Een gastbijdrage van Gerard d’Olivat.

Jean Paul, mijn houtleverancier is één mijn beste vrienden hier in de streek. Hij is jong en aardig en hij heeft in die 15 jaar dat we hier wonen zijn prijs nooit verhoogd. Het is en blijft 45 euro per kuub beuken/eiken. Per jaar gaat er zo’n twaalf kuub door heen. Vijfhonderd euro per jaar zo door de band genomen.

Ik heb hem in het verleden regelmatig voorgesteld om zijn prijzen wat te verhogen, maar hij wil er niks van weten. Nu laat ik het maar.

Vier keer per jaar komt hij langs, mikt zijn handel op straat voor mijn erf, maakt een paar grappen en verdwijnt weer. Betalen doe ik hem dan wel weer eens een keer en nemen dan zo de wereld van het hout, de economie en de grote wereld door, buiten ons dal.

Gisteren liep net iets anders. Hij kwam, misschien omdat het nieuwjaar was even naar binnen voor een espresso. Nou dan betaal je hem ook maar gelijk.

Eerst maar even gepraat over zijn drie jarig dochtertje die logopedie nodig heeft, omdat ze maar niet wil praten. Lange wachtlijsten in Le Puy, dat was wel duidelijk en dus bracht hij haar maar naar Coucourron in de Ardeche net over de ‘grens’.

Daarna over waar het leven ook over gaat, werk, hout en geld. Ik ben één van de weinige van zijn klantenkring vertelt hij die niet ‘direct’ hoeft te betalen. Steeds meer mensen willen wel dat hij levert maar om achteraf zijn ‘geld’ te krijgen ligt steeds moeilijker.

Geen geld … en dan komen de verwarmingskosten ergens achteraan en heeft hij voor niks staan zagen en hakken.

In Vals pres Le Puy, een oud voorstadje van de departementaal bezorgt hij helemaal niet meer, daar kan niemand meer betalen.

Nou dan nog maar een koffie, want er gaat een ’koude’ wereld voor me open. Hij heeft nog een paar ‘klanten’ die hij min of meer ‘gratis’ levert. Meest ouderen die met hun kleine pensioentjes echt in de kou zitten in januari. Vanmiddag is zo’n middag en verder heb ik toch niet zoveel te doen dus waarom zou ik niet meegaan? Ik wil het wel eens zien met eigen ogen. Altijd nuttig.

Stapelen is een probleem zegt Jean Paul … maar samen zelfs met een ‘vitale’ oudere zoals jij komen we er wel uit zegt hij :)

En weg is hij. Tegen Jeannette zeg ik, ik ga vanmiddag ‘omroep Max in Moldavië spelen’. Toch maar even wat ‘gegoogled’ vanmorgen op winterkou en verwarmingskosten in Frankrijk.

Hoe zit dat eigenlijk, zit iedereen er wel net zo warmpjes bij als ‘wij’ bevoorrechte immigrees? Ik zal het kort voor u samenvatten want statistieken en aantallen zijn saai en schouderophalend lopen we er aan voorbij. Er bestaat in ons land, Frankrijk, een soort landelijke verwarmings‘sterren’wacht’. L’Observatoire national de la précarité énergétique (ONPE). Ik heb geen reden om aan hun bevindingen te twijfelen.

Elf miljoen mensen hebben grote problemen om hun energierekeningen te betalen. Dat zijn ongeveer 6 miljoen huishoudens in ‘ons’ land.

Ze zijn in relatie met hun inkomen onevenredig veel geld kwijt aan energiekosten. En dus geeft een groot percentage, één miljoen huishoudens van hen aan in de winter in de ‘kou’ te zitten. En zoals met veel van dit soort zaken stijgt door de stijgende energieprijzen hun aantal snel. Zelfs een kleine verhoging van de energieprijzen doet het aantal ‘koude’ huishoudens snel toenemen.

Nou ja, bij dat soort aantallen moet de overheid wel ingrijpen. Allerlei maatregelen worden er voorgesteld. Allemaal plannen, maar ja eens kijken wat ervan komt.

Afijn, als u het allemaal wil lezen moet u de link maar openen. Als het u verder niks interesseert doet u het gewoon niet. Zie hier.

En zo sta ik ’s middags opeens eerst in Coubon, een dorp aan de oever van de Loire en daarna in Vals hout te stapelen, bij mensen die in mijn ogen wel onder erg treurig levende omstandigheden verkeren. Eén kuub is gauw gestapeld, beetje ‘fitness voor ouderen’ ervaring. Zo gedaan!

Eén bejaard echtpaar waarvan de vrouw dement is en een jong stel met van die kinderen met snotneuzen en een hard blaffende Beauceron aan een ketting.

Zomaar twee gezinnen van die kennelijk 6 miljoen. Zo’n beetje twee derde van de hele Nederlandse bevolking om het wat inzichtelijk te maken.

Nou ik kan u geruststellen Moldavië en omroep Max is het nog niet, maar is dat eigenlijk wel geruststellend? In de kou zitten is gruwelijk en warmte hoort bij de eerste levensvoorwaarden. Tja, wij immigrees hebben het maar goed! Energiekosten! Ach, wat maakt het uit, gewoon betalen en niet zeuren.

Maar is dat wel zo? In mijn vriendenkring heb ik toch tenminste twee keer meegemaakt dat ‘stookkosten’ een reden waren om te vertrekken of te verhuizen.

De Auvergne! Natuurlijk, de energievreter in de winter, het zal wel, maar toch?

Mijn achterburen hier in heb dorp heb ik ook een winter zien doorworstelen toen één van hen zonder werk zat.
Aan het eind van de middag toch nog maar even door gestapeld thuis met Jeannette. Drie kuub, dit jaar hebben we het niet meer nodig, allemaal voor de komende herfst.

Maar ja, je bent hier ‘warmte gevoelig’ en je weet maar nooit hoe koud het nog gaat worden.

Ik moet er niet aan denken om in de kou te zitten, u wel?

Aldus Gerard d’Olivat.