De grootste bedreiging voor onze natuur? Het Wereld Natuur Fonds

De aarde liep afgelopen week bij Nieuwsuur alweer op haar laatste benen met dank aan het Wereld Natuur Fonds, en daar was hij toch weer: de ’15 procent oorspronkelijke biodiversiteit’ waarmee wij in ‘Europa onderaan bungelen’.

De lezers van Climategate weten op welke wetenschappelijke fraude die bewering is gebaseerd dankzij ons rapport Sjoemelnatuur: Hoe het Planbureau voor de Leefomgeving en natuurorganisaties onze natuur uitkleden met creatief boekhouden.

Een percentage dat alleen de oppervlakte aan (in het bestemmingsplan opgegeven) landnatuur betreft, minus Waddenzee, IJsselmeer, en Holland Natuur in de Delta, de film waar het WNF zelf aan meewerkte. Waaruit andermaal blijkt: het Wereld Natuur Fonds is niet geinteresseerd in de natuur, ze zijn alleen op je geld uit.

Sharon Dijksma gaf die fout ook toe na Kamervragen van Jacco Geurts (CDA). Geurts had ons rapport Sjoemelnatuur gelezen. Een korte samenvatting kun je ook in het bericht lezen dat Tonie Mudde er over maakte in de Volkskrant. Dan snap je binnen 2 minuten lezen waarover de kern gaat.

De natuurstatistieken van het PBL komen met wetenschappelijke fraude tot stand, zo bevestigde ook ecoloog Rob Bijlsma, 1 van de laatste integere natuuronderzoekers in het bos. De kortste manier om jezelf van rapportlezen te ontslaan is onderstaand filmpje kijken van anderhalve minuut.
https://www.youtube.com/watch?v=Khpw6C8VzMo

Een langere versie kun je in de Elsevier lezen van 21 november 2015, en in de VORK. Dan zie je hoe het PBL met percentages historisch landgebruik rotzooit om een door beleidsmakers gewenst beeld te schetsen. Het beste kun je alsnog gewoon Sjoemelnatuur lezen. Ben ik nog steeds trots op: mooi stukje wetenschappelijke onderzoeksjournalistiek.

Maar dat rapport lezen doet bijna niemand omdat het te technisch is voor 95 procent van journalisten, die een fobie hebben voor getallen en rekenwerk. Tonie Mudde is Delfts ingenieur: die snapte het na 5 minuten uitleg, om het vervolgens correct op te schrijven. Het gros van journalisten is echter gewoon te dom. Dus beoordelen ze informatie op de toegekende sociale autoriteit van de afzender, de positie op de apenrots. En wie gelooft mij nu? Je hoeft mij ook niet te geloven.

Maar journalisten oordelen op basis van geloof, iemand anders die voor ze denkt. Moeten ze zelf nadenken, dan raken ze in paniek en gaan ze automatisch op zoek naar ‘de leider’, wat die er van zegt. En dat is dan waar: zo werkt de mainstream-journalistiek. Sinds de oertijd en de Neanderthaler is er weinig sociale innovatie geweest. De Journalist-Neanderhtalers dragen hooguit van die hoornbrillen zodat ze wat interessanter kunnen  kijken, terwijl ze met de hand onder de kin zo’n kritische pose aannemen.

Voor bomenknuffelaars zijn het zware tijden.
Fondsenwervende agitatie-firma’s als Wereld Natuur Fonds zijn belangrijk aanstichter van een vaag gevoel van onbehagen en geestelijke afstomping van Westerlingen. Een constructieve functie hebben milieuclubs niet.Het gehamer van natuurclubs op ‘globale’ problemen is funest voor onze eigen natuur in de voor en achtertuin. Ik schrijf dit stukje bij het vrolijke geronk van alweer een kettingzaag, bij overburen die de oorlog tegen bomen voortzetten: de wilg waar hier jarenlang ransuilen in roestten, en mogelijk ook broeden, die is niet meer. Die houten overlastobjecten die burgerleed veroorzaken als ‘blaadjes op de stoep’ en andere vage gevoelens van onveiligheid.

In de 5 jaar dat ik hier in deze wijk woon zijn complete lanen met lijsterbessen verdwenen. Dit voorjaar sneuvelden 2 mooie oude kastanjes, het jaar daarvoor al 2 platanen. In mijn straat gingen de Essen al tegen de vlakte. Zodat de mensen meer zon in huis konden krijgen. Om dan vervolgens het zonnescherm omlaag te doen. En verder is ook het aandeel tegeltuinen voor de onderhoudsarme hersenpan spectaculair gegroeid. De verschraling die eerder het agrarisch landschap trof, die is nu bij Piet Burgermans in zijn woonwijkjes overgeslagen.

Bezoek ik mijn ouders, en kijk uit het raam van mijn kinderslaapkamer: dan zie je een schraal landschap van Intratuin-kasteelmuren, tegels en trampolines waar eerst hagen en boompjes domineerden.

Een oorzaak van al dat gezaag. Kleinburgerlijk geklaag en algehele afstomping voor de kleine natuurwaarden om huis. Mensen zijn geconditioneerd om natuur ver weg op TV wel te waarderen, virtueel bezorgd doen. Terwijl ze achter huis het laatste toefje groen elimineren. Geen gedoe. Onveilig. Zaken als ‘behoud’ zijn niet geil, daar scoor je in media niet mee. Terwijl het onderhoud van het goede toch de spil is. Ook bij jezelf. Als je steeds nieuwe zaken najaagt, terwijl je gezondheid verwaarloost….

Ook op bestuurlijk niveau zie je die zelfde barbarisering. Geef Friezen subsidie en ze maken er asfalt en rotondes van. Dat geeft die bestuurders hier een gevoel van flinkheid. De beriekberhiet. Sinds de jaren ’50 is iedereen met enige hersens hier weggetrokken. De rest denkt nog vanuit de naoorlogse wederopbouw-reflex.

Leer eerst eens fatsoenlijk Nederlands, zodat je sociaal-economisch beter bereikbaar bent in plaats van dat je met je strontaccent een beetje aandoenlijk klinkt. Een beetje subsidies gooien richting een spraakgebrek zodat je Centrale As dan Sintrale As noemt. En zodat je aquaduct fout kunt spellen tot akwadukt. Wat is dat voor investering in identiteit, als mentaliteit verder gelijkvormig is aan de rest?

Net zo nep.

Centrale Verassing
Gisteren reed ik voor het eerst over die Centrale As, een gloednieuwe en peperdure vierbaansweg van Dokkum (13 duizend inwoners) naar Tietsjepietjsjerkjediel dwars door het voormalige Nationaal Landschap de Noordelijke Friese Wouden. Het dorpje Foudgum (120 inwoners) is nu ontsloten. En nog nooit zo goed bereikbaar geweest sinds Bonifatius in Dokkum werd vermoord. In Foudgum kunnen ze het woord Fout nog niet goed spellen. Piet Paaltjens de zelfmoorddichter preekte er nog als dominee Francois Haverschmidt.

Wegen bouwen, dat kunnen we hier in NL als de beste. Toon mij een ander land met zulke goede wegen, dus als automobilist niets te klagen. Ook die Centrale Asfaltbaan was weer een civieltechnisch kunstwerkje, terwijl hij zich 4-baans dwars door eeuwenoude houtsingels vrat. Kosten bijna een half miljard euro, iets dat die weg nooit terug verdient. Want het is een leegloopregio. Nu kun je met 120 kilometer per uur uit Moddergat wegtrekken.

Maar het is een mooie weg. Onderweg kom je tweemaal een mysterieus metaalrooster tegen dat de weg overspant, kosten miljoenen euro’s. Dat zijn dan flyovers voor vleermuizen. Natuerkompensaasje. Godlievejezus ontferm u over ons.

IJdel gebruik van de naam des Heeren
Een vloek rolt vervolgens over mijn lippen, wanneer je dan op de voorpagina van de Leeuwarder Provinciesufferd leest, dat ze vervolgens ook mee willen doen in de PR-wedstrijd wie het mooiste natuurgebied mag zijn. Nationaal Park de Noordelijke Friese Wouden.

Heb je er net een vierbaans boerenracebaan gelegd dwars door eeuwenoude houtsingels, trekbanen van hazen en reeen doorsneden, vleermuizen en weet ik wat voor fauna, zodat je nu al de eerste roadpizza’s krijgt. En dan gaan ze @#$(^ proberen dat met reclamegelul en PR weg te poetsen.

Op dramatischer wijze kun je de foute mentaliteit anno 2016 niet illustreren. De dictatuur van de nep. Die ze hier gewoon kopiëren, maar dan dommiger.

Als sentimenteel romantische natuurvorser heb ik kortom de verkeerde liefdes en passies gekozen. Ik had van asfalt en kettinggezaag moeten houden. Ik had bewondering moeten krijgen voor nepmensen die zich voor elkaar uitsloven om in sociale rangorde te stijgen, liefde voor baantjejagers, PR-leugenaars, oplichters en geldkloppers. Mijn vloek is dat ik van natuur hou, en mijn grootste gelukservaringen op de top van een berg waren, oog in oog met een steenarend die zijn oogleden knipperde.  Of ergens in de Highlands van Schotland, waar een smelleken om mijn oor tetterde om haar jongen te verdedigen. Nadat ik een wandeling maakte ter revalidatie: net door een Schotse pony onder mijn knie geschopt bij het binnenhalen van de geschoten edelherten.

Het gaat hartstikke slecht met de natuur
Om kort te gaan: nee, ik zeg niet dat het ‘g0ed’ gaat met de natuur in Nederland, omdat die 15 procent niet klopt. En omdat het alarmistische geschreeuw om geld van het WNF mij de keel uithangt. Natuur kent altijd winnaars en verliezers, ik deel die loser-focus van natuurclubs niet met hun girodieren. Maar ben ook geen Mark Rutte of Ton Elias: een drol in folie verpakken en als banaan vermarkten.

Het ging zo beroerd niet, we hadden in NL een aardige traditie opgebouwd aan natuurbescherming door ruimtelijke ordening. Zo hebben we de mooiste duinen van Europa, en in een land van 17 miljoen inwoners opvallend veel groene toefjes overgehouden, hoge landschappelijke afwisseling. Maar het gaat nu dankzij de Nijpelitaanse maffia (VVD)-mentaliteit ook niet bepaald beter.

Onze natuur wordt nu op aanjagen van Wereld Natuur Fonds volgebouwd. Zie de 86 windturbines die Anne de Groot bouwt in Natura 2000-gebied IJsselmeer pal tegen de Waddenzee, gesubsidieerd door het corrupte overheidsorgaan RVO. Anne de Groot mag van mij best…..vallen.

Aangemoedigd door WNF, steunpilaar van het Energieakkoord. Het is niet ‘de natuur’ die bedreigd is, we praten altijd over de geestelijke conditie van de mens, van Nederlanders en hoe die met elkaar en hun omgeving omgaan. Die aarde redt zichzelf ook wel zonder ons. Ik besef dat mijn werk niet gaat over natuur, maar menselijke natuur: hoe willen wij als mensen met elkaar omgaan.

En nu kijk ik het raam uit en er is weer een boomloos tochtgat bij gekomen. Het is op zijn eigen terrein, het is zijn eigen keuze en ik kan daar niets aan doen. Als hij de waarde niet ziet, of zijn buren last hadden van vallende-blaadjes-de stoep-wordt -vies-fobie…. Het enige dat ik kan doen is moedig stand houden, en ter compensatie mijn eigen tuin vol planten. Een refugia, net als kleine hot spots waar plant- en diersoorten de IJstijden doorstonden. Zodat ze in warmer tijden weer de aarde herkoloniseren.

IN de tussentijd ga ik weer Virgin Black luisteren, Requiem Fortissimo, duister grommend roept de dood vanuit de koude grond, terwijl herfstbladeren neerdwarrelen. Australische doem. Kunst en muziek zijn toch een veel mooiere manier om die basale emoties en angsten te verbeelden, dan het fondsenwervende gejank van WNF.