Jim Hansen (rechts).

De nuchtere waarnemer van de klimaatdiscussie vraagt zich bij tijd en wijle af of het nog gekker kan. En die vraag blijkt steeds weer bevestigend te moeten worden beantwoord. Dit keer gaat het om uitspraken van Jim Hansen, voormalig directeur van het NASA GISS (‘NASA Goddart Institute for Space Studies), die zelfs de Nederlandse mainstream klimatologen te ver gaan!

Onder de titel, ‘Oud-klimaatbaas verbaast wetenschappers met rampscenario’, schreef Martijn van Calmthout voor de Volkskrant:

Drie meter zeespiegelstijging, nog deze eeuw. Bloeiende kuststeden die in een paar decennia onleefbaar worden. Megastormen. Volksverhuizingen. Economische chaos. Wetenschappers wereldwijd zijn onthutst over het rampscenario dat voormalig NASA-klimaatbaas James Hansen in een nieuw, meer dan 150 pagina’s dik artikel schetst. Zij het niet om de voorspelde rampen, als wel om Hansens besluit om diezelfde collega’s te passeren en eerst naar de media te lopen. …

‘Ik vind het erg onverstandig om met een ongecontroleerde paper meteen zo de publiciteit te zoeken’, reageert de Utrechtse paleoklimatoloog Appy Sluijs zuinig. Hij is op een zomercongres in Italië waar het in de wandelgangen over de nieuwe Hansen-studie gaat. Maar op de studie zelf ingaan wil hij eigenlijk niet. ‘Alleen na peer–review zijn stukken relevant, daar moeten we als wetenschappers heel strikt in zijn.’

Dat is een veel voorkomende doch uiterst vreemde opvatting onder klimatologen. Impliciet betekent dit dat zij geen vertrouwen hebben in hun eigen oordeel en kennis en het nadenken maar aan anderen overlaten. Het is een brevet van overmogen.

Volgens Hansen en zestien vooraanstaande collega-onderzoekers loopt de wereld kans op dramatische stijging van de zeespiegel, zelfs bij de maximaal 2 graden opwarming die tegenwoordig internationaal wordt nagestreefd. Historisch zijn er voorbeelden van 5 tot 9 meter zeespiegelstijging bij minder opwarming, zoals in een Eem-tijdvak, zo’n 120 duizend jaar geleden, toen het een graad warmer was dan nu. …

‘Wetenschappers hebben van nature de neiging om voorzichtig te zijn. James Hansen heeft daar nu eenmaal altijd wat ander opvattingen over’, zegt de Nederlandse klimaat-watcher Jan Paul van Soest. ‘Men praat liever over gemiddelden dan extremen.’ In 2013 vertrok Hansen na veel politieke druk bij Nasa Goddart om kritischer over het Amerikaanse klimaatbeleid te kunnen zijn. Alleen een duurzame energierevolutie kan ons redden, vindt hij.

Later dit jaar vinden in Parijs nieuwe internationale klimaatonderhandelingen plaats. Vorige week besprak Hansen met een reeks verslaggevers van Amerikaanse media de conclusies van een studie naar smeltende ijskappen, zeespiegelstijging en andere klimaatveranderingen. De studie van Hansen en zestien toponderzoekers in het veld, was toe nog niet verschenen. Dat gebeurde donderdag wel, maar op de experimentele ‘open review’ discussiewebsite van het tijdschrift Atmospheric Chemistry and Physics. De peer–review gebeurt daar in het openbaar, in plaats van achter de schermen. Maar in de media heette Hansens studie toen hoe dan ook al een historisch ‘holy fuck’ moment.

Hansen (74) zelf noemde het in interviews de belangrijkste paper van zijn lange carrière. De wetenschappelijke discussie over het stuk, begint op gang te komen en de toon is niet mals. ‘De studie is een tour de force, maar zit zo vol aannames en extrapolaties dat het werk niet serieus te nemen is’, schrijft een Australische klimaatwetenschapper [Het gaat hier om Kevin Trenberth, die in Nieuw Zeeland is geboren en in de VS heeft gewerkt en een van de hoofdrolspelers was in het Climategate–schandaal]. Vergezocht, vindt ook klimaatonderzoeker Michael Mann, zelf veelvuldig onder vuur vanwege zijn opwarmingsstudies. De Duitse zeespiegel–expert Stefan Rahmstorf daarentegen onderschrijft Hansens conclusies. ‘Twee graden opwarming is gevaarlijk en zadelt ons op met meters zeespiegelstijging.’

Volgens de Utrechtse klimatoloog Appy Sluijs is er geen historisch voorbeeld van de snelle zeespiegelstijging die Hansen voorziet. ‘Er is natuurlijk altijd kans op verrassingen. Maar over die kans is niks te zeggen.’ Klimaatdebat–watcher Van Soest meent dat Hansen er vooral verstandig aan had gedaan om in zijn artikel expliciet uit te leggen hoe die moet worden gelezen. ‘Waar het om gaat is dat er een heel spectrum is van scenario’s, waarvan dit er één is. Heel onrustbarend, iets wat je niet wilt mee maken. De fat tail, noemen we dat. Ik denk dat het goed is, als daarover wordt gesproken, maar Hansens verhaal is kwetsbaar omdat er op allerlei punten op af te dingen is. Daardoor gaat zijn punt gemakkelijk verloren, en daar bewijst hij uiteindelijk niemand een dienst mee.’

Lees verder hier.

Tot zover Jan Paul van Soest.

Bewijst Jim Hansen niemand daarmee een dienst? Dat denk ik niet! Hij geeft daarmee duidelijk aan dat figuren als hij en zijn geestverwanten wetenschappelijk gezien niet serieus kunnen worden genomen. Dit dringt nu – eindelijk – ook tot de mainstream klimatologen door. De klimaat’consensus’ – die nooit heeft bestaan, maar slechts een propagandaleuze was van de voorstanders van de menselijke broeikashypothese – valt hiermee weer voor iedereen zichtbaar verder uit elkaar. Een grotere dienst had Hansen ons niet kunnen bewijzen.

Hij behoort tot de categorie onheilsprofeten die ons voortdurend met apocalyptische visioenen bestoken. Psychiatrische behandeling wil in zulke gevallen nog wel eens helpen

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hierhier, hier, hier en hier.