Trouwe lezers weten dat verschillende auteurs van dit blog hier en elders reeds lang geleden de mislukking van de Energiewende hebben voorspeld.

Volgens velen zagen wij dit verkeerd. Eerder schreef ik:

Verschillende keren heb ik aandacht geschonken aan de Duitse Energiewende (zie bijvoorbeeld hier), die voor vele groenbevlogenen als lichtend voorbeeld diende voor het klimaatbeleid dat ook Nederland volgens hen zou moeten voeren. Ik ben daar altijd kritisch over geweest. Maar ik zag dat natuurlijk verkeerd, althans volgens mijn opponenten, waaronder Jan Paul van Soest in een kritiek op mijn opvatting. Onder de titel, ‘Duitse Energiewende kost paar centen, maar dan heb je ook wat’, schreef hij: ‘Duitsers zien vooral voordelen Energiewende.’

En hij vervolgde:

Op de dag dat we (dochter Heleen van Soest en ondergetekende) terugkwamen van een studiereis door Duitsland om de Energiewende in het wild te bestuderen, bracht het conservatieve blog De Dagelijkse Standaard een bericht over Duitsland’s Groene Nachtmerrie.

Merkwaardig. Ging het om het zelfde Duitsland waar wij zojuist waren? En over dezelfde Energiewende als waarover wij ons net geïnformeerd hadden?

Waar zelfverklaard klimaat- en energie-expert Hans Labohm in de Dagelijkse Standaard rept over stijgende energieprijzen en verlies aan concurrentiekracht bij de Duitse industrie, en over lastenverzwaringen die de geïndoctrineerde bevolking lijdzaam draagt, komt uit onze gesprekken met betrokkenen en instituten en uit boekenkasten vol diepgravende rapporten een heel ander beeld tevoorschijn. Een beeld van vastberadenheid, ingenieurstrots en uitdagingen.

Aldus Jan Paul van Soest. Hoe blind kan een mens zijn voor de realiteit? En hoe kun je zulke beoordelingsfouten maken zonder je geloofwaardigheid als deskundige te verliezen?

Lees verder hier.

Thans begint het besef van het Duitse echec ook door te dringen tot de reguliere media, zoals het Financieele Dagblad.

Onder de titel, ‘Mislukking van de Energiewende is juist het succes van Angela Merkel’, schreef Erwin van den Brink onlangs in het Financieele Dagblad:

Links mist ideologische bewogenheid en Merkel heeft haar tactiek daarop gebaseerd.

Op 23 augustus meldde het FD: ‘’Energiewende’ is financiële en planologische ramp’. Misschien had er bij moeten staan: Maar politiek een enorm succes. En dat komt met name op het conto van Angela Merkel.

De Energiewende is namelijk ook het laatste grote project van de DDR en Merkel begrijpt als voormalig) Oost-Duitse als geen ander hoe de denkwereld in elkaar zit van de beweging achter deze energietransitie. Die werd het nieuwe ideaal van de linkse beweging na de ineenstorting van het communisme. Voor 1990 speelde klimaatopwarming geen enkele rol in het publieke discours. Na 1990 heeft een aantal politiek dakloze communisten zich er vol overgave op gestort. …

Merkel heeft in drie achtereenvolgende Bondsdagverkiezingen deze linkse partijen steeds verder gemarginaliseerd. Als je een politieke tegenstander wil verslaan, moet je zijn grootste medestander worden. Ze heeft het linkse leerstuk van de ‘repressieve tolerantie’ op virtuoze wijze gebruikt om links zachtjes ‘kalt zu stellen’. …

De Energiewende belichaamt voor hen [Links] het idee dat het kapitalisme alsnog op zijn eind loopt. Ze moet bewijzen dat het kapitalistische systeem gebaseerd op fossiele energie een doodlopende weg is. Een gedoemd uitputtingssysteem. Het kapitalisme buit niet alleen mensen uit, maar de gehele aarde en zal dus onvermijdelijk instorten.

Precies die dichotomie van vernietiging en ineenstorting aan de ene kant en wenkende utopie, loutering en zuiverheid aan de andere kant, dat is wat duurzaamheidsadepten en marxisten bindt. …

Merkel weet als geen ander hoe een planeconomie faalt als idealisme verzandt in ideologische orthodoxie. … Ze weet dat ook de Energiewende zal stranden op de realiteit, zij het geleidelijk. Dit jaar wordt voor het eerst paal en perk gesteld aan de almaar oplopende kosten na zware kritiek van instanties zoals het ‘Bundesrechnungshof’ en de ‘Expertenkommission für Forschung und Innovation’ van de Bondsdag. Er komt een einde aan de vaste ‘feed in’-garantieprijzen voor groene stroom en de aanbieders moeten gaan concurreren. De kosten komen volgens de werkgeversorganisatie ‘Institut für Neue Soziale Marktwirtschaft’ (INSM) uit op zo’n € 520 mrd. Maar milieuwinst blijft uit.

Sinds 2012 brengt McKinsey Duitsland elk halfjaar de Energiewende-index uit op basis van data van onder meer het ‘Umweltbundesamt’. Daaruit blijkt dat er in 2016 een uitstoot was van 916 megaton CO2-equivalent terwijl de doelstelling 812 megaton was. De uitstoot is weer terug op het niveau van 2014.

Aldus Erwin van den Brink In het Financieele Dagblad.

Lees verder hier.

Een prachtige, fantasievolle analyse met vele rake observaties! Maar erg speculatief. De redenering is gebaseerd op de gedachte dat Merkel haar politieke tegenstanders de wind uit de zeilen wilde halen, door hun milieu- cum klimaatprogramma te kapen. Dat lijkt mij wel aannemelijk. Voorts dat zij ervan overtuigd was dat haar klimaatbeleid zou mislukken. Dat lijkt mij nu te ver gezocht. Als een ware gelovige heeft zij jarenlang internationaal gelobbyd voor een krachtig klimaatbeleid op Duitse leest geschoeid. Het lijkt mij onwaarschijnlijk dat zij dat heeft gedaan in de wetenschap dan wel het vooropgezette doel dat de Energiewende zou mislukken.

In zijn klassieker ‘Diplomacy’ merkte Harold Nicolson op:

Nobody who has not watched ‘policy’ expressing itself in day-to-day action can realise how seldom is the course of events determined by deliberately planned purpose …

Overigens, hoe zou dit stukje lezen als we overal voor ‘Energiewende‘ ‘Energieakkoord’ zouden invullen?