Brussels klimaatbesluit bewijst het volstrekt ondemocratische karakter van de EU weer eens
Afgelopen vrijdag hebben de milieuministers van de EU besloten tot ratificering van het klimaatakkoord van Parijs. Dit besluit wordt de komende week bijna zeker bekrachtigd door het Europese parlement. Daarmee wordt het vereiste aantal deelnemers (55%) gehaald en treedt Parijs dus officieel in werking.

Daardoor wordt de volgende VN klimaatconferentie in Marokko van 7 november tenminste geen lachertje, en nog belangrijker: wordt op het laatste nippertje het enorme gezichtsverlies van de EU vermeden dat ze daar niet bij aanwezig zouden mogen zijn omdat ze niet geratificeerd hadden. Stel je voor dat de EU landen, de grootste drammers achter Parijs, zelf niet mee hadden mogen praten over hun eigen illusoire creatie!

Europees klimaatbeleid verder weg dan ooit
Een beetje vreemd is dit wel. Want nog lang niet alle nationale Europese parlementen hebben geratificeerd. Dat had eigenlijk wel gemoeten. Maar nu moeten die ooit maar eens met terugwerkende kracht gaan ratificeren: probleem opgelost!
(Waar heb ik dat ook al weer eerder gehoord.. was dat niet bij het associatieverdrag met Ukraïne? Dat zou toch ook gewoon achteraf wel geratificeerd worden door alle landen? En als de bevolking van Nederland dat dan dwarsboomt, nou dan negeer je dat toch gewoon?!)
Democratie en Europa hebben nu eenmaal helemaal niets met elkaar te maken.

Dat heel Midden-Europa absoluut niet van plan is om een cent uit te geven aan klimaatbeleid en vooral veel kolen wil blijven stoken (om zo niet van Russisch gas afhankelijk te worden) wordt even vergeten.
Ook dat alle Zuid-Europese landen inclusief Frankrijk de facto failliet zijn en zich absoluut geen duizenden miljarden kostend klimaatbeleid kunnen permitteren wordt voor het gemak maar even over het hoofd gezien.
We hebben het hier per slot van rekening over gezichtsverlies, wat in de politiek ver uitstijgt boven alle andere argumenten rond de besluitvorming.

Deze Midden-Europese muiterij is voor u niet nieuw: die beschreef ik al indringend in mijn overigens zeer accurate verslag van de Parijse conferentie, zoals ik dat drie weken VOOR die conferentie op deze site gepubliceerd heb. Midden Europa heeft al in 2014 laten blijken niet aan klimaatbeleid te zullen meedoen.

Nieuwe klimaatgeluiden uit Brussel
Vreemd genoeg wil dit niet zeggen dat men in Brussel van plan is het Parijs-akkoord daadwerkelijk te gaan uitvoeren!
Van zeer goed ingelichte insiders vernam ik namelijk dat men ook daar inmiddels achter de schermen al weet dat dit beleid op termijn opgegeven wordt. De weerstand vanuit de oostelijke en zuidelijke staten is te groot, maar wat waarschijnlijk veel zwaarder meetelt: ook de industrie in de landen die nog wel draaien is het zat: bij een steeds verder stijgende energieprijs is niet meer te concurreren met de bedrijven buiten Europa. En zelfs als hiervoor vrijstellingen of compensaties gegeven worden (wat al op ruime schaal gebeurt) blijft staan dat de koopkracht van de bevolking te sterk afneemt door de enorme duurzame toeslagen en de groei in Europa blijvend stagneert.  Met een blijvend krimpende thuismarkt is de Europese industrie ook ten dode opgeschreven.

Er is inmiddels dan ook sprake van een uiterst verontrustende investeringsstop bij de grotere Europese bedrijven. En als ze investeren is het buiten Europa. Klimaatbeleid is hier niet de enige reden voor maar is wel symptomatisch voor het dwaze EU beleid dat Europa in een diepe crisis stort. Zie hiervoor ook mijn volgende blog.

Deze ommekeer in EU klimaatbeleid moet uiteraard wel onopvallend gebeuren en de huidige politieke generatie mag er geen gezichtsverlies door leiden. Dus gaan we officieel rustig door met het streven naar extreme klimaatdoelen, en blijven de Kamps van deze wereld miljarden uit uw portemonnee uitgeven aan nutteloze windmolenparken. Inmiddels ten behoeve van een Parijs-akkoord dat vele duizenden miljarden gaat kosten, en de opwarming (volgens IPCC berekeningen!) in 2100 met amper een jaar of twee uit zou stellen. Als alle landen tenminste al hun zo hoog mogelijk opgeklopte brave voornemens ook echt zouden gaan uitvoeren. Waar geen enkele kans op bestaat.

De huidige vlucht voorwaarts van de ministers en het Europese Parlement heeft dus niets met zinnig beleid of de werkelijkheid te maken, maar alles met gezichtsverlies en macht.
Inmiddels doen de afzonderlijke landen er goed aan om voor zichzelf een lange termijn energiebeleid te formuleren dat ook daadwerkelijk getoetst is aan de klassieke criteria schoon, betrouwbaar en vooral: betaalbaar.