step by step approach

De ervaring met internationale mammoetconferenties, waar alles aan alles wordt gekoppeld, leert dat die niets opleveren. Dit was een van de lessen die kon worden getrokken uit de reeks van bijeenkomsten over de zogenoemde Nieuwe Internationale Economische Orde (NIEO), die in de jaren zeventig werden gehouden.

Zij stonden in het teken van het wereldorde-denken, waaraan vooral de naam van de Nederlandse econoom en Nobelprijswinnaar Jan Tinbergen was verbonden. Een belangrijke publicatie in dit verband is het RIO–rapport (RIO: ‘Reshaping the International Order’). Dit rapport, waarvan Tinbergen de eindredacteur was, bevatte bijdragen van vele vooraanstaande wetenschappers. Het was een verzameling van voorstellen om elementen van centrale planning op wereldniveau te introduceren. Of, zoals Tinbergen het formuleerde: ‘… many proposals will introduce conscious elements of global planning so as to safeguard the international economic system from unilateral and uncoordinated national decisions.’

Het rapport bevat gedetailleerde voorstellen voor een ‘… system for global planning and the management of resources’ En even verder: ‘Effective planning and management calls for the fundamental restructuring of the United Nations so as to give it broad economic powers and a more decisive mandate for international economic decision-making.’ Het hoeft dan ook geen verwondering te wekken dat het wereldordedenken op krachtige steun van de VN-bureaucratie en sympathiserende kringen daaromheen kon rekenen.

Deze en andere voorstellen zijn onderwerp geweest van jarenlange internationale onderhandelingen in het kader van de Nieuwe International Economische Orde (NIEO). Zij vonden plaats in de tweede helft van de jaren zeventig op talloze conferenties van onder andere de VN, UNCTAD (United Nations Conference on Trade and Development) en UNIDO (United Nations Industrial Development Organisation). De voorstellen behelsden een reeks maatregelen en hervormingen op het gebied van grondstoffen, inclusief olie, de internationale handel, de ontwikkelingshulp, het internationale geldstelsel, wetenschap en technologie, industriële ontwikkeling en de wereldvoedselvoorziening.

Het bleek allemaal te ingewikkeld en de belangen van de onderhandelende partijen lagen te ver uiteen. Daardoor is het NIEO–circus destijds een stille dood gestorven. Waarschijnlijk zullen nog slechts weinig lezers zich deze internationaal diplomatieke Sisyphus–arbeid herinneren, zo zij er al ooit van hebben gehoord.

De huidige klimaatonderhandelingen vertonen daarmee veel overeenkomst. Men hoeft daarom ook geen profeet te zijn om te voorspellen dat deze eenzelfde lot zal zijn beschoren.

Met het oog op ‘Parijs’ komen de onderhandelaars semi–permanent bijeen – op dit moment weer in Bonn – om te onderhandelen over de tekst die in Parijs op tafel moet liggen als basis van onderhandeling.

In een dergelijke situatie komt het nogal eens voor dat het voorzitterschap met een ‘non–paper’ komt om uit de impasse te geraken. Zo ook voor de huidige besprekingen in Bonn. Maar ruim een maand voor de klimaatconferentie in Parijs is er nog geen begin van overeenstemming. De tekst wemelt van teksthaken en losse eindjes. De zaak zit muurvast.

In plaats van waardering te uiten voor deze poging tot overbrugging van de tegenstellingen door het voorzitterschap reageerden de ontwikkelingslanden als door een wesp gestoken. Zijn waren van oordeel dat er onvoldoende rekening werd gehouden met hun belangen.

Voor ‘Business Standard’ rapporteerde Nitin Sethi daarover het volgende:

G77+China grouping opposes draft for Paris meeting.

Talks under threat if draft is not revised to include their issues on Monday itself
 
A storm of anger from developing countries gathered strength at the climate change talks at Bonn over the weekend, ahead of the formal launch of the negotiations on Monday.

One hundred and thirty-four developing countries, under the G77+China umbrella group, rejected the controversial draft of the agreement for the Paris talks, due in November.

A leading voice of the G77 group+China said on condition of anonymity: “G77 & China group met today and have concluded that the (draft Paris deal) text is unbalanced and that the co-chairs have failed to fulfill their mandate to take into account the views of developing countries.”

Earlier in the day, African countries — along with India, China and other Like Minded Developing Countries (LMDC) — had demanded the two co-chairs leading the negotiations first ensure that developing countries are allowed to re-insert their views in to the draft text of the agreement and only then the negotiations begin.

The G77+China too agreed that this would be the only way forward. The group’s negotiator said, “On Monday we will demand that developing countries introduce their formally written proposals to restore balance in the draft agreement. This should happen without any country done opposing the insertion. Once that is done and the balanced restored then the new consolidated text will then become the basis of the negotiations by Tuesday morning.” …

These countries had found that almost all the issues of interest to them at the climate talks had been dropped and others inimical to their interests given greater priority. India had found several of its red lines breached by the draft agreement.

Lees verder hier.

En voor de ‘Thomson Reuters Foundation’ rapporteerde Megan Rowling

Climate negotiators gear up for war of words at Bonn talks.

“It does not inspire,” Prakash Javadekar, India’s minister for environment, forests and climate change, said cuttingly of the chopped-down version of the draft text for a new U.N. deal to tackle climate change, released last week.

“We should certainly have a different text for the Paris (climate conference) to become (a) success,” he told the Times of India in a recent interview. ….

Javadekar did not specify what India didn’t like about the current draft, which was distilled by the co-chairs of the talks from around 85 pages down to 20 – or put on the “Atkins Diet” …. But India has been vocal in the past about the need for adequate financial and technical support for developing countries to cope with climate change and move to lower-carbon economies.

And New Delhi often reminds the international community that richer countries must cut down on their consumption and not expect poorer nations to put emissions cuts before economic development.

Lees verder hier.

De ontwikkelingslanden stellen dat de westerse landen een ‘historische schuld’ hebben. Zij zijn immers verantwoordelijk voor de stijging van de gemiddelde wereldtemperatuur over de afgelopen 150 jaar of zo door de uitstoot van CO2. Dat dezelfde periode qua welvaartsgroei zonder precedent was in de geschiedenis van de mensheid wordt daarbij even vergeten. En dat de wetenschap schuift, waarbij CO2 niet meer als boosdoener wordt gezien maar als godsgeschenk, speelt al helemaal geen rol.

De ontwikkelingslanden willen slechts meedoen aan actieve reductie van CO2 als zij een vergelijkbaar welvaartsniveau als de ontwikkelde landen hebben bereikt. Voor hen heeft ontwikkeling dus voorrang op vermindering van hun CO2–uitstoot. Daarnaast willen zij geld … véél geld. In het verleden was sprake van 100 miljard per jaar, bijvoorbeeld voor technische hulp en klimaatgerelateerde rampenbestrijding. De ontwikkelde landen zijn tot dusver niet bereid gebleken om met dit geld over de brug te komen. En gezien hun belabberde financiële situatie zit dat er ook in de toekomst niet in.

Zou dat onbekend zijn bij de onderhandelaars? Ik denk dat ze dat best wel weten. Het zijn geen dommerds. Maar zo gaat dat nu eenmaal in de internationale diplomatie. ‘The show must go on.’ Het zwartepieten gaat door. En de impasse blijft.

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hierhier, hier, hier en hier.