De klimaattop in Parijs eindigde afgelopen zaterdag in een euforische stemming. De slottekst werd zonder reserves aanvaard en de deelnemers barstten in een spontaan applaus uit. Verschillende deelnemers spraken van een historisch keerpunt in de strijd tegen de opwarming van de aarde (die overigens al zo’n 18 jaar geleden vanzelf is gestopt). Voor staatssecretaris Dijksma was dit een ‘magisch moment’ … evenals de traditionele Afrikaans regendans. Maar dat laatste zei ze er niet bij. Voor kritischer geesten was het een angstwekkend hoogtepunt van de klimaathysterie. Een ernstig geval van collectieve verstandsverbijstering.

Er is onder meer overeenstemming bereikt over:

– Een lange–termijndoelstelling om de opwarming te beperken tot 2 graden Celsius en zo mogelijk zelfs 1,5 graad.
– Nationale beloften om de uitstoot van CO2 in 2020 te beperken.
– Een plan om landen iedere vijf jaar tot verdere inspanningen inzake de vermindering van de uitstoot van CO2 in de toekomst te bewegen.
– Een tekst waarin rijke landen verklaren hun inspanningen om te komen tot financiering van klimaathulp aan de ontwikkelingslanden, ten bedrage van $100 miljard per jaar tegen 2025 en daarna meer, te zullen voortzetten.
– Een plan om de voortgang van de uitvoering te bewaken en te zorgen dat landen zich aan hun beloften houden.

Is die euforie gerechtvaardigd? Is de planeet nu gered? Gaat onze economisch model, de markteconomie, nu op de schop door uitbanning van fossiele brandstoffen, ofwel decarbonisering? Of is het allemaal opgeklopte hete lucht?

Erkend werd dat als men alle nationale plannen bij elkaar optelt, de 2–gradendoelstelling zal worden overschreden – althans volgens de klimaatmodellen, die nog niet eens het verleden kunnen voorspellen, laat staan de toekomst. Maar een kniesoor die daarop let. We leven immers in een politieke virtuele werkelijkheid wat het klimaat betreft.

Verschillende woordvoerders verklaarden dat het akkoord bindend was. Dat geldt slechts voor een aantal procedurele zaken, maar niet voor de essentie. In tegenstelling tot het huidige Kyoto–akkoord kent de opvolger daarvan geen bindende verplichtingen meer ten aanzien van de terugdringing van de CO2–uitstoot. In plaats daarvan is er een waslijst gekomen van ‘Intended Nationally Determined Contributions’ (INDC’s), waarin de deelnemende landen hun voorgenomen inspanningen hebben gespecificeerd. Maar dat is op basis van vrijwilligheid. Het zijn hoogstens inspanningsverplichtingen. Er staat geen straf op als landen die niet halen – slechts ‘naming and shaming’. Maar wie bekommert zich daar nog om als over vijf jaar blijkt dat de temperaturen niet zijn gestegen of zelfs nog zijn gedaald, hetgeen door een groot aantal wetenschappers nog steeds als een waarschijnlijk(er) scenario wordt beschouwd?

Hoe het ook zij, de opvolger van Kyoto impliceert een significante verlaging van het ambitieniveau. Dus in de ogen van de groenbevlogenen een stap achteruit. Voor westerse landen die tegenstander zijn van ‘decarbonisering’, zoals de Visegrad–landen, is dit bovendien een sterk argument om aan te dringen op een afzwakking van de scherpere doelstellingen van de EU.

Verder kunnen landen ongestraft hun deelname aan het verdrag opzeggen. Het is als een huwelijksakte waarin is bepaald dat men zonder poespas door simpele opzegging kan scheiden, zonder alimentatie te hoeven betalen.

En hoe hard zijn de toezeggingen voor klimaathulp à 100 miljard per jaar? Daar is een tekst voor bedacht die tot een diplomatiek hoogstandje van het verzoenen van het onverzoenbare moet worden gerekend:

‘… developed countries intend to continue their existing collective mobilization goal through 2025 in the context of meaningful mitigation actions and transparency on implementation; prior to 2025 the Conference of the Parties serving as the meeting of the Parties to the Paris Agreement shall set a new collective quantified goal from a floor of USD 100 billion per year, taking into account the needs and priorities of developing countries …’

Betekent dit nu dat de rijke landen gaan betalen? Ik lees het er niet in.

Onder de titel, ‘At the Paris climate summit, panic over global warming finally collided with reality’, schreef Christopher Booker onder meer:

Face the facts: there is no way the world as a whole is going to reduce its greenhouse gas emissions. …
 
In the run-up to Paris, every country was asked to provide its plans for the next 15 years. China, already now responsible for half the world’s “carbon emissions”, said it plans to build so many more coal-fired power stations that by 2030 its CO2 output will double. India, now the world’s third-largest emitter, said its emissions will triple. There are currently plans across the world to build 2,500 more coal plants, because coal is easily the cheapest source of energy.

It is this which has been the scarcely noticed elephant in the room in Paris. Whatever clever words are devised to hide the reality of what emerges from this conference, there is no way the world as a whole is going to reduce its greenhouse gas emissions. …

Paris is the moment when the political panic over climate change finally begins to collide with inescapable realities

As many now also recognise – however fiercely it is denied – the late 20th century rise in temperatures, which set off the warming scare in the first place, has simply not continued. The pressure to keep the panic going dies away a little further with each passing year.

So Paris does indeed mark a historic turning point. It is the moment when the political panic over climate change finally begins to collide with inescapable realities. However much President Obama and the EU may still want to commit economic suicide by abandoning those fossil fuels which alone make modern civilisation possible, the rest of the world just isn’t going to follow. And this leaves us in the West in a very odd position.

Lees verder hier.

En wat zou dit akkoord nu aan netto afkoeling opleveren? Met behulp van dezelfde modellen als die van het VN–klimaatpanel (IPCC) heeft Bjørn Lomborg uitgerekend, dat als alle landen zich aan hun voornemens houden, het effect daarvan op de gemiddelde wereldtemperatuur in 2030 slechts 0,05 C zou zijn en 0,17 C in 2100. Dat valt op een thermometer niet waar te nemen.

Kortom, de Parijse berg heeft een (luidruchtige) muis gebaard.

Maar ja, de trouwe lezers van Climategate.nl wisten dit eigenlijk allemaal wel, want Theo Wolters had zijn verslag al klaar nog voordat de klimaattop was begonnen. Zie hier. Climategate.nl brengt het nieuws nog voordat het gebeurt!

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hier, hier, hier, hier en hier.

 

Gerelateerd: