Dat de Griekse schulden nooit terugbetaald zouden worden voelde iedere burger al lang op zijn klompen aan, ondanks de politieke verkoop-praatjes van de eurofiele eulite. Maar als het helpt de mainstream en daarmee de Europese horden de ogen te openen over de mislukte euro dan is het toch ergens goed voor geweest. Dat dacht ik in een hoopvolle bui toen ik met verbazing en instemming dit artikel van Yvonne Hofs las in de Volkskrant. De kern van haar verhaal: Een zwakke economie krijgt door de euro alle kans op de pof te leven. De muntunie is mislukt, dat is duidelijk’.

Niets nieuws voor de lezers van climategate.nl, o.a. dankzij Theo’s euro-blogs n.a.v. een uitzending van Radar. Maar in de Brusselse bubbel mag kritiek op europa en de euro niet, zo las u hier. En de meeste mainstream media schrijven dan ook keurig welke gewenste kleding de naakte keizer draagt. Maar Hofs doorbreekt dit taboe. En ze doorbreekt nog een ander taboe: ze durft Wilders gelijk te geven over de euro en dat nog wel in de titel.

Meestal is dat suïcidaal voor een artikel in de reguliere pers en indien toch gepubliceerd, voor het ‘intellectueel correcte’ publiek reden om het artikel te negeren (maar stiekum misschien toch even te lezen?). Dus hulde aan VK voor moed en vvm. Nou ben ik ook argwanend omdat euro-bashen nu een degelijke analyse erg makkelijk overschaduwd, maar het is verstandiger om inhoudelijk te oordelen.

Hofs haalt het rapport dat Wilders destijds door het Britse Lombard Street liet uitvoeren weer boven water. Dat pakte nadelig uit voor de euro. Maar de meest aangehaalde studies die de voordelen van de euro benadrukten waren gemaakt in opdracht van de Europese Commissie, aldus Hof. Ze gebruikt zelfs de Rypkeaanse vergelijking van ‘Wij van WC eend.. Ze zou toch niet GC lezen?

Erkenning van de transferunie
Het artikel in VK is ook doordesemd met de uitdrukking ‘transferunie’. De wan-constructie waar België al zo lang mee worstelt werd ook de basis van het Europese beleid toen Draghi zei dat hij alles (met ons belastinggeld) zou doen om de euro te redden. Een politieke unie moet ook verantwoordelijk zijn voor de kosten van zijn beleid, anders zijn moeilijkheden gegarandeerd. In een transferunie ervaart Griekenland geen enkele prikkel zijn staatsschuld binnen de perken te houden.

De Europese Unie moest de vrede in Europa bevorderen en de euro moest ertoe leiden dat de Europese economieën ‘vanzelf’ naar elkaar toe zouden groeien. Het tegendeel is gebeurd. Griekenland is intern grondig verdeeld en Europa verdeelt steeds meer. Een Europese Unie met een beperkt gezamenlijk beleidsterrein (bijvoorbeeld interne markt, buitenlands beleid) kan gunstig zijn voor alle Europese landen indien het goed werkbaar georganiseerd wordt.

Maar de muntunie is een ander verhaal. Zolang de huidige euro heilig blijft zal ook de Europese Unie steeds dichter bij zijn einde komen. De eulite verwachte en hoopte toen de politieke unie niet lukte dat een eenheidsmunt de politieke eenheid zou afdwingen. Net als bij de Energiewende en het energieakkoord was de euro een idealistisch/politiek gedreven aanpak die de realiteit uit het oog verloor. Het zal wel lekker toeven zijn op het pluche in de ivoren toren, maar het is toch verstandig af en toe eens uit het raam te kijken. Misschien ziet het er buiten wel anders uit dan in de droom!