

Men komt zelfs met de bewering aan dat men altijd dacht dat garnalenvisserij garnalenbestanden niet zou beinvloeden, maar dat ICES nu haar zorgen uit. Meer dan een halve presentatie van Ingrid Tulp is er niet. Terwijl de switch naar garnalenvisserij nu een logisch uitvloeisel is van verminderde kabeljauwpredatie en vanzelfsprekend nu de grootste mortaliteitsfactor is. Men bedoelt in de tekst dus: wij zoeken zoveel mogelijk instrumenten/redeneringen om de visserij dusdanig te frustreren dat ze het vanzelf niet meer zien zitten. Een excuus om de resterende vissers een MSC keurmerkje met hoge kosten door de neus te boren. en dat omgord in een jas met groen geleuter over ‘duurzaam’ en ’transitie’.

De hele Viswad- tekst is een j’accuse (ik beschuldig..) richting visserij in Kafkaeske traditie (schuldig door verdenking),  dat als intrinsieke inbreuk op de gemoedsrust van groene pressiegroepen wordt geportretteerd, met Lenin als aanvoerder: de intellectueel corrupte Wilfred Alblas, een typische Groen Links Utopist met moreel superioriteitscomplex, bijbehorende machtswellust en selectieve verontwaardiging.

Waarbij leeg gebla over ‘sociaal economische waarde van visserij’ die ideologisch gemotiveerde negatieve insteek moet verhullen. Met 1 harde voorwaarde, dat 30 procent weg moet. En visserijbestuurders gaan krom staan voor Alblas en zeggen: smeer nog wat retevet, dan glij je soepeler naar binnen, en als je bent klaargekomen vind je ons hopelijk zo aardig dat je ons nog een knipoog gunt. Wat voor schunnig proza moet ik hier nog bezigen om de realiteit voelbaar te maken.

Het eerste Wad debacle heette kokkelvisserij en kostte 130 miljoen euro zinloos besteed uitkoopgeld. Het tweede debacle heette mosselwad en dreef 60 procent van de mosselbedrijven in rode cijfers. Het derde debacle heet ViBEG, het vierde heet Viswad, waarbij deze tekst geen enkel concreet compensatiebedrag of borging garandeert voor gedupeerde vissers, geen enkele eis stelt aan als natuurorganisatie vermomde entiteiten. Men belooft vissers enkel een vaag doekje voor het bloeden vanuit het Waddenfonds.

En niemand van de vissers stelt de vraag: hoe kan het dat een bestuur dat met dit alles met de staart tussen de benen akkoord ging onder het roepen van ‘samen, samen, duurzaam duurzaam’ nog steeds op het pluche plakt….een motie van wantrouwen, opstand, ten aanval!!! Of zijn jullie vissers bange pussies?

In mijn artikel in VORK geef ik nu veel betere ideeen om zowel de visserij als de natuur te stimuleren, zonder de bureaucratische bemoedering van Alblas en geestverwanten die het maar om 1 ding is te doen: macht en geld. Waarom deze negatieve op angst gebaseerde weg voor ons meest unieke natuurgebied met menselijk medegebruik: de Waddenzee.