Met een debuut als Langweerder dorpscolumnist ‘Frjemd Spul’ over ‘duurzaam’ bereikt uw blogger vandaag het hoogste podium in zijn carrière. En nee, dat is bedoeld zonder ironie: je kunt wel wat interessant doen op zo’n redactie met ‘landelijke’ informatie-(dr)amateurs (journalisten), en je hullen in meer maatschappelijke status. Omdat heel Nederland kan zien/ lezen dat jij van bijna alles geen bal verstand hebt, maar dat toch pretendeert, in stand gehouden door sociale bevestiging van gelijkgezinde onwetenden. Maar…Al het mondiale is lokaal, het leven is daar waar je er met je neus bovenop zit. Alle lokaaltjes bij elkaar maken samen die wereldbol. En dat leven onder je neus dat meer vastligt dan je hoopte, daar valt uiteindelijk niet aan te ontsnappen, al doe je nog zo Floortje Dessing. Uw blogger werkt ook zeer landelijk, zie foto hierboven!
Ik leerde het journalistieke handwerk als bijbaan bij lokale redacties van De Gelderlander (editie Ede/Wageningen en Arnhem, kunst). Op de Stadsredactie van Het Parool leerde je zo in korte tijd de stad en haar mensen kennen, de cycliciteit van lokale kwesties. De zelfde houtzaagmolen waar ik toen over schreef, daar was 5 jaar terug al gedoe over, en daar was 5 jaar later weer gedoe over. Er zal altijd iedere 5 jaar gedoe over zijn. De zinloosheid van het menselijk bestaan komt je ook nergens zo vol in het gezicht, als op een regioredactie. Genadeloos wasemt hier de keiharde realiteit van doorsnee burgerlevens met hun onbeduidende dingetjes in het gezicht, de tragiek van verbouwde dromen tot ze in een rijtjeshuis passen.
Een line-dance-vereniging in Ede, een Shantykoor in Renkum of een poging van Frank Boeijen in de Junushoff te Wageningen filosofisch relevant te zijn met zijn Nijmeegse gehijg. De explosie van provinciaal oestrogeen, dankzij een knipoog van Syb van De Kast uit alle voegen lekkend vrouwenhormoon in dat zelfde theater. Tot de stank van losgeslagen Veluwse huisvrouwen het gebouw penetreert en je voor de pauze naar buiten vlucht. Grijnzend, en met recensie in je hoofd naar de redactie in Ede fietsend voordat ’s nachts 1:00 de eindredactie in Arnhem in paniek raakt. De Hallen der Treurnis waar de Rai in verandert tijdens de huishoudbeurs, kakels over datum fouragerend op appelgebak, scharrelend tussen de Tupperware. Heer verlos ons.
Het is in Schotland niet anders, de zelfde rolpatronen in ander format bij de Highland Games en van de speed strakstaande Cayhleigh-muzikanten met een drank- en geldprobleem (…), het is van een zelfde laken een pak aan iedere kant van de wereld.
Dat is het echte leven…vluchten kan niet meer.
Ook Langweer, maar dan anders…
Het echte veldwerk. Dat werkt beter dan achter een bureau wat schrijven over zaken waar je geen zicht op hebt- een rebellerende Buzwukistam in Tsjetsjetsjejenie of een ramp met een veerboot in Verweggistan (aantal doden/afstand is nieuwswaarde). Liever ga je als gesjeesde academische boswachter het veld in mensaapjes observeren in hun gedragingen. En met een blok vol ethologische observaties keer je uit het mensenpark terug, om daar met typmachinegeweer-geratel een stuk van bij elkaar te rammen. Met informatie uit de eerste hand dus, eigen waarneming. Die insteek is altijd gebleven: dat je alleen kunt schrijven door informatie (andermans indrukken) met eigen observaties te combineren, anders snap je de context niet. Voor je het weet ben je dan een ‘deskundige’…..Of het nu gemeentepolitiek is, of internationaal gesteggel dat de landelijke media haalt.
Nou ok, voor NRC op pad naar de Palestine Wildlife Society in Jericho is wel wat spannender dan hier in Dogville de winter uitzitten tot er weer communicatieve mensen met IQ boven de 100 komen (niet-Friezen, toeristen, import). Maar een wezenlijk verschil is er niet: Jericho is hun Langweer. Iedere willekeurige wijk in Amsterdam is ook een dorp vol geïmmigreerde provincialen en andere allochtonen, hooguit 1 waar de Westerse allochtonen langer wachten met nageslacht omdat ze eerder te druk met zichzelf zijn. Laten we hopen dat dit dorp mijn Waterloo niet wordt.
Butte de Lion Waterloo 1815
Duurzaam?
‘Ik kan het woord duurzaam niet meer horen’ , sprak mijn buurvrouw met ergernis. Hoe vaak ik dat al hoorde- beroepshalve betrokken bij vraagstukken over natuur en milieu…Rond het duurzaamheidscircus hangt een lucht van gesjoemel en subsidies. Enige tijd terug streek een gemeentelijke karavaan in Langweer neer die meedeelde dat er tot 3100 euro subsidies per woning te verdelen zijn. Voor de duurzaamheid. We gunnen de lokale installatiesector ook een stukje werkgelegenheid. Maar zodra men ‘het milieu’ er bij gaat slepen, is een gezonde argwaan op zijn plaats. Het gaat uiteindelijk allemaal gewoon om (belasting)geld.
De provincie Friesland waant zich rijk door de verkoop van Nuon. En besloot dat geld niet terug te geven aan de burger, zodat die het naar eigen keuze kan besteden. Het geld komt bij prestigeprojecten van bestuurders. En via hen ook bij een huiseigenaar, die met een groen excuus zijn woning mag opwaarderen. Voor de duurzaamheid. Maar wat is dat dan? Er is nu een werkgroep Duurzaam Langweer, die dat zou moeten weten. Vraag het maar eens.…
Lekenpubliek dat haar wereldbeeld baseert op krantenberichtjes en de televisie- waaronder deze werkgroep- begint bij ‘duurzaam’ als vanzelf iets te roepen over ‘windmolens’, ‘zonnepanelen’. Terwijl windturbines na 15 jaar zijn afgeschreven.Het woordenboek zegt ‘lang goed blijvend, van lange duur’ bij ‘duurzaam’. Hoe lang is 15 jaar? Vervolgens zegt men dan ‘zonder fossiele brandstoffen’. Terwijl we aan die brandstoffen al ruim anderhalve eeuw – tien maal zo lang- een enorme welvaartsgroei danken: is anderhalve eeuw welvaart niet ‘lang goed blijvend’, maar een turbine van 15 jaar wel? Een turbine van 80 ton staal dat met steenkool wordt gefabriceerd…
Het woord ‘duurzaam’ zelf is uitgevonden in de Duitse bosbouw, 300 jaar geleden: niet meer hout kappen dan er bijgroeit. Nachhaltige Nutzung. (duurzame oogst) De officiële definitie van ‘duurzaam’ in mondiale milieucontext is ruim 30 jaar oud, en staat in het Brundtland-rapport ‘Our Common Future’: onze generatie moet haar behoeften kunnen voldoen, zonder die van toekomstige generaties in gevaar te brengen. Een definitie waar je alle kanten mee op kunt. Wie kon een eeuw terug voorspellen, dat onze generatie het metaal coltan nodig zou hebben voor mobiele telefoontjes?
Laten we dit akelige woord ‘duurzaam’ praktischer maken dan kleingeestig gebabbel over ‘het milieu’. Sociaal-economische duurzaamheid bijvoorbeeld. Zoals het duurzaam in stand houden van de resterende middenstand. Ik koop iedere week meerdere keren bij de lokale supermarkt en de slager. Ook al is de super veel duurder dan de Jumbo. Onze ex-dorpsgenoot Ed Nijpels beslist nu echter met zijn Energieakkoord dat ik voor 2020 honderden euro’s meer SDE+ belasting over mijn energierekening moet betalen om windmolenaars te sponsoren. Dat vindt Ed heel duurzaam. Ik had dat geld liever duurzaam besteed aan de middenstand. Mensen die iets aan het dorp toevoegen, in plaats van de diepe zakken van subsidie-miljonairs.
Ik kan mij dan ook aansluiten bij mijn buurvrouw: ‘duurzaam’, ik kan dat woord niet meer horen.
Je ziet het woord “hernieuwbaar” meer in zwang komen nu duidelijk gebleken is en de journaille langzaam door nu krijgt, dat alle duurzaam van de 1ste en 2de generatie geheel niet duurzaam is, zoals is gebleken bij woodpellets in kolencentrales, biolandbouw/-veeteelt, biofuels, windenergie en zonnecelenergie die geen CO2 bespaart, de ban op kernenergie die slechts tot meer CO2-uitstoot leidt, etc. Maar hiernieuwbaar suggereert “lekker” een perpetuum, dat echter volgens de wetten van de fysisca niet kan bestaan. Kortom “hernieuwbaar” is duurzaam gelul.
Het begrip hernieuwbaar wordt hier in het Noorse vooral gebruikt voor energie uit zon-, wind- en waterkracht. Dat zijn twee bronnen waar je in zekere zin van kunt zeggen dat ze hernieuwbaar zijn; zolang het licht is, waait en regent/sneeuwt heb je opnieuw toevoer van “brandstof” zonder dat de bron op lange termijn opdroogt. Dat de zon als motor achter dit alles eigenlijk niet perpetuum is laten we voor het gemak buiten beschouwing; wie over zoveel miljard jaar als de zon uitgaat nog leeft, wie dan zorgt.
@ A-B: Zon-, wind- en waterkracht energie besparen geen CO2, zijn weersafhankelijk, zijn niet hernieuwbaar, ook zeker niet gratis, en kost een onevenredig groot investeringsvermogen over de korte levensduur en heeft ook een nimmer ophoudende rijkssubsidies nodig om ooit duurzaam rendabel te exploiteren. Zon-, wind- en waterkracht energie zijn zowel milieu, natuur en economie aantastend en zijn zelfs niet volgens de Brundtland definitie duurzaam, omdat de volgende generaties met het deficit daarvan worden opgezadeld door hen het gelach te laten betalen betalen. De verwachting is dat de 50-100 miljard € voor het huidige SER-energie-akkoord, berekend door “duurzame” critici wetenschappers, over 15 jaar wederom nodig is om het oude roest van de windparken op zee te moeten vervangen. Dat de zon nog een paar miljard jaar brandt is niet relevant in de duurzaamheidsdiscussie en is flauw.
Iedereen met een IQ>0 zou moeten weten dat het moet gaan om een zo goedkoop mogelijke, bestendige energievoorziening.
“Duurzaamheid” is equivalent aan volksverlakkerij en zelfverrijking onder valse voorwendsels.
Geestig stuk! Met veel plezier gelezen.
“Duurzaam” is in moreel opzicht dermate verheven, dat kritiek ongepast is. Het eco-industrieel complex is daar voortvarend in gesprongen.
Ambtenaren wanen zich James Bond als redders van de planeet met onbeperkte middelen. Ayatollah’s van Greenpeace houden met hel en verdoemenis de schapen bijeen.
Toch is filosoferen over duurzaamheid best leuk. Constaterend dat de toekomst niet is te voorspellen (wat in de jaren ’70, ’80 werd voorspeld is niet gebeurd, wat heeft plaatsgevonden is niet voorspeld) is de conclusie dat duurzaamheid het doorgeven is van kennis, zodat toekomstige generatie optimaal zijn toegerust om de dan optredende problemen aan te pakken. Resultaten behaald in het verleden zijn nooit een garantie voor de toekomst. We leven sinds 1000 voor Chr. niet meer duurzaam. Enige reden voor optimisme is er dus wel. Op naar het thorium symposium!
Moe word ik van die lui.
Hier beweert Miko Flohr weer dat windmolens veruit de goedkoopste vorm van energie opwekking zijn :
http://politiek.thepostonline.nl/column/geef-mensen-gratis-elektriciteit/
Alleen de titel al … gratis electriciteit. Krijg je er zeker een gratis lunch bij ook. En gratis openbaar vervoer. Wie betaalt dat eigenlijk, die “gratis” weggevertjes ???
Maar om even terug te komen op die ‘goedkoopste vorm van energieopwekking’ opmerking van hem. Ga ik even uit van het duurste scenario van de uitwerking van het energieakkoord : € 100.000.000.000,- voor uitbreiding van de windmolencapaciteit.
Ik ben maar een duffe LTSer hoor maar
– Wat is na uitvoering van het energieakkoord de totale bijdrage van wind aan het electriciteitsverbruik en wat zijn dan de totale kosten ?
– Wat is de nieuwbouwwaarde van de totale conventionele opwekkingscapaciteit ?
Omdat ik LTSer ben en geen wetenschapper heb ik geen harde cijfers paraat. Echter heb ik wel eens wat aan electriciteitscentrales gebouwd en er onderhoud aan gepleegd. Ik schat dat de totale nieuwbouwwaarde van alle conventionele electriciteitscentrales in heel Nederland (steenkool/gas/nucleair) zo tussen de 30 en 40 miljard euro ligt.
En zo’n conventionele centrale die gaat echt heel wat langer mee als een windmolen.
Ik kan het d-woord inderdaad niet meer aanhoren of uitstaan
Even zeuren. Coltan is geen metaal maar een ERTS van columbiet en tantaliet, bron van de metalen niobium en tantaal. Niobium is vooral belangrijk in de metallurgie, tantaal vooral bij de productie van hoge capaciteit/laag gewicht condensatoren, zoals in mobiele telefoons.
He wat jammer, mijn bericht verdween weer in de spamfilter. Wil er iemand aub even naar zoeken? Bedankt!
En Paul Hagel, zoals altijd heb je hier weer een bruikbare tip die de feitelijkheid ten goede komt: dank, inderdaad, ik kan ‘m ook niet in mijn Binas vinden.
Ook in de visserij is ‘Duurzaamheid” al jaren een hot item, gevoed door vele miljoenen subsidies die een handje vol slimme reders weet los te peuteren.
De nieuwe duurzame trend is, de vis met stroomstoten uit hun laatste schuilplaats het net in jagen.
De bodem word niet beroerd( wat overigens bewezen niet schadelijk is ) en er word minder brandstof gebruikt. Technisch perfect, de vis is kansloos, gevolg : quotum te kort voor iedereen, ook voor degene die de STROOMboot gemist hebben
(Van een collega gehoord “het is natuurlijk niet goed, maar als je er op tijd bij bent kan je je zakken vullen “) Sociaal-economisch duurzaam hoor. een handje vol slimmerikken word duurzaam schatrijk, de rest is gedoemd te verrekken, , Duurzaam ? Getver derrie , en groen is de kleur van vergif .
Ik kan “duurzaam” nog wel verdragen in combinatie met “verpest”.