Feiten....

Feiten….Kaart voor werkverschaffing van de milieubureaucratie, adviesbureaus en het Academisch overschot

Als na 6 jaar klimaat-‘debat’ mij iets duidelijk werd, dan is het wel dat feiten volledig onbelangrijk zijn in huidig opinieklimaat. Althans, bij de motivaties van beleid en mensen, zowel aan alarmistische als sceptische kant. Voor feiten komen mensen per definitie niet hun nest uit. En iedereen haalt zijn eigen feiten bij elkaar om een eigen al dan niet belangrijke of geldige ‘mening’ te ondersteunen. Iedereen zweert natuurlijk zelf gelijk te hebben.

Ook al die zogenaamde ‘hoeders der wetenschappelijke waarden’, zijn niet beslist door wetenschap gemotiveerd maar door een hang naar veiligheid, de vraag op welke wijze je de veiligste wereld krijgt. (natuur)Wetenschap is daarbij slechts een middel. Ze zijn gewoon bang voor machtsmisbruik. Die angst is overigens zeer legitiem.

Nederthalers en Facebookmeningen
In de opinie-chaos van Facebook, Twitter en massamedia met haar informatie uit vijfde of zesde hand is niets zo inflatoir als een feit. En al even dubieus is de logica die mensen hanteren die sinds de kinderboekenweek van hun jeugd geen fatsoenlijk boek meer open sloegen. Maar die wel een ‘meuning’ hebben. Omdat ze ‘recht op meuning’ hebben want ‘dut us een frai land’. Oeh Oeh Oeh. Nog nooit is er zoveel informatie geweest, maar je hebt er niets aan wanneer je alleen leert WAT je moet denken en niet HOE je moet denken.

Op zich kloppende feiten zijn even waardeloos, wanneer ze met absurdistische logica gepresenteerd worden. En wat heb je aan ‘feiten’ die je louter uit media hebt opgepikt maar niet zelf hebt ondervonden? De hang naar ‘feiten’ komt uit de dominantie van ‘het hoofd’. Terwijl de geslachtsorganen en buik van mensen 90 procent van de beslissingen dicteren. Die ‘feiten’ dienen vaak als sociale make up, om te tonen dat jij beter tot een oordeel over anderen in staat zou zijn. Om te bepalen wie op het schoolplein er wel en niet bij mag horen. Als machtsmiddel.

  • De uitspraak ‘feiten zijn belangrijk’ lijkt een beetje op ‘meten is weten’. Als je niet weet WAT je meet of WAAROM je iets meet, wat weet je na meten dan? En VOOR WIE?

Of het nu strekkende meters gletsjer is, aantallen ijsberen of tienden van graden zus of zo. Het is gerommel in de marge van levensbeschouwingen. Ten diepste ga je er dan vanuit dat ‘de natuur’ uiteindelijk jouw gelijk geeft en dat jij achter je computer beter zicht hebt op ‘de natuur’. En dat bij ‘beter meten’ een completer beeld van ‘de werkelijkheid’, nadat deze via derde of vierde hand tot je komt.

Veel wetenschap is waardeloos, maar niet waardenvrij
Wat je dus stelt is dat je met natuurwetenschap uiteindelijk op alle vragen antwoord zal hebben, en dat de natuurwetenschap uiteindelijk het beste leidssnoer is van beleid en hoe mensen moeten leven. Dat is geen wetenschappelijke stelling maar een filosofie. En dat beroep op ‘de wetenschap’ is precies de zelfde filosofie waarop groene fanatici zich uiteindelijk ook baseren, om hun beleid autoriteit te geven. Een spervuur van ‘feiten’ waarop je dan weer moet antwoorden, terwijl zij verder trekken om het volgende beleidsgebied te veroveren.

Achter het gedweep met de ‘zekerheid’ die natuurwetenschap zou bieden, hangt ook een diepe menselijke motivatie, die naar zekerheid en dus (een gevoel van) veiligheid.

Het zal iedereen toch een reet roesten of ergens in bevroren Verweggie nu 9000 ijsberen lopen of 9200, of er nu 500 meer zijn of minder dan in 1999, of de witgebefte wapiti nu 14 procent meer Alpengras eet dan in 2013 . In de chaos van al die feitjes die er totaal niet toe doen is toch overduidelijk dat niets zo inwisselbaar is als ‘feiten’. Het enige dat in zo’n opinieklimaat telt is de autoriteit van de afzender van die feiten en wat die daarmee wil bereiken. Niet WAT je zegt.

  • Daarom hebben zelfverklaarde sceptici ook NUL in te brengen. Het woord van een klimaathobbyist die na de werkplichtige leeftijd de Galileo in zichzelf ontdekt, versus al die WEL in de literatuur publicerende mensen (= democratische autoriteit) die roepen dat het anders zit.

Het milieudebat gaat eigenlijk over risico’s, en de vraag of mensen zich veiliger voelen met of zonder een dominante staat die de prioriteiten van mensen dicteert. Dat staat los van welke vraag ook over ‘klimaat’, die constructie van het gemiddelde weer over 30 jaar. Ik voel me veiliger bij een graadje warmer Nederland dan met 450 mitrailleurmensen van de Staat voor de deur, wanneer die Staat mijn (gedroomde) grondrechten met voeten wil treden.

Verder geldt gewoon de 4 punten spraakverwarring bij klimaat.

 

Screen Shot 2016-01-26 at 13.03.38Feiten zijn verbale kogels, bommen, munitie
Ter illustraitie van mijn punt -‘feiten verhullen onderliggende intenties die belangrijker zijn’: Zie bovenstaande kaart afgeleid van een Tweet van het Compendium voor de Leefomgeving. Dat is het propagandakanaal van de milieubureaucratie dat het Bureaucratisch Academisch Complex (BAC) van baantjes voorziet. Geen van deze mensen staat ’s ochtends vroeg op bij het wassen van de kinderen en denkt: oh jee, het fosfaatgehalte van de boezem in het Ketelmeer is .###…mg per liter….Waarna het leven nooit meer anders is.

Voor zover hij er voor betaald krijgt, is het bron van zorg. En voor zover die baan werd gekozen vanuit een zorg over voedselarm/rijk water? Dan speelt daarachter niet ‘het milieu’ (een set willekeurige fysische en chemische parameters/’feiten’) maar de vraag in welke wereld deze persoon zich veilig voelt. En hoe je die ‘veilige’ wereld dan het beste bereikt. Milieu is vaak een omslachtige en dure weg tot gezondheid en veiligheid.

Achter de als ‘objectief’ en levensbeschouwelijk neutraal  voorgespiegelde parameter ‘ecologische waterkwaliteit’ gaat een hele denkwereld schuil. Die is alles behalve levensbeschouwelijk neutraal. WAT meten ze hier en WAAROM, en dus VOOR WIE?

De consequentie van de CLO-denkwijze is uiteindelijk: wie hier vragen bij stelt moet wel dom zijn want ’tegen de wetenschap’. Terwijl dit soort ‘feiten’ vooral dienen als retorisch argument, een wapen en verbale stok voor een groep MENSEN die met deze stok meer gezag krijgen. Om daarmee zaken te bemachtigen die ze WEL belangrijk vinden, zoals geld, een huis, vrouwtje en kindjes.

Ten diepste zie ik in de kaart van het Compendium dus gewoon een militaire kaart. We zien hier welke gebieden milieubureaucraten nog willen veroveren voor hun ingenieursbureaus. Daar tegenover staan ongewapende troepen burgers, die worden gedwongen in de zelfde taal en gebruiken, ‘feiten’ terug te schieten zodat ze in het door de vijand gemaakte speelveld altijd in het defensief zitten. Terwijl de vijand hen de rekening stuurt.

  • Reactiebeleid: reageer op eigen naam, inhoudelijk en on topic of helemaal niet. Persoonlijke beschuldigingen, ad hominem, ik gooi het er zonder pardon af
  • Voor de armen van geest die het weer eens niet begrijpen. NEE: Ik zeg niet dat metingen meningen zijn.
  • En ik ben ook geen postmodernist. Er is wel een ‘ding an sich’ naast het ‘ding fur mich’. 
  • Dit argument verdient een nauwkeuriger uitwerking. Dus als je het (nog) niet begrijpt kan dat wel degelijk aan mij liggen. Maar ik heb vandaag meer te doen, dan weer te hangen aan de fruitautomaat op Climategate.nl. Deze ruwe schets komt vanzelf later met betere eindredactie in een artikel opduiken