Eerder schreef ik:

Een kameelneus is een metafoor. Deze is oorspronkelijk ontleend aan een oud Arabisch verhaal. Op een dag trokken een Arabier en zijn kameel door de woestijn. Het werd donker en koud. De Arabier zette zijn tent op, bond de kameel vast en ging slapen. De temperatuur zakte nog verder en de kameel kreeg last van een koude neus. Hij vroeg aan zijn begeleider of hij zijn neus in de tent mocht steken. Die wilde dat eigenlijk niet, maar de kameel vroeg het zó vriendelijk dat de Arabier na enig verder aandringen toch toestemde – als het maar bij die neus zou blijven! Maar na een tijdje koelde het nog verder af. De kameel kreeg last van zijn voorbenen en vroeg of die ook naar binnen mochten. Na wat heen en weer gepraat mocht dat ook. Maar vervolgens kreeg de kameel last van zijn achterbenen. Hij zei te vrezen dat hij de volgende dag de reis niet zou kunnen voortzetten met bevroren ledematen. Nadat zijn achterbenen ook in de tent waren geschoven, was er geen plaats meer voor de begeleider. Die moest de rest van de nacht buiten slapen.

Een kameelneus is dus een maatregel of voorstel waarvan de betekenis aanvankelijk gering lijkt, maar die/dat vèrstrekkende negatieve gevolgen kan hebben. Dat geldt eveneens voor hernieuwbare energie, waartoe windenergie, zonne-energie en biomassa worden gerekend.

De schade en slachtoffers van de klimaathype worden nu geleidelijk zichtbaar. Eerder schonk ik al aandacht aan berekeningen van de Duitse econoom Joachim Weimann, die de schade van het Europese klimaat– cum energiebeleid op € 5,7 biljoen (€ 5.700.000.000.000,00) becijferde. Daar staan geen baten tegenover en het effect op het klimaat is niet aantoonbaar. Maar voor de meeste mensen blijven dit soort berekeningen abstract en ongrijpbaar. Pas wanneer zij de gevolgen in de eigen persoonlijke levenssfeer merken, wordt hen duidelijk wat er aan de hand is. In het Verenigd Koninkrijk is dat nu het geval met de teloorgang van de staalindustrie, gepaard gaande met massaontslagen, grotendeels als gevolg van ‘groen’ beleid.

Onder de titel, ‘Our idiotic leaders, obsessed with being green, have sabotaged Britain’s steel industry’, schreef Dominic Lawson onlangs voor de ‘Daily Mail’:

R.I.P. the British steel industry, once the mighty engine of this country’s industrial base. Over the past week, the blast furnaces and coke ovens at Redcar have been closed, with a loss of more than 2,000 jobs.

Now Tata Steel is to cut almost half its workforce of 4,000 at its Scunthorpe plant, and there is similar bad news to come for its workforce in Scotland and Wales. …

[It has been] British government policy which has been driving the final nail into the coffin of our own steel industry. …

This stems in large part from one of the last decisions made by Tony Blair as prime minister, when in 2007 he signed up this country to obtaining 15 per cent of all its energy from ‘renewable sources’ — wind and solar — by 2020.

According to the then chief scientific adviser to the government, Sir David King, Blair was supposed to limit our pledge to ‘electricity’, not energy as a whole, but there were ‘very tired people in the meeting … people just took their eye of the ball’. What a shameful admission.

The result is not just that household bills must be at least 15 per cent supplied by expensive and inefficient wind and solar power (what do we do when it isn’t sunny or blowing a gale?), so must high-intensity users of energy such as steel producers. …

I wrote about all this in 2009, and the consequences it would have for the steel industries of England and Wales: ‘It may well be that they will soon become unable to compete globally, even at current domestic energy prices; but deliberately to make them uncompetitive is industrial vandalism.’ …

According to the official statistical body, Eurostat, far and away the highest energy costs in the EU among ‘extra-large users’ are paid by British firms. In 2014, ours were paying on average just over 9p per Kilowatt hour. This is more than twice as much as France (4.12p per KwH) and almost twice as much as Germany (4.81p per KwH). This is nothing less than negative state aid to British manufacturing industry.

What has the Department for Business been doing about this? During the Coalition years it commissioned a report which set out the problem. Chris Huhne, the then climate change secretary — before he was jailed — tried to stop it being published. This renewable energy fanatic needn’t have worried. Nothing was done. …

The British Government has agreed a ‘strike price’ for Hinkley’s [nuclear power station] output which is roughly twice the current wholesale cost of electricity — and index-linked to inflation for the following 35 years. Hinkley will provide 3,200 Megawatts of capacity: yet it will cost as much to build as about 50,000 MW of new gas power station capacity — and the world is swimming in cheap gas.

So why aren’t we going for that, instead? Because in order to conform with the Climate Change Act, we have to abandon hydrocarbons such as gas — and nuclear is the only reliable alternative.

So, it’s not just that steelworkers are being driven into unemployment by policies behind which our political parties … are united in idiocy: all of us will be paying much more for our heating.

Wrap up warm.

Aldus Dominic Lawson.

Lees verder hier.

Hoe is het toch mogelijk dat een groot deel van de Britse politieke, economische en wetenschappelijke elite, met een universitair onderwijsniveau dat tot de beste ter wereld behoort, zich zó heeft laten meeslepen door de klimaathysterie, dat zij de Britse economie willens en wetens ten gronde richt?

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hier, hier, hier, hier en hier.

Gerelateerd: