De journalisten Dirk Maxeiner en Michael Miersch maakten ooit deel uit van de milieubeweging, maar werden steeds kritischer over de omgang met feiten door clubs als WNF en Greenpeace, de doemverhalen. Zij ontpopten zich zo tot de Duitse versie van Simon Rozendaal van Elsevier. Hun recente boek ‘Alles Grun und Gut?’ vat die insteek goed samen, zoals Die Zeit het recenseert:
Das politische Großprojekt Energiewende zerstört unsere Umwelt, indem Landschaft drastisch umgebaut wird, in Windkraftanlagen sterben massenweise Vögel und Fledermäuse. Hausbesitzer sind vom Dämmrausch erfasst, sie verpacken ihre Häuser in Kunststoff (während sie sich beim Einkaufen über Plastiktüten empören) und wundern sich dann, dass es irgendwann schimmelt und von der Decke tropft. Oder: Wir roden heute Regenwald, um ihn morgen vor der Klimaerwärmung zu retten.
Zie in dat Duitse verband ook mijn bericht over de ecologische schade aan roofvogelpopulaties door windturbines.
Maxeiner en Miersch werden de witte raven van de main-streammedia in Duitsland bij groene onderwerpen. Mainstream-medai lopen meestal kritiekloos achter de met honderden miljoenen euro’s gefinancierde reclame aan van deze campagneclubs. Die milieuclubs hebben allen hoogopgeleide marketing-specialisten in dienst die precies weten hoe ze journalisten voor hun karretje kunnen spannen. Wanneer je dat opmerkt, keren die journalisten vervolgens tegen je. Want ook journalisten is niets te gek, behalve non-conformisme.
Handel in Angst
In het boek krijgt mijn werk ook een eervolle vermelding. Met Hajo ontmoette ik Miersch in Dresden, zo ontstond het contact. Ze vertaalden (een samenvatting van) mijn onderzoek ‘Het Wereldbestuurfonds’ naar het ecologische rendement van bestedingen van het Wereld Natuur Fonds in het Duits, voor hun website Die Achse des Gutes.
Dat WNF-onderzoek kreeg ruime media-aandacht. De Telegraaf kopte er mee, Radio 3 volgde, 1 Vandaag en RTL Nieuws. Daaroverheen kwam 3 maanden later vervolgens ook nog Zembla met de documentaire van Wilfried Huisman. Hoe WWF met bedrijven samenwerkt die mogelijk meer kwaad dan goed voor natuur doen. Of het aan die publiciteit lag, feit is dat WNF dat jaar 60 duizend donateurs verloor.
De ‘frame Rypke als vreselijk’-machine werkt ondertussen door, om mij via negatieve associatie bij anderen professioneel onmogelijk te maken. Zo gaat dat, wanneer financiële belangen in het spel zijn of imago’s. Dat haalt niet de mooiste kanten van mensen naar boven. Eigenlijk is dat schokkend. Het enige wat je wilt doen is dat mensen voor zichzelf gaan waarnemen en denken, in plaats van die miljoenenmarketing te volgen. Dat is ook wat deze kritische Duitsers aanraden.
Maxeiner und Miersch erklären die grünen Widersprüche und rufen den Leser auf, lieber selbst hinzuschauen. Im Kapitel “Selbsthilfelektionen: Grünes Denken, aber richtig” raten sie unter anderem, dem Internet und den Medien nicht zu sehr zu vertrauen und sich stattdessen ein eigenes Bild zu machen, sei es beim Förster, Bauern oder im Kraftwerk um die Ecke.
Dus dan bevind ik me liever in dit goede gezelschap dan bij knikkende knieën. Bij weerstand leer je mensen echt kennen.
Het is overigens gek dat wij Nederlanders zo Angelsaksisch gericht zijn. Terwijl Oostelijk van ons zo’n interessant land naast de deur ligt met een taal die je eenvoudig kunt leren. Ik praat nu nog een beetje als een Asielzoeker in Bruinkool-Duits waarbij je ‘ein Problem verhelft en de Hund ausslast’.
Maar de lezer zag al dat ik een inhaalcursus ‘ontdek de Duitser in jezelf’ ben begonnen.
