Ik berichtte al over Stichting Ecoshape, de subsidieparaplu voor baggerbedrijven als Boskalis die havenslib kosteloos willen dumpen met een groen excuus (Building With Nature), waar ze het anders tegen hoge kosten moeten verwerken. Deze maand is mijn favoriete buitendijkse Waddengebied daarvan het slachtoffer. De kwelders bij Koehoal. Ze krijgen hier 9 ton euro Waddenfonds-subsidies om havenslib uit Harlingen te dumpen en dat mogen ze dan hoogwatervluchtplaats gaan noemen, en dat dumpen van slib heet dan heel innovatief ‘slibmotor’.
Achter de dijk van Koehoal is echter ook al een hoogwatervluchtplaats in een oude kleiput. En die kwelder ligt daar zich rustig in eigen tempo op natuurlijke wijze te ontwikkelen. Daar is geen enkele haast bij, tenzij je subsidies wil en jezelf tegelijk van je rotzooi wilt ontdoen, en het gore lef hebt dat dumpen van je rotzooi uit te voeren in ons belangrijkste natuurgebied: de Waddenzee.
De natuurschade die dat Waddenfonds onder het mom van ‘herstel’ al aanricht ten koste van de bestaande natuur. Al die subsidieclubs die hun eigen ‘herstel’project lanceren, herstel van hun eigen werkgelegenheid. Nu zou het plots voor de vogeltjes zijn. Een minder troebele Waddenzee, het wordt er door de subsidiewolven zelfs bijgesleept.
Ik heb deze kwelder in ettelijke foto’s vastgelegd. De Friese band Seewolf heeft nu 1 van die foto’s in gebruik voor hun pagina van gezichtenboek. Die kwelder bij Koehoal met een overtrekkende bui, dat was wat ze als band wilden uitstralen volgens hun gitarist Willem Bijma. En u mag zelf oordelen, wat mankeert hier aan deze kwelder? Wat moet hier hersteld worden, behalve het kasboekje van Van Oord cs?
Wat moet hier hersteld worden?
Ja wat moet hier hersteld worden?!!!
Subsidiewolven, ja vertel mij nu wat hier voor herstel nodig is?!!!!!!
Ja dump die rotzooi van jullie hier maar, en vertel mij: WAT MOET HIER HERSTELD WORDEN?
@#$%&#&%WAT MOET HIER HERSTELD WORDEN!!!!!!!!!!!!!!!!!!
Dit is deel 12 uit de serie over Natuurpactnatuur van Sharon Dijksma die ‘midden in de samenleving staat en daarom tegen een stootje kan’. De kwelder van Koehoal zoals die was kreeg een dikke 10, de mooiste plek van Nederland en misschien wel de wereld. Hij was perfect, volmaakt. Iedere maand ben ik er bij mooi licht te vinden, ik ruik het Wad, proef het zeekraal, hoor de op de kwelder rustende bergeenden en andere vogels slobberen in het slib, de zilte wind streelt je neusvleugels en wat voor wereldproblemen er ook door je hoofd spoken, ze waaien met de zeewind naar de einder en er is slechts rust.
Vaarwel droomplek.
Wat een treurnis! Er zijn duidelijk geen grenzen aan wat geldbeluste praatjesmakers in Nederland kunnen bereiken!!
Dit is een van de gevolgen van het Eco Industrieel Complex. Bedrijven maken slim gebruik van de ongehoorde naïviteit en het existentiële gedram van Groen.
Walgelijk en zo doorzichtig hoe men dit spel speelt om het slibprobleem “op te lossen” voor de overheid en de multinationals hun zakken te laten vullen met Waddenfonds subsidie. En dat kan allemaal, vervuilde slib storten in het Wereld Erfgoed Waddenzee? Is dat toegestaan conform de eisen die men stelt aan een Wereld Erfgoed? Of wordt die status in gevaar gebracht als je vervuilde slib gaat storten?
‘Bodemberoering’ is blijkbaar dan ineens weer niét zo’n probleem als je van je slib af moet.