Een bijdrage van Jeroen Hetzler.

Onze maatschappij lijkt bezeten geraakt door emotie. Emotie, en voor de media sensatie, hebben de rol van objectieve waarheidsbevinding naar de achtergrond geduwd. Na de Verlichting en de stormachtige ontwikkelingen van de Industriële en Groene Revolutie lijkt zich een postmoderne bekering tot emotie te hebben plaatsgevonden.

Sensatie is alles wat nog telt. Slechte statistiek en slordige onderzoeken zijn de norm geworden voor onophoudelijke paniekverhalen in de media over bijvoorbeeld kankerverwekkende slablaadjes die zelfs hormoonbeïnvloedende stoffen bevatten, uiteraard door de chemische industrie. Zure regen en uitstervende bossen waren ook zo’n hype.

Jaffe Vink rekent afdoende af met de feitelijke onzin waarmee belanghebbende partijen zoals de milieubeweging hun raison d’être proberen te verstevigen. Met wetenschap heeft het niets van doen, slechts met sensatiezoekende emotie. Hierin vinden de milieubeweging een gretige partner, want de raison d’être van de media is evenzeer gedegenereerd tot sensatiezucht in plaats van objectiviteit.

Sid Lukassen probeert in zijn nieuwste boek Levenslust en Doodsdrift licht te laten schijnen over het fenomeen van het cultuurmarxisme dat aan het bovenbeschrevene ten grondslag ligt. ‘Levenslust, optimisme en vertrouwen in de toekomst zouden deze maatschappij moeten leiden. Echter, pessimisme en doemscenario’s lijken onze maatschappij en ons denken te beheersen.’

Zo schrijft hij ook: ‘niettemin heeft cultuurmarxisme invloed. Dat heeft alles te maken met de inbedding van dit gedachtegoed in het maatschappelijke middenveld en in de cultuur. Als mensen makkelijk te manipuleren zijn met zielige beelden van een verdronken peuter, om een voorbeeld te nemen, spinnen NGO’s die zich inzetten voor vluchtelingen, hier garen bij. Idem voor het thema van “klimaatvluchtelingen”. Cultuurmarxistische beginselen beantwoorden enerzijds aan een individuele tot profileren: ik zet mij in voor zwakkeren en minderbedeelden, en sluiten anderzijds goed aan op een protestantse. De koloniale geschiedenis staat hier voor een zondeval, waarbij men dorst naar boetedoening, naar boetedoening.’

Ik lees o.a. “klimaatvluchtelingen”. Dit woord roept associaties op met menselijke schuld aan fatale opwarming. Bovendien roept dit woord associatie op met profiterende NGO’s en redders van deze planeet met boetedoening die door anderen moet worden voldaan. En boete zullen wij moeten doen! Honderden miljarden aan koopkracht zullen afgedwongen verdwijnen in de zakken van multinationals. Hoe objectief is dit alles? Hierover meer.

Opmerkelijk is de uitspraak van Jinek in een botsing met Jan Roos die haar aansprak op objectiviteit: ik pretendeer ook geen objectiviteit. Met permissie, maar wat is dan het doel van haar talk show? Sensatie? Bevestiging van haar rol in het sociaal-liberale groepsdenken dat ook de media beheerst binnen het krachtenveld van onderstaande verdeling van het speelveld door links en rechts.

‘Links en rechts verdelen het speelveld. Ten eerste heeft rechts het cultureel-conservatieve thema laten vallen voor het economisch liberale thema. …Tegelijk heeft links het economische thema van klassenmobiliteit losgelaten voor het cultureel-progressieve thema. … links kreeg de hegemonie op cultuurgebied (JH; de Pietendiscussie o.a.) terwijl rechts hegemoniaal is op economisch vlak. Links en rechts aanvaarden deze modus vivendi …’ [JH: tot wederzijds voordeel waar de auteur diverse voorbeelden van geeft]

Treffend in dit licht is de uitspraak van Maurice Strong (de voorvechter van het VN-overkoepelende mondiaal bindende klimaat- en energiebeleid (IPCC). Zie hier: ‘I am a socialist in ideology, a capitalist in methodology’ (lees: verdienmodel).

En verder lezen we het volgende commentaar (zie Tim Ball The deliberate Corruption of Climate science blz 41: ‘What’s truely alarming about Maurice Strong is his actual record. His persistent calls for an international mobilization to combat environmental calamities, even when they are exaggerated (population growth) or scientifically unproven (global warming, have set the world’s environmental agenda)’

Aldus verkeren wij in een maatschappij waar rationaliteit geen rol meer speelt, maar wel ideologie, onwetenschappelijkheid, subjectiviteit, emotie, Gutmensch-gevoel, maar ook keiharde zakelijkheid binnen het krachtigste verdienmodel uit de menselijke geschiedenis. Het is een giftige cocktail die elke relatie met duurzaamheid ontbeert.

Wat de auteur Lukassen hierover verder schrijft: ‘De middenklasse wordt verpulverd tussen beide kampen maar moet wel belasting blijven betalen. Als zij tegensputteren krijgen ze te horen: u bent fascistisch. … Multinationals hebben de regie overgenomen’.

Wij kennen deze retoriek van antifa.

Hoe komt het dat ondanks dat dit alles niets, of met slechte, wetenschap te maken heeft, maar toch zo’n dominante invloed heeft? Hierover biedt de auteur Yoval Noah Harari (zie hier) een interessante invalshoek over het zogeheten web van betekenis. Hij schrijft er dit over: ‘Mensen hebben vaak moeite met het idee van imaginaire ordes omdat ze aannemen dat er maar twee soorten werkelijkheden bestaan: objectieve (zwaartekracht) en subjectieve (geloof) realiteiten. … Er is echter nog een derde realiteitsniveau, namelijk het intersubjectieve niveau. Intersubjectieve verschijnselen zijn afhankelijk van communicatie tussen grote groepen van mensen en niet van geloof of gevoelens van individuen. … Geld heeft geen objectieve waarde. … maar zo lang miljarden mensen in de waarde ervan geloven heeft geld betekenis’.

Men kan dan bijvoorbeeld ook stellen dat de waarde van CO2-emissierechten slechts bestaat bij de gratie van geloof in dit web van betekenis. Verder, het ogenschijnlijk samenbindende intersubjectieve web van betekenis geplakt aan de menselijke schuld aan fatale opwarming, en vooral hoe dit door lieden als Strong, Al Gore met extreem PR-geweld en continue door spindoctors en lobbyisten van het Eco Industrieel Complex wordt uitgedragen, demonstreert de gevangenschap in dit web van betekenis zonder dat men, althans de followers, zich hiervan bewust is. Vrij gênant is immers bijvoorbeeld de 2 gradendoelstelling die berust op een fictief getal. Zie hier.

Wie zich het derde intersubjectieve niveau niet realiseert, zal dan ook geneigd kunnen zijn de onwelgevallige objectieve werkelijkheid om te buigen naar de eigen subjectieve werkelijkheid. Dit is wat wij o.a. zien in de gênante campagne tegen Susan Crockford. Zie hier. Hierin wordt zij beschuldigd van incompetentie, maar wel op grond van slonzige ontoereikende statistiek.

Mijn conclusies zijn dat:

  1. Het klimaat- en energiebeleid gedomineerd wordt door een verstandshuwelijk tussen cultuurmarxistische ideologie en economisch-liberale kapitalisme, dat berust op een symbiose.
  2. Het klimaat- en energiebeleid ogenschijnlijk berust op wetenschap, maar dit niet het geval is.
  3. Het klimaat- en energiebeleid desondanks wordt opgelegd door het ondemocratisch buiten spel zetten van de belastingbetaler.
  4. Het klimaat- en energiebeleid berust op het intersubjectieve niveau dat bestaat bij de gratie van enerzijds blind geloof, anderzijds angst voor excommunicatie. Ergo: follow the followers. Het is een machtsspel dat zo oud is als de mensheid.