Cafe Weltschmerz durft vrije klimaatdiscussie nog aan

Max von Kreyvelt van het alternatieve Amsterdamse medium Cafe Weltschmerz kreeg al een boos bericht van de Utrechtse promovenda Magda Smink. Hoe zij het waagden om twijfelzaaiende ontkenners als Marcel Crok voor de camera aan het woord te laten. Die Samuel Goldsteins die betaald door de olie-industrie de onloochenbare Partijleer betwisten- de subsidieleer die haar rekeningen betaalt.

Het zou toch niet mogen, dat zij hun standpunt uitleggen in het klimaatdebat, dat nooit een echt debat mocht zijn. De transitie naar het Duurzame Avondland, de Lange Mars naar Parijs, daar mag geen twijfel bij bestaan. Wij willen Eensgezindheid, relativerende grapjes bij de Historische Noodzaak zijn niet toegestaan.

Het bewijst voor mij- naast het volmaakte gebrek aan zelfrelativering bij aanhangers van het groene geloof- hoezeer het Autoritair Groene Denken- waarover ik in Elsevier schreef– alle debat wil Kaltstellen via het monddood maken van opponenten, meestal met misbruik van academische autoriteits-redeneringen. Over het algemeen duidt dat op weinig inhoudelijk begrip van de zaak.

25 jaar eenzijdige propaganda sinds Rio de Janeiro in 1992 en vele internationale verdragen die via de achterkamers in ons nationale beleid slopen, die bepalen nu ons denken en doen. Men wist al voor 1990 waar men naartoe wilde: een CO2-budget per individu opleggen en uw individuele vrijheid insnoeren met groen excuus. Milieu gaat niet over milieu, maar over macht.

Verwrongen Risicoperceptie, daar gaat klimaat en ‘energietransitie’ over
Na een mondiaal gezien warme februarimaand die we allemaal overleefden zonder er acht op te slaan, leg ik nog eens uit waar het klimaatdebat werkelijk over gaat: risicoperceptie. Via mijn 4 punten spraakverwarring trek ik de 4 hoofdcomponenten van het debat uit elkaar:

1. Het wetenschappelijk debat: hoeVEEL invloed heeft CO2 op het mondiale klimaat versus andere variabelen (dus niet wel/geen CO2)
2. Het economisch debat: hoeveel goed kun je per uitgegeven euro doen? Stop je de hele euro in klimaat, of laat je ook geld over voor bejaardenzorg, natuur en andere zaken, wat draagt jouw uitgavenkeuze bij aan het netto menselijk welzijn/geluk? Volgens mij kun je ook best gelukkig zijn als het 1 graad warmer is dan in 1850 en de zon schijnt. Ik investeer mijn euro liever in de lokale middenstand, dan dat De Staat die hele euro ophaalt om hem aan Ed Nijpels te geven. Mensen zijn ook bereid een veelvoud voor een woning in Amsterdam te betalen met haar minder schone lucht, dan voor een woning in Friesland met haar schonere lucht. In ruil voor goedkoper wonen krijg je er dan weer gratis Friezen bij. Laatst terug in Amsterdam Zuid kocht ik een Elsevier, en ik schrok dat de winkeljuffrouw spontaan een leuk gesprek begon. Te lang in de Diepvries, alles heeft zijn prijs.
3. Risicoperceptie en levensbeschouwing: je kijk op het leven en de wereld bepaalt hoe je punt 1 en 2 instapt. Een ecologist vindt iedere menselijke invloed op aarde een ecologische verstoring, die koste wat kost vermeden moet worden. Als libertair humanist en anarchist zie ik dat mensen vele technische verbeteringen kunnen aanbrengen. Meer CO2 heeft ook voordelen.
4. Politiek debat: massaal staatsingrijpen (topdown) versus particulier initiatief (bottom up) en individuele diversiteit

Vanuit een extreem hoge risicoperceptie (puntje 3: iedere menselijke invloed op aarde en milieu heet PER DEFINITIE schadelijk, het ecofascistische perspectief van Greenpeace ) met beroep op een retorisch argument- het voorzorgprincipe (je slaat puntje 1 over: het wetenschappelijk debat, je stelt dat CO2 per definitie een opwarmings-catastrofe geeft)– kun je dan- zoals Nederland doet- verklaren hoe je de grootste staatsuitgave (puntje 4: top down via staatsdwang met uitschakeling lokale democratie- de Rijkscoordinatieregeling) doet in de Nederlandse geschiedenis (Puntje 2: de gehele euro naar de CO2-catastrofe ten koste van alle andere zaken waarmee je menselijk welzijn vergroot).

Om de diepe zakken te vullen van windturbine-exploitanten en hun alliantie van bankiers, bouwbedrijven en consultants met miljardensubsidies. Een subsidiebedrag van 10 maal de Deltawerken om de angst te bezweren die er door decennia propaganda is ingehamerd. Ik leg ook uit dat juist de milieupropaganda wordt betaald vanuit legaten van de olie-industrie, zoals Sun Oil (Pew) en Standard Oil.(Rockefeller Foundation)

 

Propaganda
Zoals via de publieke omroep, waar de VPRO u op gezag van milieuclubs nog mocht doen laten geloven dat je wel met wisselvallige subsidie-energie de stabiele energie uit fossiele bronnen met hoge energiedichtheid kunt vervangen. Ja, dat windturbines zelfs al concurrend zouden zijn….

• Als dat zo is, waarom zijn er dan 100 miljard euro subsidies en andere overheidsuitgaven nodig tot 2035 om onze elektriciteit voor 8 procent door wisselvallige windvaantjes te laten genereren?
• Waarom draaien windcooperaties dan in hun omzet voor 2/3 op subsidies?
• Waarom is er voor zo’n ‘doorbraak’ dan ook in Duitsland het grootste staatsprogramma sinds de Wederopbouw nodig, met stroomkosten voor afnemers die 7 maal meer betalen voor energie dan nodig dankzij alle belastingen?
• Hoe duurzaam zijn windturbines, die maximaal 20 jaar meegaan?

Het bevestigt hoe eenvoudig je ook mensen die zich hoog opgeleid wanen kunt misleiden, als de boodschap maar een goed gevoel meekrijgt. Van nieuwe frisheid, de betere wereld, het Grote Goed Doen, de Revolutie voor het Duurzame Avondland, de Lange Mars naar Parijs, vernietiging van de Oude Orde.  De kracht van propaganda is verontrustend. Mensen leren niets van de geschiedenis, omdat ze steeds geloven dat het in hun tijd heel anders is dan het vroeger was.

Met CO2/uw energieverbruik is een nieuwe vorm van waardecreatie uit niets ontworpen, een manier van kapitaaloverdracht vanuit lage en midden-inkomens naar een nieuwe elite.

Dankzij een al decennia in steen gebeitelde politieke agenda die maar 1 onderzoeksrichting toestond (De CO2-catastrofetheorie) miljarden euro’s subsidies en tenminste 700 honderd miljoen euro Postcodeloterijgeld naar NGO’s die het schuldgevoel over Derde Wereld en Klimaat er bij u inrammen, krijg je dan mensen als Magda. Zij is geen uitzondering maar regel, en bewijst hoe relatief makkelijk de massa’s met hun neus in de zelfde richting zijn te drijven wanneer je massamedia in handen hebt.

Vorige week en de week daarvoor was Marcel zijn Videolog al online. Daarin legt de meest onkreukbare mens die ik ken de technische details uit van het klimaatdebat. Die interesseren niemand, zo zie je ook in de reacties. Enkele lieden serveren hem direct af op autoriteit versus die ‘Duizend Wetenschappers’ en andere autoriteitsargumenten die 1 doel hebben: je intellectuele luiheid als deugd verkopen om jezelf boven iemand anders te verheffen.

Marcel heeft ook een onmogelijke taak, omdat in het klimaatdebat de bewijslast is omgedraaid. Hij kan nooit 100 procent zekerheid geven dat de wederpartij ongelijk heeft voor het jaar 2100. Een criticus kan enkel aannemelijk maken, dat het met die klimaatcatastrofe wel een beetje meevalt. En dan verzandt iedere discussie in de vraag wat zijn autoriteit dan wel is.

Velen van de mensen die WEL in klimaatdetails zijn geïnteresseerd, dat zijn – afgezien van enkele fanatieke true believers– klimaatprostituees en opportunisten van onderzoeksinstituten. Hun onderzoeksgroepen drijven op de CO2-bubbel. Er is geen incentive om een andere richting uit te kijken. Hieronder is deel 1 van Marcel zijn presentatie die je helpt een meer evenwichtig beeld te krijgen dan wat media en milieuclubs je met hun loterijmiljoenen inpeperen.

Het bevestigt andermaal: Het klimaatdebat ging nooit werkelijk over klimaat. Wat een bizarre pretentie is het immers ook, dat je het veilige weer in het jaar 2100 via de overheid zou kunnen bestellen, als je de hele economie maar om zeep helpt en al je vrijheid afstaat aan een autoritaire eco-heilstaat. Het gaat over (bestedings)vrijheid, en de vraag in wat voor land je wilt leven. Thema’s als vrijheid, privacy, verzet tegen een opdringerige overheid, die passen goed bij alternatieve media als Cafe Weltschmerz.

Ecofascisme, mag je dat zo stellen?
Dus mijn complimenten dat er nog media bestaan die tegen de stroom in durven roeien en de poot stijf houden.  Mensen monddood maken of met Holocaust-ontkenners vergelijken om ze persoonlijk te diskwalificeren. Of jezelf tot uitdiepen van kennis ontslaan met wat sleetse autoriteitsredeneringen….dat draagt alvast niet bij tot een vrije open samenleving, waarin op basis van een gezonde inschatting van risico’s besluiten worden genomen.

Wel tot een rij volgzame staat-slaven die uniform achter een steeds meer autoritaire overheid en een fascistische ideologie aanlopen die destructieve consequenties heeft voor mens en natuur. Groen is het nieuwe Bruin.

Daarom hanteer ik ook de term ‘fascisme’: we zien een zeer autoritaire agenda, waarbij men de oude orde wil vernietigen met beroep op Historische Noodzaak. Net als bij twee eerdere vormen van socialisme, dat van Lenin en van AH. Communisme en Nazisme waren twee kanten van de zelfde autoritaire mensverbeter-projecten. Alleen richtte de destructiedrang van communistische elite zich op de eigen etnische groep. De ecofascisten richten hun vernielzucht eerst op de Westerse samenleving, energie en economie, de Oude Orde, die stuk moet. Uit naam van De Aarde.

Mensen leren niets van de geschiedenis. Dus citeren wij het motto van Weltschmerz:

Het betekent letterlijk ‘pijn hebben aan de wereld’. Het is een pijnlijke vorm van weemoed, die voortkomt uit het besef van het tragische en onvolmaakte karakter van het bestaan; iedereen takelt af en sterft. iedereen is ten diepste eenzaam en niemand kan zich onttrekken aan de gemene en slechte kanten van mensen.

Gelukkig is er nog lekker bier!