RZ13schiermonnik21

Van meerdere kanten kreeg ik met instemmend commentaar het FD-artikel ‘Natuurbeschermers niet langer vies van commercie’ toegestuurd. Ze schrijven:

Natuurbeschermers in Nederland gooien het roer om en gaan actief op zoek naar investeerders om hun projecten te steunen. Dat blijkt uit een rondgang langs verschillende natuurorganisaties. Ook de koepel van natuurbeschermers IUCN NL merkt dat er een cultuuromslag gaande is. Het idee om professionele investeerders aan te trekken, was lange tijd ‘not done’ voor natuurorganisaties. Het streven naar financieel rendement leek onverenigbaar met het idealisme dat de kern van hun organisaties vormt.

Dat klinkt op het eerste gehoor goed. Ik ben voorstander van biodiverse bedrijfsterreinen, waarbij bedrijven investeren in groen om die lelijke golfplaatterreinen te verfraaien. Je personeel kan pauzeren in een echt park met vogeltjes, vlinders en vleermuizen. En vanaf de snelweg oogt dat veel vrolijker in het voorjaar. Hoe mooier ons landje wordt, hoe meer functies je combineert hoe beter.

Elf jaar geleden schreef ik als eerste journalist in NL over dit thema met Scharrelwild. Die tekst werd examentekst Nederlands voor de Havo. Dus in Jip en Janneketaal.

Het ene uiterste van enkel je geld binnenslepen met ecologische klaagzangen had al lang afgedaan. Het jaar daarvoor hadden ecomodernisten Nordhaus en Schellenberger al ‘The Death of Environmentalism‘ gelanceerd. Groene ideologie was over haar houdbaarheidsdatum. Maar hoe verdien je dan meer geld met natuur dan nu?

De Hoge Veluwe kan de broek ophouden via entree

De Hoge Veluwe kan de broek ophouden via entree

Begrenzing/eigendomsrecht maakt het verschil
Eigenlijk slaagt in Nederland alleen Nationaal Park de Hoge Veluwe met nog wat particuliere landgoederen in een minder gesubsidieerde bedrijfsvoering. Dat komt omdat ze een hek rond het terrein hebben. Zodra je die exclusiviteit verliest, valt ook de grootste voet onder je verdienmodel weg. En de rest is tientjeswerk en honderdjeswerk. Je moet het niet renderende tuinieren op soorten compenseren met renderende praktijken. Zoals het verpachten van landbouwgrond.

Enkele jaren later , april 2008 in het Financieele Dagblad liet ik Jaap Dirkmaat leeglopen van Vereniging Nederlands Cultuurlandschap in het artikel Beleggen in Heggen. Ik zocht ‘m op bij zijn eigen paradijsje bij de VNC-bosvilla onder de rook van Nijmegen. Hij had zijn deltaplan landschap geschreven, hoe je voor een bedrag dat de Betuwelijn niet overschrijdt het ouderwetse heggenland weer terug zou krijgen. Dat agroland vol leven. Ik gaf ‘m het voordeel van de twijfel en een pagina in het FD, in de sectie die Hans Kamerbeek toen bestierde.

Dirkmaat is nu weer Jaap Klimaat, dus juist wel van de klaagzangen, maar dan over het kleinste milieurisico ooit, CO2 met vele biologische voordelen.

Hans Kamerbeek brengt in 2 boeken voor het Innovatienetwerk (de overheid dus) nu die verdienmodellen in kaart. Zijn boek voor particulieren ‘Waardevol Groen‘ is al 2 jaar uit. Nu zijn ook de traditionele natuurclubs aan de beurt, die vooral op subsidies draaien zoals Natuurmonumenten. Het Ministerie van Economische Zaken wil bezuinigen. En de ambtenarij gebruikt daarvoor een alibi waarmee ze er groen en innovatief op staan in een soort VVD-proza. Wiens brood men eet…

  • Natuur hoort niet bij EZ maar bij Wetenschap, Cultuur en Onderwijs. Aandacht voor natuur is er juist om te wijzen op andere waarden als soortenrijkdom, aandacht voor de wereld buiten jezelf.

Natuur plunderen voor zelfbehoud topzware organisaties
Al op zelfbehoud gerichte NGO’s geld uit de natuur willen slepen, berg je dan maar. De excessen zien we nu al bij Staatsbosbeheer, dat voor pachtsubsidies windturbines laat plaatsen in het Robbenoordbos. Forest Windfarming. Ze roepen het echt daar. Reuze innovatief!

Commercieel betekent bij deze clubs vooral: de ene overheidsrekening als geldbron vervangen voor de andere.

Of Natuurmonumenten dat haar houtoogst steeds verder opschroeft, en zo de oude bomen van landgoederen plundert onder haar beheer. De schoonheid waarvoor die ‘Monumenten’ bewaard worden is dan kind van de rekening van hun rentabiliteits-streven. Natuurmonumenten is namelijk een veel te groot bedrijf, dat veel te veel personeel heeft om voor zichzelf te renderen. Alleen grootschalige plundering van natuur ten koste van kerndoelstellingen kan bijvoorbeeld een bedrijf in de lucht houden met bijna 80 FTE-reclamepersoneel.

Straks wordt ieder gebied van Natuurmonumenten een soort wildernisvleesfokfarm, maar dan zonder de verplichtingen waar reguliere boeren onder vallen. Ken de mens, en je weet al welke kant het opgaat.

...geen woord Chinees

…geen woord Chinees. Je natuurterrein verbouwen tot vleesmarkt om 80 Fte communicatiepersoneel op de been te houden.

Verkeerde personeel
Dus de ontaarding van wat ik in Scharrelwild in gematigde vorm aanprees als positieve ontwikkeling is al in volle gang. Wanneer IUCN- een club zonder 1 hectare in bezit in NL- zich commercieel met andermans natuur wil gaan bemoeien. Een club die klimaatgezant Maas Goote hun begroting in de war liet schoppen met tonnen euro’s verlies, die gaat ons nu adviseren hoe geld met natuur te verdienen?Clubs die dus de lastenverzwaring van 74 miljard euro voor het Energieakkoord toejuichen, die gaan nu vertellen hoe je rendabel moet werken. Wie gelooft dat nu?

 

Als die dan ook nog dure adviseurs inhuren die ze moeten vertellen hoe ze geld verdienen, dus geld uitgeven om uit te vinden hoe je dat geld weer terugverdient…We lezen echter

‘Zij moeten de taal van bankiers leren spreken’, vertelt financieringsspecialist Gerhard Mulder van IUCN NL. ‘Het zijn geen zakenmensen. Ze hebben het gevoel hun ziel te verkopen.’ Toch is de bereidheid om commercieel te denken volgens hem ‘verbazingwekkend’ groot. Dat moet nog dit jaar vruchten afwerpen, als IUCN een eerste roadshow langs investeerders wil organiseren om 10 tot 15 projecten aan de man te brengen.

Nou vooruit, beleggen in heggen, aflaten compenseren op eigen bodem
Clubs zonder grond in Nederland die iets over geld met natuur roepen, die willen zichzelf vooral als consultant op de voorgrond duwen, en het groene kapitaal dekt de extra lasten daarvan. Maar wanneer Dirkmaat zijn club nu wat meer heggen kan planten, met geld van bedrijven die hun CO2-aflaten op Vaderlandse bodem willen realiseren. Dat is dan nog wel weer een toegevoegde waarde. Beleggen in heggen dus, niets nieuws onder de zon. Al bijna 10 jaar een belofte.