Een gastbijdrage van Wolfgang Thüne.

Wolfgang Thüne is professioneel meteoroloog en een bekende voormalige TV-weerman in Duitsland (ZDF). Hij is dus een collega van Gerrit Hiemstra en Peter Kuipers Munneke (NOS). Maar waar zij er alles aan doen om het klimaatalarmisme aan te wakkeren, is Wolfgang Thüne een van de meest prominente vertegenwoordigers van het klimaatrealisme in Duitsland.

Wolfgang Thüne:

De media als vijfde colonne van de ‘Groenen’

De Groenen deden het niet geweldig in de peilingen. Midden augustus stonden zij iets boven de 5 procent en dreigden daar onder te zakken. Hun politieke boodschap werd niet gehoord in het geweld van slogans zoals ‘sociale rechtvaardigheid’ of ‘beter onderwijs’. Maar toen kwam het orkaanseizoen in het Caribisch gebied. De orkanen leverden spectaculaire beelden op voor de media en leidden tot wilde speculaties over de oorzaken daarvan. Dat het normale seizoensgebonden en regionale natuurgebeurtenissen waren, werd uitgesloten geacht. Het bood de gelegenheid om speculaties over de schuldigen aan te wakkeren – klimaatangsten – alsof er voor de ontdekking van Amerika in 1492 door Columbus nooit orkanen waren geweest. ‘Klimaatdeskundigen’ en journalisten werkten eendrachtig samen om stemming te maken. Moet de oorzaak worden gezocht in het gebruik van fossiele brandstoffen? Zijn de moderne industriële samenlevingen met hun CO2-uitstoot daarvoor verantwoordelijk? Is de mens er de schuld van dat de orkanen steeds krachtiger worden?

Tot dan toe had het thema klimaat geen rol gespeeld in de verkiezingscampagne van de Bondsdag, vooral omdat de kandidaten Merkel (CDU) en Schulz (SPD) daar geen verschil van mening over hadden. Zij hebben de klimaatovereenkomst van Parijs unaniem bekrachtigd en toegejuicht. Basta! De Groenen hadden het onderwerp ‘klimaatbescherming’ evenmin aan de orde gesteld. Maar nu zagen zij hun kans schoon om dit thema uit de mottenballen te halen en politiek te gebruiken. Om niet te verliezen en om te voorkomen dat zij eventueel zelfs onder de kiesdrempel van 5 procent zouden zakken, hervonden de Groenen hun liefde voor ‘klimaatbescherming’ en profileerden zij zich weer als strijders tegen de ‘klimaatcatastrofe’.

De Groenen hebben hun mediamacht krachtig gemobiliseerd. Uit onderzoeken is algemeen bekend dat ongeveer 60 procent van alle journalisten sympathiseert met de Groenen. Die tactiek slaagde en op de verkiezingsavond raakte men in alle staten toen het resultaat bekend werd: 8,9 procent! De Groenen eindigden achter de Union, SPD, AFD, FDP en de ‘Linken’ slechts op de 6de plaats, maar ze waren in de Bondsdag en zouden actief kunnen deelnemen aan de macht, vooral omdat de SPD tot oppositie had besloten en zij onmisbaar waren voor de vorming van een regeringscoalitie. Op 25 september 2017, schreef de ‘Mainzer Allgemeine Zeitung’: ‘Gunstiger perspectief voor Jamaica’ [Noot vertaler: De kleuren van de Jamaicaanse vlag zijn zwart, geel en groen. Zij komen overeen met die van de politieke partijen die thans in Duitsland een coalitie proberen te vormen.] en ‘Groenen – Gemakkelijk van afgekomen’. De Groenen legden de lat nu hoger. Voorzitter Cem Özdemir: ‘We kunnen niet in aan een regering deelnemen, zonder duidelijke prioriteit voor de bescherming van het klimaat.’ Daarom schreef de Mainzer Allgemeine de volgende dag: ‘Angela Merkel in de Jamaicaanse val.’

Onder de papieren media was uitgerekend Focus dit keer het groene speerpunt. Het verscheen direct voor de verkiezingen op 23 september 2017 met een opruiend artikel met de oproep ‘Kies tactisch’. Op de voorpagina prijkte een satellietfoto van de aarde met normale bewolking in het noordwesten en een vurig brandende aarde in het zuidoosten. Over de breedte de volgende tekst: ‘Wereldklimaat 2017 – Onze Aarde brandt – droogte, stormen, overstromingen – Wat op de mensheid afkomt en hoe het leven zal veranderen – Plus: Interview met klimaatactivist Al Gore’! Vervolgens kan men dan op negen pagina’s lezen: ‘Als de aarde wraak neemt …’

Wanneer de wetenschap zich overlevert aan ideologie en ‘knecht van de politiek’ wordt

Men kan het vaak niet genoeg herhalen: ‘Klimaatbescherming’ is een onmogelijk en dus onzinnig project. Klimaat is een constructie die de mens heeft geschapen om duidelijker structuur in de chaotische weerprocessen aan te brengen, waarop de mens niet de geringste invloed kan uitoefenen. Net zoals sociologie samenlevingen creëert uit mensen, maakt de klimatologie klimaat van weer. Maar er is een groot verschil. In een samenleving blijft de mens bestaan als individu. Maar bij klimaat verandert het niet alleen het weer van 10.957 dagen of 30 jaar in klimaat, maar wordt het ook nog eens gereduceerd tot één enkele waarde: de gemiddelde temperatuur. Vandaar dat de term ‘Wereldklimaat 2017’ misleidend is, ja zelfs bedrog, omdat een klimaatwaarde per definitie altijd gebaseerd moet zijn op gegevens over een periode van 30 jaar. Overigens, waarom is de maatstaf de mondiale temperatuur en bijvoorbeeld niet de mondiale luchtdruk?

En er is nog een verschil tussen de mens en het weer! Mensen kunnen worden geïndoctrineerd, hun meningen kunnen worden gemanipuleerd en op die manier kunnen zij samenlevingen veranderen door hun kiezersgedrag. Maar de mensheid heeft niet de geringste invloed op de grote weerverschijnselen en dus niet op het statistisch afgeleide 30-jarige gemiddelde daarvan. Wat is de logische conclusie? Als het weer niet door de mens wordt gemaakt, dan wordt het klimaat al helemaal niet door de mens gemaakt. De hele discussie is een puur ideologische discussie – zinloos. Dit blijkt uit een zin in het Focus-artikel van Prof. Dr. Hans Joachim Schellnhuber, directeur van het Potsdam Instituut voor Klimaatonderzoek (PIK): ‘De elementen vuur, water en lucht keren zich nu tegen ons omdat we de planeet uit haar evenwicht brengen.’ Dit kan alleen in ernst worden beweerd door iemand die geen weet heeft van natuurverschijnselen en de meteorologische processen in de atmosfeer en ideologisch op een bepaald theoretisch wereldbeeld is gefixeerd.

Als zo’n onzin door de ‘klimaatdeskundigen’ wordt gesouffleerd, kun je de media niet verwijten dat ze dat herhalen, zoals de Focus-redacteuren Helmut Broeg en Rainer Kurlemann doen. Misschien zijn ze zelfs trots op zichzelf wanneer ze in pakkende stijl schrijven: ‘De nieuwste massamoordenaars heten Harvey, Irma en Maria!’ Daarin worden wervelstormen, die normale natuurverschijnselen zijn in tropische gebieden, net zoals hoge en lage drukgebieden met onweer en hoosbuien op onze breedtegraden, tot massamoordenaars bestempeld. Deze massamoordenaars zouden door de mens zijn veroorzaakt. Het is onthutsend dat de politiek haar handen in onschuld wast en alle schuld op de mens afschuift, alhoewel ze zelf alle verantwoordelijkheid draagt voor deze ontwikkeling. Wie financiert de superdure klimaatonderzoeksinstituten? De staat met onze belastinggelden!

Heeft de ontwikkelde burger dit infame spel dat hier wordt gespeeld niet door? Wat schuilt er ècht achter de klimaatbeschermingspolitiek? Waarom vragen we niet luid en duidelijk wat hier achter zit en welk doel hier in werkelijkheid mee wordt beoogd? De PIK-directeur Schellnhuber is daarover duidelijk. Hij wil een ‘Grote Transformatie’, hij wil terug naar pre-industriële tijden. Het VN-klimaatverdrag van Parijs idem dito.

‘Is Duitsland voorbereid op klimaatverandering?’ (Focus)

Wat betreft de ‘Jamaicaanse coalitie’ moet worden gevreesd dat rationaliteit het onderspit zal delven tegen politieke berekening. De overgrote meerderheid van de klimaatveranderingspropagandisten zal ten strijde trekken tegen de ‘ontkenners’ van klimaatverandering. Maar zelfs de Amerikaanse president, Donald Trump, ontkent niet dat er klimaatverandering plaatsvindt. Hij ontkent slechts de speculatieve bewering dat deze door de mens wordt veroorzaakt. De coalitiepartners zullen met elkaar concurreren, ja zelfs een wedstrijd houden over wie de beste en meest effectieve ‘klimaatbeschermer’ is. Tabea Rößner (‘Groenen’) heeft de lat al hoog gelegd: ‘Als het gaat om het klimaatbeleid of het einde van de verbrandingsmotor, dan valt er met ons niet te marchanderen!’

Maar zoals klimaat het gemiddelde is van 30 jaar weer, zoals gedefinieerd door de Verenigde Naties (VN), volgens de Wereld Meteorologische Organisatie (WMO) in Genève, is klimaatverandering een gevolg van het eeuwige en voor de mens onverklaarbare en daarmee onvoorspelbare weer. Het wordt grafisch weergegeven als een glijdend 30-jarig gemiddelde van het weer! Aangezien de feitelijke ontwikkeling van het weer nergens op aarde afhankelijkheid toont van het CO2-gehalte van de atmosfeer, zullen alle maatregelen om de uitstoot van broeikasgassen te verminderen met het oog op ‘klimaatbescherming’ a priori geen effect hebben.

De ‘klimaatdeskundigen’ hebben zelf het bewijs daarvoor geleverd. Ze hebben al in 1995 aangetoond dat de CO2-concentratie van de atmosfeer gedurende 8.000 jaar voor het begin van de industriële revolutie constant was. Dat wil zeggen: niet beïnvloed door de mens. Maar was het weer constant? Nee! Het schommelde in een ritme van ongeveer 1000 jaar tussen warmere en koudere perioden – optima en pessima genoemd. Het feit dat de CO2-inhoud over duizend jaar bijna constant bleef bij een CO2-concentratie van 280 ppm, heeft de klimaatschommelingen niet belemmerd na de Weichsel-ijstijd. Onze tijdrekening begon tijdens het klimaatoptimum in de Romeinse periode. Dit werd gevolgd door een afkoeling in het Noord-Europese-Euraziatische gebied met de volksverhuizingen. Daarna kwam het klimaatoptimum van de Middeleeuwen. Dit werd gevolgd door de Kleine IJstijd die rond 1850 eindigde. Vanaf dat moment werd het warmer.

Voor al deze fluctuaties bieden noch de meteorologie, noch de klimatologie een verklaring. En om nu voor de meest recente opwarmingsfase, op basis van dubieuze correlaties, CO2 verantwoordelijk te stellen, is wetenschappelijk onverantwoord en verwerpelijk. Het vermeende ‘natuurlijke broeikaseffect’ van 33 graden, dat zou worden versterkt door de antropogene uitstoot van CO2, is een ideologische constructie – een bewering die door de natuur en na elke heldere stralingsnacht wordt weerlegd. Alle temperatuurmetingen bevestigen dit. De ochtenddauw in de zomer en rijp in de winter getuigen daarvan.

Het fenomenale aspect van het klimaatbeleid is dat het alles kan beloven, maar dat het niets hoeft te doen, alleen maar klimaatbescherming te beloven aan de burgers, om daarvoor van de burgers, die zich willoos laten afschilderen als ‘klimaatzondaars’ ja zelfs ‘klimaatkillers’, navenante boetes te incasseren, zoals de ‘klimaatrappen’ in Zwitserland. Voor de zoveelste keer in de menselijke geschiedenis wordt aangetoond dat hele volksstammen door middel van het zaaien van angst tot kuddes kunnen worden getransformeerd, die zich achter de macht scharen omdat die hen redding belooft.

Welke conclusie kunnen we daaruit trekken? Duitsland hoeft niet te strijden tegen klimaatverandering. Geen enkele overheid kan het weer beïnvloeden en de verandering ervan voorkomen. Maar men kan zich tegen het weer beschermen, zoals de geschiedenis sinds de laatste ijstijd heeft aangetoond. Niemand kan het weer stoppen of voorkomen, maar door middel van nauwkeuriger weersvoorspellingen kan de staat haar burgers beter beschermen tegen de gevaren van het weer en de schade daarvan beperken. Of onze auto’s nu worden aangedreven door verbrandingsmotoren of door elektrische motoren, het weer zal daardoor niet veranderen.

We moeten ons realiseren dat wij mensen ook ‘verbrandingsmotoren’ zijn. Door de zuurstof die we inademen, verbranden wij de koolhydraten bevattende plantenvoedingsstoffen in de lucht om daarbij levensenergie vrij te maken. Bij elke adem onttrekken we ongeveer 4 procent zuurstof (O2) aan de lucht en verrijken deze met 4 procent CO2. En hoeveel mensen zijn er op aarde? 7,55 miljard! Al het leven, inclusief dat van de dieren, van mieren tot termieten, van apen tot tijgers, hangt af van het bestaan van groene planten. Deze leven op hun beurt van de CO2 in de lucht en in het water. De fotosynthese is niet alleen afhankelijk van het plantenleven, maar ook van het dierlijke en menselijk leven. Wie zich in de ‘klimaatbeschermingswaan’ een CO2-vrije atmosfeer wenst – en dit verlangen is dominant onder de Groenen – die zaagt de tak af waarop al het leven groeit.

Dit moet ook de klimaatactivist en voormalig Amerikaans vice-president Al Gore beseffen, die momenteel bezig is met de promotie van zijn documentaire, ‘Nog steeds een ongemakkelijke waarheid: De klok tikt’, in Duitsland. Hij roept Duitsland op een actief klimaatbeleid te voeren en ziet Duitsland als voortrekker van een nieuw beleid. Kan onze regering, kan een ‘Jamaica-coalitie’ ‘nee’ zeggen tegen deze vleierij? Nauwelijks! Maar ze moet het toch doen. Ze moet het doen om niet als voortrekker op een of andere manier in het beklaagdenbankje terecht te komen wanneer de wind draait en het politieke klimaat omslaat.

Hoe sust de multimiljonair Al Gore zijn ‘klimaatgeweten’? Op de opmerking: ‘U vliegt ook veel,’ zei hij, ‘Dat klopt, maar ik compenseer mijn CO2-voetafdruk dubbel.’ Hij plantte ook 16.000 bomen op zijn boerderij en liet 33 zonnepanelen op zijn huis plaatsen, dat voor 100% door hernieuwbare energie wordt wordt voorzien. Bovendien rijdt hij in een Tesla en is hij veganist. Hij zou het eerste slachtoffer worden als planten wegens gebrek aan CO2 in de in de atmosfeer zouden sterven en het volgens PIK-directeur Schellnhuber tot een ‘wereldwijde genocide’ zou komen.

Met het artikel, ‘Onze aarde brandt’, heeft Focus weliswaar de Groenen geholpen om deel te nemen aan de ‘Jamaica-coalitie’, maar is ze zich waarschijnlijk niet bewust geweest van de ernstige gevolgen daarvan. Als de aarde zou branden, zou men het vuur gemakkelijk kunnen blussen door zuurstof uit de lucht te verwijderen en de vlammen te verstikken. Maar wat moeten wij mensen doen als onze ‘interne verbrandingsmotor’ geen zuurstof meer krijgt? Het is makkelijk om papier vol te schrijven, maar verstandig schrijven is een gave die niet elke journalist heeft meegekregen.

Aldus Wolfgang Thüne.