Foto: Roundup

Glyfosaat, de werkzame stof van het onkruidbestrijdingsmiddel round-up en al zo’n 40 jaar een succes product van het door de milieubeweging verguisde Monsanto wordt mogelijk een volgend slachtoffer van nep-wetenschap (pseudo-science) en milieu-activisme. Het IARC (International Association for ‘Research’ on Cancer) heeft deze stof onlangs in de ban gedaan onder leiding van zijn voorzitter, ‘voormalig’ activist van het EDF, Christopher Portier, maar het WHO en EFSA (EU voedselagentschap) houden vooralsnog hun rug recht.

Ik schreef hier al dat glyfosaat een vernuftig ontwikkeld bestrijdingsmiddel van onkruid is doordat het ingrijpt in de aminozuurcyclus die typisch is voor planten. Daarom is het ook zo veilig voor de mens. Het is bovendien geen accumulerende belasting voor het milieu omdat het in de bodem snel biologisch afbreekt. Het product is zó goed gebleken dat het heel moeilijk nog verder te verbeteren is en het is dan ook al enkele tientallen jaren succesvol op de markt. Mede daardoor is glyfosaat ook een van de best bestudeerde chemicaliën waarvan de veiligheid keer op keer is aangetoond.

Het IARC dat onder het WHO valt heeft onlangs onverwacht en tegen de overvloedige bewijslast in beslist dat glyfosaat ‘mogelijk kankerverwekkend is voor mensen’. Die beslissing is gebaseerd op een nieuwe omstreden studie en ontkent de indrukwekkende berg aan al lang bestaande studies die het tegendeel aantonen. Die beslissing zegt op zich nog niet zoveel maar is een handig communicatiemiddel om ondeskundige euro-parlementariers te beinvloeden.

Het EFSA (Europees voedsel-agentschap) steunt de IARC conclusie niet maar het Europees Parlement heeft nu beslist dat een nieuwe toelating slechts beperkt geldig mag zijn. De politieke strijd gaat er nu om hoe lang een nieuwe toelating gaat gelden.

Eenzame verdediger van de wetenschap
David Zaruk, ook bekend als de risk monger, strijdt onvermoeibaar tegen pseudo-science en miscommunicatie. Al in 2010 realiseerde hij zich hoe weinig feiten er toe doen in een gepolitiseerd onderwerp en beschreef toen ook al de dubieuze rol van NGOs en de kracht van propaganda. Hij geeft les in Brussel, ontvangt geen steun van Monsanto maar wordt daar wel van beschuldigd.

Hij ziet ‘glyphosaat’ als een interessante case-study en test hoe wetenschappelijk het pesticidenbeleid is. Zijn blogs verschenen op een EU website ‘Blogactiv’ en begin Februari vroeg ik hem nog hoe het kon dat hij op een officiële EU site zo kritisch kon bloggen over EU beleid. Europeanen zijn natuurlijk wel bijna allemaal Charlie als de kudde dat vraagt, maar als Erdogan boos doet zie je wat dat echt betekent.

Hij zei toen dat het ooit begon toen hij een verantwoordelijke voor de website goed kende, maar hij zei ook dat het de laatste tijd inderdaad niet meer zo goed liep. ‘Misschien moest ik maar eens uit gaan kijken naar andere mogelijkheden’ zei hij en inmiddels is hij verhuisd naar een andere niet-EU site…

Maar op 16 Mei had hij onverwacht een reden om te vieren, zo meldde zijn Facebook site:

Today is a nice day for a victory!
– After 14 months where it felt like I was the only one in Brussels fighting against IARC’s decision on glyphosate, their non-transparency, conflicts of interest and laughably poor science;
– After having lost my blogsite and faced a lot of personal criticisms;
– After having endured the worst possible swarm attack last week on twitter by a band of activists with no capacity for respect;
– After meeting so many farmers who were in a state of disbelief over the anti-glyphosate, anti-farmer global activist campaigns;

Hij kreeg onlangs ook steun van Matt Ridley, vele jaren wetenschapsredacteur van de ‘Economist’, zie hier, en ook uit de wereld van de voedselwetenschap. Zijn blog-archief is het  bezoeken waard. Zo schreef hij al in 2010 -onderbouwd- dat hij zijn geloof in de kracht van feiten verloor, zie hier. Misschien komt dat geloof weer een beetje terug als glyphosaat eens geen NGO overwinning wordt maar een victorie van de wetenschap.