Ik heb met Minister Kamp te doen. Dit is welgemeend. Als ik mij in zijn positie verplaats, dan ontvouwt zich een waaier aan treurnis, waarvan ik subiet een combinatie van acute hartverzakking, grijze haren en burn-out zou krijgen.

De minister is namelijk verantwoordelijk voor energie. Kort door de bocht: hij is ervoor verantwoordelijk dat het licht aanblijft en dat we warme voeten hebben in de winter, ook in de verdere toekomst.

Terzijde, koude is verantwoordelijk voor zeker 25% meer doden dan hitte. Het omgekeerde is een onuitroeibaar misverstand welks doden alarmisten via de media theatraal bijzetten op de imaginaire dodenakker van catastrofale opwarming en vermeende slachtoffers van de omstreden LNT-rekenmethode, pardon: slachtoffers van kernongelukken ergens in de verre toekomst, slachtoffers van de 2 laatst overgebleven moleculen luchtvervuiling en miljoenen aangespoelde lijken door zeespiegelstijging alsof het de Slag om Iwo Jima betreft.

Zo langzamerhand vormt zich het beeld dat dit land bevolkt wordt door enerzijds klimaatbezetenen, milieubezetenen en anti–bedrijfslevenbezetenen, en anderzijds door een doodsbang gemaakte onwetende bevolking die zich beroofd is van gezond verstand. Ik geeft toe dat gezond verstand niet eenvoudig is, als je van kinds af aan geïndoctrineerd bent, en nog steeds wordt, door de milieubeweging, dan wel actieve wetenschappers die gevangen zijn door de klimaatwaan om hun baan, pensioen en onderzoekssubsidie niet op de tocht te zetten.

Allen lijken geobsedeerd door rampen. Rampen blijken opium voor het volk. Dit heeft zo ondertussen veel weg van de opiumoorlogen van weleer toen Engeland China wilde onderwerpen door de Chinese burger verslaafd te maken. Thans zijn wij door de milieubeweging verslaafd gemaakt aan de meest uiteenlopende rampen. Dit is even verderfelijk als irrationeel. Irrationaliteit blijkt krachtiger dan correcte wetenschapsbeoefening zoals de geschiedenis talloze keren aantoont. Ook nu is dit het geval, ondanks de Verlichting.

In dit dolhuis moet Minister Kamp een energiebeleid voeren dat vanzelfsprekend gedoemd is te mislukken. Zo verzuchtte hij ook een poos geleden dat geen enkel voorstel of alternatief positief wordt ontvangen. En inderdaad, ik geef hem het krediet dat het aan hem niet zal liggen, niet geheel en al tenminste, maar dit is meer een kwestie van persoonlijkheid. De Minister moet vechten tegen irrationaliteit, desinformatie, onwil, angst, het Voorzorgprincipe en krachten die er willens en wetens op uit zijn deze maatschappij te onderwerpen aan meedogenloos egocentrisch eigen opvattingen.

Het staat buiten kijf dat de Minister gegijzeld wordt door zijn loyaliteit aan het Regeerakkoord waarin de afspraken over klimaatdoelen zijn vastgelegd. Ieder zinnige persoon die zich houdt aan correcte wetenschapsbeoefening, kan hem vertellen dat die klimaatdoelen uit een idee fixe voortkomen. Er is immers geen schijn van kans dat de mens zelfs maar een significant meetbare invloed op het klimaat heeft. Dit is nu wel afdoende aangetoond. En daarbij, de vele twijfels, fraude en het gebrek aan consensus rechtvaardigen de klimaatdoelen niet, en zeker niet het Voorzorgbeginsel. Hier zal toch echt onafhankelijke wetenschap het laatste woord in moeten hebben. Ergo, de obsessie voor hernieuwbare energie is wat het is: een obsessie, zo niet een dwangneurose die thuishoort in (massa)psychologie, niet in borging van de energievoorziening in de toekomst. Ik kan mij indenken dat dit botst met de nuchterheid van de Minister. Ik kan mij ook indenken dat dit leidt tot een innerlijk schurend vertoon van quasi schizofreen enthousiasme voor hernieuwbaar. Maar goed, dit is giswerk.

En dan is daar het verzet tegen het kroonjuweel van hernieuwbaar: de windmolen. Uitgerekend de windmolen is een verouderde en uitontwikkelde techniek die een energiebeleid tot mislukken gedoemd maakt zoals de Energiewende inmiddels aantoont. Zonne–energie staat qua ontwikkeling nog in de kinderschoenen. Helaas, verspilt de Minister, al dan niet onder druk van pressiegroepen, via SDE+ het geld van de belastingbetaler naast o.a. wind ook aan de inferieure generatie huidige zonnepanelen, i.p.v. van dit geld te besteden aan uitgebreider onderzoek naar de ontwikkeling van deze en andere nieuwe technieken zoals bijvoorbeeld het veelbelovende snel opkomende thorium.

Het is heel vervelend, maar te verwachten dat windmolens op groot verzet stuiten, al is het dan op andere gronden dan nut. Tja, ook hier wreekt zich de jarenlange ingehamerde obsessie voor het ongerept laten van het milieu. Opmerkelijk is de ietwat verkrampt aandoende houding van Greenpeace in dezen.

Het vervelende voor de Minister is dat de alternatieven, fossiel, met name schaliegas en –olie, gaswinning op zee en kernenergie door diezelfde pressiegroepen wordt geblokkeerd eveneens door desinformatie, intimidatie, demonisering, meten met 2 maten en slechte, zo niet afwezige, wetenschappelijke grond. Ook hierbij regeert de emotie van opgehitste bevolking. Hier komt bij het wel serieus te nemen euvel van aardschokken in Groningen dat echter helaas ook bijdraagt aan de demonisering van álle fossiele energiebronnen. Het resultaat leidt tot een patstelling die geen oog heeft voor borging van de energievoorziening voor de komende generaties. Ik benijd de Minister dan ook niet, gevangen in deze Catch-22 situatie.

En nu komt daar de uitspraak bij van een rechter die geen kennis heeft van de wetenschappelijke achtergronden, de rol van correcte wetenschapsbeoefening die tot meer zorgvuldigheid zou moeten manen, er niet voor terugschrikt als een olifant door de porseleinkast van de Trias Politica te banjeren en zelfs de nationale economie te schaden. Als deze rechter zich beter had geïnformeerd, had hij kunnen weten welke de economisch rampzalige gevolgen hernieuwbaar heeft. Maar ook de besluiteloze toegeeflijkheid van de Regering tegenover de waanzin van klimaatdoelen, en de kennelijk angst voor pressiegroepen, is hier debet aan. Dit krijgt de Regering, dus ook de Minister, hardhandig voor de voeten geworpen en terecht. Misschien is dit juist wel de wijsheid van die rechter.

Strikt genomen immers, is de overwinning van Urgenda niet meer dan een Pyrrusoverwinning omdat hernieuwbaar een doodlopende weg is ten koste van exorbitante economische, ecologische en maatschappelijke schade, en derhalve in strijd met duurzaamheid conform de VN-definitie van duurzaamheid.  Zie voor een scherpe analyse hier.

Wij hebben deze regering gekozen en zo werkt de democratie. Toch kunnen vraagtekens gesteld worden bij de invulling van dit kiezersmandaat. Het houdt immers niet op bij de verkiezingsuitslag. De Crisis- en Herstelwet is een bedenkelijk instrument. Ook de uitlatingen van Nijpels stemmen niet gerust over de correcte invulling van het kiezersmandaat.

 

Bron hier.

 

Gerelateerd: