‘Biodiversiteit’ in markt gezet voor en door Amerikaanse globalisten en CIA

Een kleine kliek Amerikaanse modelbakkers en biologen, gebruikt door de Amerikaanse globalisten-elite en  CIA, vond ‘diversiteit’ uit in 1980 in biologische context. Dat was in het Global 2000-rapport van het aan de CIA gelieerde Aspen Institute. Dat woord ‘biodiversiteit’ werkt sindsdien als middel om andermans grond en grondstoffen te kunnen claimen met groen excuus, zoals via Debt for Nature.

Met ‘biodiversiteit’ in plaats van alleen door wetenschap beschreven soorten, kon je verandering in landgebruik namelijk 1 op 1 koppelen aan ‘soortenverlies’ . Zonder dat je 1 door de wetenschap beschreven soort hoeft te identificeren. Omgekeerd werkt ‘biodiversiteit’ ook als machtsmiddel. Dan kun je dan met beroep op ‘soortenverlies’ en ‘biodiversiteit’ en andere evenveel als nietszeggende containertermen een claim leggen op andermans grond.

‘Biodiversiteit’ is dus de dramatisering van antropogene landconversie.

Net als bij CO2-compensatie, waarbij je goedkope grond opkoopt in de tropen met aangeprate klimaatschuld van burgers via de Ecologische Voetafdruk (een marketingtool voor landgrab onder de vlag van klimaat). Om er CO2-bosjes te planten.

• Onder de vlag van ‘species loss’ /’biological Diversity’ is sinds de jaren ’80 al 15 procent van het aardoppervlak geclaimd door niet gekozen organisaties (NGO’s) onder Amerikaanse en Britse invloedssfeer die lokale overheden onder druk zetten dat te doen. 

 

Debt for Nature/ Landgrab
Dit gebeurt onder coordinatie van de UNEP van de Verenigde Naties, dat met de Convention on Biological Diversity uit 1992 via Agenda 21 deze claim verzilvert. Op de website Protected Planet van de UNEP staan die claims op andermans land nu weergegeven. De manier is steeds het zelfde; Via dramatische claims over ‘de biodiversiteit’ in computerprojecties schetsen deze lieden een academisch verantwoord klinkend excuus voor landgrab. Een manier om in grondstofrijke landen de voet tussen de deur te houden.

Je ziet die greep op andermans grond in de tropen bijvoorbeeld terug bij het door de Wereldbank en Wereld Natuur Fonds gepropageerde ‘Debt for Nature’-programma.

Landen als Peru die door de Amerikanen aan een schuld zijn geholpen via het IMF en de Wereldbank, kunnen die schuld dan via het Wereld Natuur Fonds, Conservation International en the Nature Conservancy aflossen. Zo werd onder het mom van ‘de natuur’ in Peru al dik 130 miljoen dollar via deze natuurclubs omgezet tot 2010, en mondiaal al meer dan 1 miljard dollar. Zie bijvoorbeeld dit ‘Debt for Nature’-contract waarover de Amerikaanse overheid in 2008 schrijft:

The new Peru agreement marks the 14th Tropical Forest Conservation Act pact, following agreements with Bangladesh, Belize, Botswana, Colombia, Costa Rica, El Salvador, Guatemala, Jamaica, Panama (two agreements), Paraguay and the Philippines, as well as an earlier agreement with Peru. These debt-for-nature programs will together generate more than $188 million to protect tropical forests.

Conservation Refugees
Groene multinationals als Wereld Natuur Fonds en de Amerikaanse The Nature Conservancy claimen dan zeggenschap over stukken regenwoud onder het mom van ‘natuurbescherming’. Ze laten via druk op de regering die stukken woud uitroepen tot ‘protected area’. Daarvan perken ze dan met druk op de regionale overheid het traditioneel gebruik in van dat gebied door inheemse bevolking.

Daarbij gaat het niet zachtzinnig toe, zoals we gisteren konden lezen over ‘Ecoguards’ van Wereld Natuur Fonds in Kameroen, en Eviction for Conservation. De term ‘Conservation Refugee’ kwam zo in zwang.

Meestal is volledig onbekend, wat het ecologische resultaat van dat soort ‘Debt for Nature Swaps’programma’s is. Omdat niemand dat meet, of weet hoe je dat moet meten. En omdat het WWF geen reet interesseert:

Another drawback of having such a large group of decision-makers was the lack of overall accountability, since no one person or organization was responsible for the success or monitoring of projects. For instance, The Nature Conservancy, the World Wildlife Fund, and Conservation International are all members of the Conservation Measures Partnership and are leaders in developing conservation audits and impact evaluations. Yet no single NGO took the lead in the case of Tropical Forest Conservation Act projects in Peru.

Dat toont deze studie van 2 case studies in Peru in Ecology and Society in 2011: een ‘swap’ in Peru uit 2002 kwam tot stand met 5 miljoen publieke Amerikaanse dollars, terwijl WWF zelf 3,7 ton bijdroeg, net als The Nature Conservancy. De Peruaanse regering zou zo 14,3 miljoen dollar schuld aflossen, door over een periode van 16 jaar (dus tot 2018) een stuk grond ‘protected area’ te maken. Daarvan komt dan 10 miljoen dollar ten goede aan clubs als het WWF.

Thomas Lovejoy, een Ecological Hitman
‘Debt for Nature’-programma’s werden in 1984  bedacht door Thomas Lovejoy, bestuurder van het Wereld Natuur Fonds en later ‘chief biodiversity officer‘ van de Wereldbank. Als je in 25 jaar tijd nog geen methode vindt om het effect te meten. Dan ben je dus gewoon niet in het effect geïnteresseerd op populaties van soorten. Dan wil je gewoon een claim op grond leggen en geld met groen excuus.

De Wereldbank is ook een Amerikaans machtsvehikel bedoeld om grondstofrijke landen in hun greep te houden, zoals John Perkins al beschreef in ‘Confessions of an Economic Hitman’. Met economische modellen bakte econoom Perkins gewenste groeiscenario’s, waarmee hij bijvoorbeeld regeringsleiders van Indonesie verleidde tot grootschalige investeringen.

BiodiverCIAty
Perkins werd door de CIA ingezet om corrupte leiders van ontwikkelingslanden aan een schuld te helpen bij de Amerikanen. Door leningen aan te gaan voor grootschalige infrastructuur-projecten onder de vlag van ‘ontwikkelingshulp’. Daarvan profiteerden dan de grote constructiefirma’s als Bechtel. Je ziet steeds dat functionarissen van het Amerikaanse Defensie/Globalistische Agressie-ministerie er directeur worden, zoals Irak-oorlog-architect Paul Wolfowitz. En eerder Robert Mc Namara.

Eerder zagen we al hoe CIA-mensen als William Ruckelshaus de EPA optuigden in 1972 onder Nixon. En die waren vervolgens ook lid van de Brundtland-commissie, met Rockefeller-protegee Maurice Strong: de plugger van Agenda 21 waaraan wij de Convention on Biological Diversity danken.

Niet geheel toevallig maken bestuurders van Bechtel ook weer deel uit van de ‘board’ van groene multinationals als The Nature Conservancy. (waar oud-visserijcommissaris Maria Damanaki ook een baantje kreeg, nadat ze onze visserij aan destructief beleid hielp onder druk van het Amerikaanse Oceana/Oceans12 Coalition).

Zo is Thomas Lovejoy dus te zien als Ecological Hitman. Iemand die dramatische verliesprognoses van ‘biodiversiteit’ bakt, zodat Amerikaanse globalisten een claim kunnen leggen op andermans grond.

Lovejoy, de uitvinder van ‘Diversiteit’, later ‘biodiversiteit’
Het was namelijk tropisch bioloog Thomas Lovejoy die als bestuurder bij Wereld Natuur Fonds in 1980 voor het eerst op de proppen kwam met ‘diversity’. Dit als containerterm voor ‘soorten’ die in een computermodel tot massa-uitsterven worden gedreven (zie plaatje/citaat hieronder). Op die manier kun je ‘verandering in landgebruik’ gelijkschakelen met ‘soortenverlies’, of zoals Lovejoy het toen noemde: verlies van ‘diversity’.

Dat was in het hier reeds besproken Global 2000-rapport dat de CIA-/Amerikaanse elite-denktank Aspen Institute coördineerde. President Jimmy Carter gaf tot die studie in 1977 opdracht. Een toekomstprojectie voor het jaar 2000, waarin Lovejoy het massa-uitsterven voorspelde van miljoenen soorten. Door aan te nemen dat in iedere gekapte boom in het Amazonewoud unieke insectensoorten leven, die bij de wetenschap onbekend zijn.

Zo diende ‘diversity’ als manier om Lovejoy en zijn geestverwanten te ontslaan van accurate biologische wetenschapsbeoefening. En konden ze met containertermen toe.

Global 2000
De Global 2000 studie werd succesvol door de media-elite in de markt gezet en de populaire samenvatting verkocht wel 1,5 miljoen exemplaren. De New York Times bejubelde de studie. Niet geheel toevallig was journalist van de New York Times, Shephard Stone . Die stichtte het Aspen Institute Berlin in 1974. Hij was ook directeur international affairs van de Ford Foundation in de jaren ’50. De directeur van het Aspen Institute in 2004 was eerder directeur van CNN en van Time Magazine.

De Ford Foundation is zowel vehikel van de CIA en Amerikaanse machtsbelangen als financier van milieu-globalisme. India blokkeert daarom nu alle projecten waarmee de Ford Foundation is gemoeid.

Het was de hier reeds beschreven olieman David Anderson van de Ford Foundation die Friends of The Earth hielp oprichten. Zo kweek je een soort culturele eenheid in de Westerse wereld onder Amerikaanse invloedssfeer, gecentreerd rond ‘het milieu’ en andere Amerikaanse uitvindingen. Zo werd het in Amerika bedachte en door WWFD in 1963 opgewarmde Global Warming ook de groene vervanging van de Koude Oorlog, zoals de Club van Rome het letterlijk beschreef: die ‘gemeenschappelijke vijand’ (onder Amerikaanse hegemonie).

Net als Limits to Growth, de projecties van de Club van Rome in 1972 werd dit rapport dus in de hemel geprezen in de ingekapselde elite-media. Alle establishment-media hielpen de computerprojecties papegaaien tot ze in het brein van de massa waren ge-etst. Hier staan ook nagenoeg de zelfde klimaat-projecties die je nu nog tegenkomt over opwarming door CO2.

Net als tropisch bioloog (vanuit Kenya) Norman Myers- schrijver van ‘The Sinking Ark’ in 1979 (over uitsterven soorten) diende Lovejoy met zijn een agenda van milieu-globalisme van een elite rond het Aspen Institute (waarin ook Maurice Strong van Agenda 21 in de Board zat), die tegelijk een mondiale economische hervorming wilde doorduwen. Dit is hoe de recensent van Myers zijn boek het omschrijft in het blad Environmental Conservation in july 1980:

Elite bepaalt waarover wij praten en wat wij belangrijk moeten vinden
In dat zelfde jaar 1980 verscheen namelijk ook de Brandt Equation van internationaal socialist Willy Brandt. Die zette zorgen over het ‘opraken van grondstoffen’ en populatiegroei om in adviezen voor een wereldregering. Zo zetten ze steeds de agenda voor het denken op het internationale toneel.  Wat jij belangrijk moet vinden. Zo zie je nu dus overal in beleidsstukken ‘biodiversiteit’ opduiken: iets dat door een zeer klein clubje Amerikanen is verzonnen, en via de Verenigde Naties in onze hoofden ge-etst via Agenda 21, en via de EU-achterdeur staand beleid gemaakt.

Zie ook deze studie van Norman Myers in Nature in 2000. Het lijkt steeds heel nobel, die ‘internationale natuurbescherming’. En dat kan het ook best zijn. Maar onder de vlag van ‘biodiversity hotspots’ leggen ze steeds een claim op andermans grond. Meestal in gebieden met arme mensen die economisch en juridisch niet weerbaar zijn. En met een niet functionerende overheid die per definitie geen bal geeft om natuur en milieu.

Stel je bijvoorbeeld eens voor dat iemand uit Indonesie bij ons zou komen en zou zeggen: Natuurmonumenten, jij mag niet bos kappen voor stuifzand/natuurontwikkeling. Of dat een adviseur van de regering van de Filippijnen hier komt en zegt: waarom mogen wij geen regenwoud kappen, maar heeft Staatsbosbeheer een uitzondering op de herplantplicht uit de boswet (nu Natuurbeschermingswet).

Je gaat het pas zien als je het door hebt.

• Voor de armen van geest: NEE, ik zeg niet: DUS natuurbescherming betekent machtsmisbruik. Ik schrijf hier: nobele zaken als natuurbehoud zijn door De Macht misbruikt voor eigen doeleinden. Helder? 
• Met het opblazen van die ‘biodiversiteit’-verhalen en andere groene meuk, kweek je  een vervangende culturele eenheid in het Westen onder Amerikaanse invloedssfeer, nadat je het Christendom hebt vernietigd en nationale identiteit hebt uitgehold
• New World Order, dat is ook waar Paul Wolfowitz mee bezig was met zijn Wolfowitz-doctrine.
• Door gewoon wat ‘huhu compulluttetheorieee’ te roepen, lijk je in mijn ogen niet beslist slim: eerder een achterlijk en zelfingenomen varken