De trouwe lezers van Climategate.nl weten het natuurlijk al lang. De Duitse Energiewende verloopt rampzalig. Maar de Duitse MSM berichten daar nauwelijks over. Nu heeft de (Zwitserse, maar Duitstalige) ‘Neue Zürcher Zeitung’, die bekend staat als een kwaliteitskrant, de stoute schoenen aangetrokken en een kritisch artikel van Christoph Eisenring gepubliceerd onder de titel: ‘Die Entzauberung der Energiewende’.

Berlin ist stolz, dass stets mehr Strom aus Wind und Sonne kommt. Die Erfolgsmeldungen wirken aber eher wie Durchhalteparolen. In der Diskussion über die Energiewende dominieren Illusionen und Mythen. Die «Energiewende» ist Deutschlands Jahrhundertprojekt. Der federführende Wirtschaftsminister Sigmar Gabriel verkündete kürzlich, die Energiewende sei geschafft und unumkehrbar.

Doch die Euphorie ist verflogen. Kürzlich malte der Chef der Industriegewerkschaft Bergbau, Chemie und Energie, Michael Vassiliadis, das Bild einer «High-End-Version der DDR-Planwirtschaft» an die Wand, wenn der Staat in immer mehr Bereiche eingreife, um bis 2050 eine «treibhausneutrale Gesellschaft» zu organisieren. Auch die Konsumentenverbände halten mit ihrer Kritik nicht hinter dem Berg. Sie stossen sich am geplanten Ausbau der Windparks vor den Küsten – der mit Abstand teuersten Form alternativer Energie. …

In der EU zahlen deutsche Konsumenten so viel für den Strom wie sonst nur die Dänen. Allein die Einspeisevergütungen an die Betreiber erneuerbarer Energien, die sie zu zahlen haben, belaufen sich jährlich auf 25 Mrd. €. Die Regierung reagiert mit einer weiteren «Reform» auf die Kritik.

Wirtschaftsminister Gabriel sagt zwar, nun ziehe die Marktwirtschaft in die Energiewende ein. Doch solche und andere Erfolgsmeldungen – sieben seien herausgepickt – klingen zunehmend hohl.

Vervolgens behandelt Christoph Eisenring een zevental stellingen van de voorstanders van de Energiewende, die bij nadere analyse allemaal voos blijken te zijn. Hierbij een ietwat ingekorte versie van zijn artikel.

Stelling 1: Het succes van de Energiewende blijkt uit het feit dat hernieuwbare energie reeds een derde van het Duitse stroomverbruik dekt. In 2025 zal dat 45% zijn en in 2050 zelfs 80%.

Om de euforie wat te temperen, dient een blik te worden geworpen op de Duitse productiecapaciteit.

Grafiek NZZ

Wat direct opvalt is dat hernieuwbare energie nauwelijks tot een vermindering van conventionele capaciteit heeft geleid. Conventionele centrales blijven onmisbaar om de fluctuaties van wind- en zonne-energie op te vangen. Een kWh, zoals die door conventionele bronnen wordt geproduceerd, kan worden afgestemd op het verbruik. Dat is niet het geval bij een kWh die wordt geproduceerd door wind en zon.

Stelling 2: Duitsland bespaart dank zij de Energiewende veel CO2-uitstoot. Berlijn streeft ernaar de uitstoot van CO2 in 2020 met 40% te verminderen ten opzichte van 1990. Maar deze doelstelling zal waarschijnlijk niet worden gehaald.

Hoewel de hernieuwbare energie flink is toegenomen stoot de stroomsector nog bijna evenveel CO2 uit als vijf jaar geleden. Dat komt door de terugkeer van bruin- en steenkool.

Stelling 3: Duitsland draagt met de uitbreiding van hernieuwbare energie bij aan een vermindering van de opwarming. Nee, zelfs als Duitsland zijn doelstellingen in de elektriciteitssector zou weten te verwezenlijken, zal dat geen invloed hebben op de totale hoeveelheid CO2 die door de EU wordt geëmitteerd. Dat komt door het waterbedmechanisme van het Europese emissiehandelssysteem. CO2-besparingen in het ene land mogen worden verhandeld en leiden tot extra uitstoot in andere landen.

Stelling 4: Met de nieuwste hervorming komt alles goed. Nee, ook al heeft minister Gabriel de regeringsplannen als een paradigmawisseling gekwalificeerd, het zijn nog steeds dezelfde technologieën – zonne-energie, wind en biomassa – waarop men zijn hoop heeft gevestigd.

Maar de hervorming impliceert de erkenning door de politiek dat de kosten van de Energiewende gillend uit de hand zijn gelopen. Toch worden er jaarlijks nog bijna 1000 windturbines op land bij geplaatst. Maar het probleem is dat de uitbreiding van het net daarmee geen gelijke tred houdt. Die zal pas in 2025 voltooid zijn. Daaraan zijn hoge systeemkosten verbonden. De kosten voor de uitbreiding van het net worden op 50 miljard € geraamd.

Stelling 5: Hernieuwbare energie is marktrijp, aldus Gabriel. Maar dat klopt niet, omdat hernieuwbare energie nog steeds afhankelijk is van terugleververgoedingen en een afnamegarantie genieten.

De kosten om CO2-uitstoot uit te sparen zijn bovendien zeer verschillend. 400 € om met fotovoltaïsche energie een ton CO2 te besparen, voor wind op zee ongeveer 135 € en 50 € voor wind op land. De prijs voor emissierechten in de EU-handel toont dat de vermijding van een ton CO2 bij conventionele energiecentrales zo’n 6 € kost.

Stelling 6: Duitsland is Exportweltmeister voor stroom. Duitsland produceert meer stroom dan het zelf verbruikt – met een sterk stijgende tendens. Dat zou geen bezwaar zijn indien het om ongehinderde concurrentie zou gaan. Maar Duitsland subsidieert stroom uit wind- en zonne-energie, en overvoert daarmee de markt. Dat schept problemen voor derde landen. Dat heeft een vernietigend effect op het verdienmodel, niet alleen voor de nationale elektriciteitsproducenten, maar ook voor die in de buurlanden.

Stelling 7: De Energiewende schept hooggekwalificeerde arbeidsplaatsen. Maar Duitsland heeft een tekort aan vakmensen en ingenieurs. Het zou veel beter zijn indien deze mensen uit de zon- en windenergiebranche in bedrijven zouden werken die zonder subsidie van de overheid functioneren. Daar kunnen zij een duurzame bijdrage aan de welvaart van Duitsland leveren.

Conclusie

Das ungeschminkte Fazit lautet jedenfalls, dass die deutsche Energiewende dem Weltklima nicht hilft, unvernünftig teuer ist und einen Sektor immer mehr von der Markt- in die Planwirtschaft zieht. Berlin hat somit eine Branche geschaffen, die auf lange Zeit vom Staat abhängig bleiben wird.

Aldus de NZZ.

Lees verder hier.

Ook in ‘Die Welt’ schreef Daniel Wetzel een uiterst kritisch stuk over de Energiewende. Zie hier.

Het lijkt erop dat het gezond verstand in Duitsland terugkeert en dat de media bezig zijn hun draai te maken, door een evenwichtiger beoordeling van de voors en tegens van hernieuwbare energie. Nu de politiek nog!

De Duitsers betalen tientallen miljarden per jaar aan leergeld voor hun ideologisch en politiek gedreven Energiewende, waarvoor zij een elektriciteitsvoorziening krijgen die véél duurder en onbetrouwbaarder is dan wat zij hadden. Als konijntjes, verlamd door het schijnsel van een lichtbak, zijn zij niet in staat om te bewegen. Bestuurlijke en politieke halsstarrigheid verhindert hen om op hun schreden terug te keren.

En Nederland? De feiten zijn zonneklaar. De Energiewende is een ramp. Maar daar lijkt men geen kennis van te nemen. Cognitieve dissonantie blijft rationale besluitvorming belemmeren. Met ons energieakkoord volgen we de Duitsers als lemmingen naar de rand van de klif.

Voor mijn eerdere bijdragen over klimaat en aanverwante zaken zie hier, hier, hier, hier en hier.

Gerelateerd: