Kennisgebrek belangrijkste verklaring klimaat-agitatie Een Vandaag

Wie geen kennis heeft, die wordt kwetsbaar voor beïnvloeding zo stelt ook neurochirurg Ben Carson tegenover Obama in de National Prayer Meeting. Die domheid maakt ook de publieke omroep tot vehikel van wat Arendo Joustra (Elsevier) Agitprop noemde bij klimaat. Dat blijkt wanneer wij het antwoord lezen van klimaat-redactivist Bart Hettema van Een Vandaag op de klacht van 1 van onze lezers.

Klimaatredactivist Hettema belooft onze lezer dat de publieke omroep nog anderhalve week misbruik van belastinggeld zal maken om actie te voeren voor Greenpeace et al, zoals zijn geknuffel met de nationale klimaatheks van Urgenda. Omdat zij hun politieke sympathie voor klimaat-agitatie verwarren met begrip van de zaak.

Het land van ‘ooit’ is een naïeve activistenkreet
Het verwarren van klimaatklok en klepel, we leiden het onder meer af uit zijn kreet over 2015 als ‘het warmste jaar OOIT’, nadat hij zichzelf identificeert met ‘de journalistiek van Nederland’. (laten we hopen van niet, ik ken nogal wat kundiger journalisten zowel ter linker als rechterzijde) Dan opent een beerput van klimaat-naiviteit, die zelfs ik kan ontmaskeren. Terwijl Marcel Crok en Theo Wolters veel en veel meer van klimaat weten en begrijpen. Ik vind het niet interessant, maar kijk enkel naar wat data:

Kijk, dat dit jaar dankzij een stevige El Nino als warm de boeken ingaat, dat lijkt evident, vorig jaar ook al. Maar ‘ooit’ is een kwestie van gekozen tijdschaal. Waarbij het beginpunt van de metingen -die activisten als referentie kiezen- samenvalt met een historisch gezien koude periode, het staartje van de Kleine IJstijd, dat de koudste periode was van het Holoceen waarbij Gletsjers hun maximale grootte in ons tijdvak kregen.   De term ‘ooit’ heeft bij onze Bart dus zuiver een politiek doel: hij wil mensen bang maken. We gleden af richting een ijstijd.

Je hoeft menselijke invloed alvast niet als:

1. uniek te zien in zelfs maar de recente klimaathistorie
2. enkel negatief te zien,

en kunt dus veel gebalanceerder over klimaat berichten dan op de wijze van Urgenda/Greenpeace/NPO. Er is natuurlijk vast een hele belangrijke meneer of mevrouw aan te dragen, waar de journalist zich dan achter kan verschuilen/zijn eigen dommigheid mee mag maskeren, die ook het Land van Ooit in de mond nam. Maar het papegaaien van toegekende autoriteit kopen we in de natuur niets voor.

Waarheids-selectie op toegekende autoriteit of bewijs…
Het selectiecriterium bij redacties voor milieu-onderwerpen is nu steeds, dat degene die zich ter redactie het meeste ‘zorgen’ maakt, ook automatisch degene wordt die de klimaatreportages mag maken. Oftewel, wanneer algemene journalisten ‘milieujournalist’ worden, is dat niet door hun kennis van het onderwerp. Maar doordat ze reportages willen maken vanuit het perspectief van een Greenpeace-activist. Ze zijn bijzonder gemotiveerd.

Je ziet het ook aan de wijze waarop zij bewijs wegen. Niet de kwaliteit van data bepaalt hun standpunt, maar de hoeveelheid mensen die iets roepen, of de autoriteit DIE ZIJ WILLEN TOEKENNEN aan de gene die het zegt. Zoals een typische alfa dat doet of politicus.

Waarheid is wat de meeste mensen zeggen, in plaats van waar het bewijs naar toe wijst. Het hebben van gelijk komt dan ook terecht bij het indelen van standpunten in sociale groepen, en het ‘framen’ van die groepen. Je hebt dan ‘de wetenschap’ en ‘de klimaatsceptici’ ‘die wij eerder al aan het woord hebben gelaten’, aldus Hettema en zijn klimaatredactivisten van de Nationale Propaganda Organisatie (NPO). Dus je plakt een vieze lucht op critici, die noem je ‘scepticus’ of ‘ontkenner’ en vervolgens hoef je geen balans meer te bewaren, of naar langere datareeksen te kijken dan die sinds de Publieke Omroep werd geboren.

Waarheid in de natuur is waar bewijs naar wijst
Bij een complex onderwerp als klimaat heeft niemand alvast het onfeilbare gelijk. Voor zowel de opgewarmde kant als de wat koudere kant valt wat te zeggen, zoals je ook bij onze reageerders kunt zien. Het maakt dan niet uit of iemand iets aandraagt waar je in eerste instantie het niet mee eens kunt/wilt zijn: als het maar leunt op bewijs en data. Zelf kwam ik bij de koudere kant terecht dankzij

• a. kennis van religie, filosofie en historie, je herkent de geest van de hysterie
• b. door claims van klimaat-hysterici te toetsen aan beschikbare data, en steeds te zien dat ze de zaak uit hun verband rukken. Zoals de ‘1 miljoen soorten sterven uit’-claim die mondiaal door media werd gepapegaaid en die op klimaat-envelop-aannames rusten waarbij een eend in het park jaarlijks een x aantal meter noordelijker moet broeden dankzij de opwarming. Kortom: studies die iedere ecologische realiteitszin ontberen. Het gros van klimaathysterie blijkt op dergelijke studies te leunen.
• c. Follow the Money: klimaathysterie en de CO2-bubbel genereren een nieuwe inkomstenbron voor een subsidie-elite en een bureaucratisch machtsblok. Het is werkelijk uitzinnig om de Urgenda’s van deze wereld daarom als belangeloze idealisten te portretteren.

Kan onze VWN hier iets betekenen?
Hoe lang dus krijgen we bij NPO nog geknuffel met de nationale klimaatheks, of alweer een bezorgde Bernice Notenboom, gesnotter over ijsberen. Hoe dom denken ze daar dat de Nederlandse bevolking is, hoe stuitend arrogant menen zij het recht te hebben om belastinggeld te verkwisten? Wie wil actie voeren, prima, maar doe dat dan niet met publiek geld.

Een uitweg uit de stelselmatig eenzijdige propaganda van wat wij de Nationale Propaganda Organisatie (NPO) noemen zou zijn om geen algemene journalisten meer te kiezen voor groene onderwerpen, maar wetenschapsjournalisten. Zoals ecomodernist Ted Nordhaus aangaf -door mijn waarde collega Marco Visscher naar Amsterdam gehaald- maken wetenschapsjournalisten niet de fouten die algemene journalisten maken bij milieu- en energie.

Een oplossing zou zijn, dat onze Vereniging Wetenschapsjournalisten Nederland bij de publieke omroep trainingen gaat geven. Het maakt dan in het geheel niet uit of iemand links of rechts is, transgender of Aziaat. Maar je ziet ook het verschil bij de Volkskrant. De algemene correspondenten produceren stelselmatig gepolitiseerde klimaatpoep. Maar wanneer een aantal van hun wetenschapsjournalisten iets maken, dan heb je tenminste de garantie dat ze willen berichten op basis van bewijs, en dat ze de kwaliteit van bewijs kunnen beoordelen. En daar ook de eer van inzien. Want dat is wat goede wetenschapsjournalisten doen.

Wij zien stralende toekomst
Een goede wetenschapsjournalist in dienst is geen garantie voor onfeilbaarheid, iedereen zit wel eens fout. Of blijft te lang in een standpunt hangen dat door bewijs achterhaald raakt. En het gaat er al helemaal niet om of wij het ‘er mee eens zijn’ of niet. Ik hoef het ook niet eens/oneens te zijn met zout water in zee, en heb geen mening over klimaat. Als vanaf nu de Pauze echt stopt en de temperatuur tot 2025 weer verder omhoogklimt. Dan lijkt de klimaatgevoeligheid voor CO2 toch hoger dan we aanvankelijk dachten.

Dan pleit ik nog harder voor de zelfde oplossingen als wij nu uitdragen: een deltaplan energie-onderzoek om effectief de overstap van fossiel naar fossielvrij te maken (Thorium?) met een gelijkwaardig of beter alternatief. En een nieuwe kerncentrale voor een stralende toekomst, voor stabiele basislast op enkele voetbalvelden, waar je anders het hele land onder peperduur windturbine-schroot moet bedelven voor onbetrouwbare energie en Blackouts.

Want het meest kwalijke van de milieubeweging/NPO is dat hun voorstellen zijn gebaseerd op wensdenken en daardoor nul, nada, niets oplossen, behalve dat zij onze economie vernietigen. Hup, even de basislast van kolencentrales de nek omdraaien, natuurlijk, als je maar gelooft dan kan het.

Iedereen met een calculator en middelbare school natuurkunde kan dat doorzien.

Of is dat het probleem nu net van de NPO-journalistiek?