In sommige landen, bijvoorbeeld Duitsland en het Verenigd Koninkrijk, staat energiearmoede duidelijk op de beleidsradar. Niet dat dat betekent dat er een oplossing voor is gevonden. Nee, in het geheel niet. Maar men kan niet alles willen. In Nederland hoor je er weinig over. Je hoort daarentegen wèl regelmatig over groeiende armoede en het toenemend aantal mensen dat hulp bij schuldsanering aanvraagt. Ook het grotere beroep op voedselbanken past in dit beeld. Volgens een telling die eind 2014 werd gehouden deden wekelijks 94.000 mensen een beroep op een voedselverstrekking, en werden er ca. 1,9 miljoen voedselpakketten uitgeleverd aan 37.000 huishoudens. Ik vermoed dat energiearmoede hierbij een rol speelt.

Ook de Europese Commissie heeft zich over de groeiende energiearmoede laten voorlichten middels een rapport dat door verschillende denktanks is opgesteld en hier is te vinden.

Onder de titel, ’54 million Europeans must choose between eating and heating,  schreef James Crisp voor ‘EurActiv’:

An estimated 54 million Europeans suffer from energy poverty, according to a European Commission analysis, which blames rising prices, low income and energy inefficient homes for forcing people to choose between eating or heating.

You are in energy poverty if you cannot afford to heat your home at an affordable cost. Almost 11% of the EU’s population are faced with that reality, according to the Commission.

Despite this, less than a third of the member states officially recognise energy poverty, and only a few define it in their national laws.

Consumers spend on average 6.4% of their total consumption on electricity, gas, heating and cooling – up by 15% compared to five years ago.

Fuel poverty is not about being poor, but about a combination of low-quality housing and high energy prices causing financial difficulties, and ultimately compromising health and well-being.

There are three basic solutions to fuel poverty; increasing household income, reducing prices or cutting demand through energy efficiency measures.

The responsibility for ending energy poverty lies with national governments but the European Commission’s Energy Union strategy can be harnessed to help alleviate the problem.

Lees verder hier.

Als ik dat lees, gaan bij mij alle alarmbellen rinkelen. De Hemel moge verhoeden dat de EU daar haar vingers achter krijgt. ‘Increasing household income’? Ja, maar de EU genereert nog nauwelijks enige economische groei en er is geen econoom die verwacht dat daarin de komende jaren wezenlijke verbetering zal komen. En het rentebeleid van de Europese Centrale Bank zal via de daling van de dekkingsgraad van de pensioenfondsen tot inkomensverliezen leiden, waardoor de energiearmoede bij grote groepen ouderen nog zal toenemen. Het klimaat– cum energiebeleid van de EU is een ramp en is er in korte tijd in geslaagd de elektriciteitsmarkt effectief te ontwrichten met honderden miljarden aan kapitaalverliezen tot gevolg. Met zulke vrienden heb je geen vijanden meer nodig. ‘Reducing prices’? Ja, OPEC doet zijn best. Maar het klimaatbeleid van de EU, dat inzet op hernieuwbare energie, zal tot aanzienlijk hogere prijzen voor energie leiden. ‘Energy efficiency measures’? Ja, maar de mensen die thans in energiearmoede leven, hebben daar in de regel geen geld voor.

Kortom, deze mooie EU–plannetjes zijn weer eens los gezongen van de werkelijkheid. Naar mijn inschatting zal er dan ook weinig tot niets van terecht komen.

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hier, hier, hier, hier en hier.

Gerelateerd: