Screen Shot 2015-08-08 at 08.01.39

De ster van het oceaanzuur-wereldje samen met Joanie Kleypass, Oeve Hoegh Gouldberg en Carol Turley, Ulf Riesebell haalde in 2010 Nature en de wereldmedia door coccolithoforen (plankton met kalkskelet) in de oceaan te doen sterven door ‘oceaanverzuring’. Terwijl hij in zijn proef geen CO2 toevoegde maar ZOUTZUUR. In werkelijkheid GROEIDE dat plankton beter dankzij meer HCO3-, dat zich vormt wanneer CO2 in zeewater in oplossing gaat. Een nieuwe studie in ICES Journal of Marine Science bevestigt nu: 95 procent van de (465 beschouwde) experimenten van oceaanverzuurders van 1994 tot 2014 kan de prullenbak in door slechte methodologische opzet, onder andere vanwege het gebruik van zoutzuur in plaats van CO2 en omdat ze niet repliceerbaar zijn.

Iedereen die iets van chemie en biologie begrijpt kan zich dat indenken. Een organisme met kalkskelet kan immers de bicarbonaten gebruiken als bouwmateriaal voor zijn kalkskelet. Dat lukt niet wanneer je ‘m onderdompelt in een bad met zoutzuur.

Wij schreven het al herhaaldelijk: de studies met rampzalige uitkomsten waar koraal, schelpdieren en andere kalkhoudende organismen afsterven door meer CO2 in zee, de ‘oceaanverzuring’, die leunen op slecht uitgevoerde experimenten.  Daarnaast zien we in de echte wereld bij die zogenaamd ’30 procent zuurdere oceanen’ dat koraal juist BETER ging groeien op veel plaatsen. Dat wij gelijk hadden wordt nu dus bevestigd en aangehaald door wetenschapsblad Nature. Ondanks een eerdere publicatie met richtlijnen voor experimenten in 2010 bleven onderzoekers valse methodiek gebruiken met gegarandeerd dramatische resultaten.

Ocean acidification has been identified as a risk to marine ecosystems, and substantial scientific effort has been expended on investigating its effects, mostly in laboratory manipulation experiments. However, performing these manipulations correctly can be logistically difficult, and correctly designing experiments is complex, in part because of the rigorous requirements for manipulating and monitoring seawater carbonate chemistry. To assess the use of appropriate experimental design in ocean acidification research, 465 studies published between 1993 and 2014 were surveyed, focusing on the methods used to replicate experimental units.

The proportion of studies that had interdependent or non-randomly interspersed treatment replicates, or did not report sufficient methodological details was 95%. Furthermore, 21% of studies did not provide any details of experimental design, 17% of studies otherwise segregated all the replicates for one treatment in one space, 15% of studies replicated CO2 treatments in a way that made replicates more interdependent within treatments than between treatments, and 13% of studies did not report if replicates of all treatments were randomly interspersed.

As a consequence, the number of experimental units used per treatment in studies was low (mean = 2.0). In a comparable analysis, there was a significant decrease in the number of published studies that employed inappropriate chemical methods of manipulating seawater (i.e. acid–base only additions) from 21 to 3%, following the release of the “Guide to best practices for ocean acidification research and data reporting” in 2010; however, no such increase in the use of appropriate replication and experimental design was observed after 2010.

We provide guidelines on how to design ocean acidification laboratory experiments that incorporate the rigorous requirements for monitoring and measuring carbonate chemistry with a level of replication that increases the chances of accurate detection of biological responses to ocean acidification.

Nature vernoemt de studie speciaal. Het klimaatalarmistische Nature probeert nog dit backupplan voor de milieubeweging te redden voor als de aarde niet meer opwarmt. Maar moet nu toegeven dat

  • a. we in het duister tasten over lange termijn gevolgen, en dat dus uitzinnige claims van de Verenigde Naties/IPCC over biljoenen euro’s schade aan visserij etc gezwets zijn
  • b.we missen de erkenning van Nature dat dit soort studies gewoon in Nature gepubliceerd konden worden
  • c. Nature erkent nu ook dat publicatiedruk een rol speelt

Ik mis dus de opzichtige fout die Nature maakt: dat hun standaarden omlaag gaan zodra een studie in hun milieu-alarmistische straatje past. Dat zagen we ook al bij de 1 miljoen soorten die in de computer zouden uitsterven deze eeuw door opwarming van Chris Thomas in 2004 in Nature.

Ik heb dus bijna altijd gelijk als het gaat om zaken die mijn vakgebied raken. Maar ja, gelijk hebben en gelijk krijgen….