Hans Joachim Schellnhuber.

Al vele malen heb ik aandacht geschonken aan de Duitse klimaat’paus’, Hans Joachim Schellnhuber, die de afgelopen 25 jaar leiding heeft gegeven aan het ‘Potsdam Institut für Klimafolgenforschung’ (PIK), de oerbron van het klimaatalarmisme in Duitsland. (Zie bijvoorbeeld hier en hier.)

In zijn eigen land en ver daarbuiten verwierf hij grote bekendheid als de Nostradamus van het klimaat.

Nu is het tij gekeerd. Want het gaat niet goed met de Duitse klimaat’paus’. Tot voor enkele jaren geleden stonden de media in rijen op de stoep bij het PIK om hem te interviewen en was hij kind aan huis bij vele groten der aarde. Thans voelt hij zich in de steek gelaten en is hij zwaar teleurgesteld over het gebrek aan weerklank in de politiek om effectieve maatregelen te nemen die de door hem verwachte verschrikkelijke opwarming van de aarde zouden kunnen voorkomen.

Alex Rühle van de Zwitserse ‘ Tages-Anzeiger’ ging onlangs bij hem op bezoek en trof een verbitterd man, die van mening was dat hij in al die jaren niets had bereikt. Het resultaat was een interview onder de titel: ‘Wir sind in eine Falle getappt’.

Hierbij enige fragmenten.

Schellnhuber met Angela Merkel.

Hans Joachim Schellnhuber is internationaal gezien een van de meest gerenommeerde klimaatonderzoekers. Hij kent de fundamentele kritiek op zijn onderzoeksgebied, de berusting en machteloosheid. Maar hij gelooft in verandering – nog wel.

Al meer dan 25 jaar houdt u zich met de gevolgen van klimaatverandering bezig. Wat is er volgens u in deze periode veranderd in de manier waarop de media hierover berichten?

Aanvankelijk stonden journalisten hier in de rij voor interviews. Toen werd het kwalijke woord ‘alarmisme’ bedacht. Het komt uit reactionaire Amerikaanse kringen en werd gretig opgepikt door geïnteresseerde partijen in Europa … Ik herinner me nog een interview in 1995, toen journalisten me probeerden aan te zetten om de klimaatcrisis nóg dramatischer voor te stellen. Tien jaar later maakten de media een draai en werden we als maffe apocalyptici afgeschilderd.

Waarover spraken zij?

En nu?

Er heerst een vreemde gelatenheid. We zijn met een krankzinnige snelheid op weg naar een oncontroleerbare mondiale situatie. De risico’s nemen bijna elk uur toe, maar veel media rapporteren er alleen maar op terloopse wijze over. Er is net een rapport van de Wereldbank uitgekomen: 140 miljoen klimaatvluchtelingen tegen 2050! En dit alleen al in de getroffen landen, zonder grensoverschrijdende migratie. Natuurlijk, daar wordt wel over bericht in de media, maar dat is het dan wel zo’n beetje.

U hebt het PIK 26 jaar geleden opgericht. Wat was toen het klimaat – zowel het echte als het metaforische – en hoe is het vandaag?

Wat het echte klimaat betreft, is er aan het begin van de jaren negentig baanbrekend werk verricht door de uitstekende klimaatonderzoeker Klaus Hasselmann en zijn collega’s. In hun klimatologische data werden de vage vingerafdrukken van de mens voor het eerst zichtbaar. Sindsdien is het fysieke signaal van het broeikaseffect krachtig uit de dataruis naar voren gekomen. En de dominante oorzaak is CO2 door het verstoken van fossiele brandstoffen.

Schellnhuber op klimaatconferentie in Qatar.

De temperatuur ligt al één graad Celsius boven het pre-industriële gemiddelde, en dit is in essentie de afgelopen 25 jaar gebeurd. De mens verandert de planeet als een enorme geologische kracht, en het opwarmen van het aardoppervlak gebeurt sneller dan ooit in de geschiedenis van onze beschaving. Dit is niet langer vergelijkbaar met de historische verandering van de IJstijd naar een interglaciaal – we zijn op weg naar opwarming.

En het metaforische klimaat?

Toen we in 1992 het instituut oprichtten, werd het klimaatveranderingsdebat door een zekere lichtzinnigheid gekenmerkt. Net zoals je ’s avonds naar een thriller kijkt, waarvan je weet dat er nepbloed vloeit. Je voelde dat er op een dag een probleem zou kunnen ontstaan, maar het was ver, ver weg. Hoe meer we ons echter gingen realiseren dat klimaatverandering een existentieel probleem is – dat niet uit zichzelf verdwijnt, dat ingrijpende gevolgen heeft en dat slechts gedeeltelijk kan worden overwonnen als we de decarbonisering van de wereldeconomie in de komende twee of drie decennia voltooien – des te problematischer werd het debat in de politiek en samenleving. De motivatie verflauwde, de angst groeide, maar niet voor de risico’s van de klimaatverandering, maar voor de maatregelen om deze te beperken. De ‘grote transformatie naar duurzaamheid’ vereist immers een historisch unieke internationale inspanning. De overgrote meerderheid geeft er de voorkeur aan om de aandacht maar op iets anders te richten, bijvoorbeeld op het weerbarstige migratiedebat. ….

Over de klimaatovereenkomst van Parijs zegt Schellnhuber:

Maar toen is de wetenschap in een val getrapt.

Schellnhuber onderscheiden door de Paus.

Hoe bedoelt u dat?

Vanuit economisch perspectief was de redenering: wacht! U weet het nog niet nauwkeurig genoeg. Er is 90 procent zekerheid, geef ons 95. Toen we 95 procent leverden, stond er: 98. Een gigantische afleidingsmanoeuvre, omdat het betekende: voordat niet al het bewijsmateriaal op tafel ligt, hoeft u niet te handelen.

De lobbyisten hebben het beleid dus een alibi verschaft om zich aan de verantwoordelijkheid te onttrekken. Het is andersom: met 3 procent kans dat we onze existentie in gevaar brengen, moet ik onmiddellijk waarschuwen. En als ik 90 procent zeker ben, zou ik op straat moeten staan en het moeten uitschreeuwen. Wij onderzoekers hebben ons in dit hamsterwiel laten vangen en daardoor kostbare tijd verspild.

Het idee dat als we goed genoeg zouden communiceren, de samenleving uit steenkool zou stappen en afscheid zou nemen van de verbrandingsmotor, was naïef. In plaats daarvan hadden we recht voor zijn raap moeten zeggen: mensen, als we niet radicaal van richting veranderen, zal dat het einde van de beschaving betekenen.

Hoe verklaart u deze traagheid?

Door cognitieve dissonantie. Als ik een enorm probleem heb, waarvan ik niet weet hoe ik er greep op kan krijgen, zal ik het negeren. Of ik intensiveer mijn verkeerde gedrag. Historisch gezien hebben systemen vaak de fatale fouten versterkt, vanaf het moment dat ze in een crisis zijn geraakt. Dus moet de wereldeconomie blijven groeien, ook al vernietigt deze de wereld. ….

Op de vraag of er nog optimisten zijn onder de klimaatonderzoekers, antwoordde u in 2016: ‘De vraag is eerder of er nog onderzoekers zijn die moedig genoeg zijn om hun resultaten te presenteren, ongeacht hoe slecht ze zijn?Wat bedoelde u daarmee precies?

Na de klimaattop in Kopenhagen was er een echte heksenjacht op klimatologen. Berucht is ‘ Climategate’, dat is vernoemd naar het Amerikaanse Watergate–schandaal. Tegenstanders van het klimaatonderzoek hadden onze e–mails gehackt en op een misleidende manier gepubliceerd. We werden ervan beschuldigd gegevens op grote schaal te hebben gemanipuleerd. In die tijd ontvingen we hatemail, inclusief doodsbedreigingen. En we werden door de media schandelijk behandeld. Maar later werden alle beschuldigingen door onafhankelijke deskundigen minutieus weerlegd. …

Het is onvoorstelbaar dat Schellnhuber nog steeds in dit soort sprookjes gelooft en verspreidt. In de VS nadert de eis van ‘E&E Legal’ en ‘ FMELC’ om de e–mails en andere documenten waarop de beruchte hockeystick–grafiek is gebaseerd, vrij te geven nu langzamerhand een ontknoping.

Ik citeer Larry Bell.

At long last, an Arizona Court has finally ruled to end actions by the University of Arizona (UA) to obstruct requests for public release of emails which can shed light upon scientifically dubious and intentionally misleading climate research practices which have had enormously farreaching and costly government policy consequences.

On July 3, in response to a UA request to stay, a lower court order to release the e-mails, Arizona Superior Court Justice James Marner issued a terse seven-word decision … “Motion for Stay Pending Appeal is Denied.”

The legal battle began more than six years ago with requests by the Energy and Environment Legal Institute (E&E Legal) and the Free Market Environmental Law Clinic (FMELC) that UA respond to a public records request for all documents connected to what has come to be characterized as the Climategate e-mail scandal.

Briefly summarized, the controversy revolved around charges that UA researchers, in concert with others from around the world, suppressed data raising questions about evidence used to support the claim that humans are causing climate change, and pressured science journals through “pal-review” not to publish articles by climate alarm skeptics.

Of special interest is access to background information and supporting data concerning an infamous “hockey stick” graph which has factored prominently in alarmist predictions that Planet Earth is on the cusp of a manmade global warming crisis. E&E Legal has described this MannBradleyHughes temperature reconstruction as “what some consider the most influential publication of that decade.” …

That image was politically featured to support urgency of a cap on carbon dioxide through the Kyoto Protocol which was being aggressively pushed at the time by Al Gore and the United Nations. It prominently and repeatedly appeared in Intergovernmental Panel on Climate Change (IPCC) reports.

A previously leaked November 2011 ClimateGate email candidly criticized Mann’s research competency and objectivity. John Mitchell of the UK Hadley Center’s Met Office rhetorically asked, “Is the PCA [principal components analysis] approach robust? Are the results statistically significant? It seems in the case of MBH, the answer in each is no.”

Even Raymond Bradley, Mann’s coauthor for his hockey stick paper, took issue with another article jointly published by Mann and University of East Anglia Climate Research Unit Head, Phil Jones. Bradley wrote, “I’m sure you agree . . . The Mann/Jones GRL [Geophysical Research Letters] paper was truly pathetic and should never have been published. I don’t want to be associated with that 2000 year reconstruction.” ….

Lees verder hier.

Verder met Schellnhuber.

Maar de indruk bleef hangen dat klimatologen niet te vertrouwen waren. Het was een schande dat zelfs de kwaliteitsmedia daar in meegingen. Maar erger is nog: durven we onze bevindingen nog onverbloemd te presenteren? Hoe moeilijk is het om de 2graden doelstelling veilig te stellen? Hoewel ik ervan overtuigd ben, dat het nog steeds mogelijk is als we nu echt snel handelen.

Er wordt steeds gesproken over de zogenoemde tipping points, kantelpunten, na welke ontwikkelingen onomkeerbaar zijn geworden. Welke kantelpunten zijn het meest actueel?

We zijn het meest bezorgd over de koraalriffen en de ijskappen van Groenland en West-Antarctica. We weten dat vanaf een temperatuurstijging van 1,5 graden de overlevingskans van de tropische riffen drastisch afneemt. En op Groenland kan het smelten van de ijskap onomkeerbaar worden met slechts 1,5 of 1,6 graden, wat natuurlijk heel, heel langzaam gebeurt.

Wanneer het ijs daar volledig smelt, stijgt het zeeniveau op de lange termijn met zeven meter. Lagos, de Malediven, een derde deel van het gebied van Bangladesh dat zou allemaal verdwenen zijn. Dat is van invloed op vele honderden miljoenen mensen. Sommige kantelpunten zijn mogelijk reeds overschreden. Daarom is het des te belangrijker om de grens van 2 graden te verdedigen. Als we dat opgeven, kan het zijn dat het Holoceen, met zijn milde temperaturen, al snel een ver verleden tijd is en we afglijden in een zelfversterkend broeikaseffect met 6 of 8 graden opwarming. …

Hoe zal de geschiedschrijving ooit op ons terugkijken?

Cynische collega’s zeggen dat er geen geschiedschrijving meer zal zijn. Ik geloof dat niet. Maar ik denk dat als we het niet halen, het nageslacht met grote minachting op deze periode terug zal kijken. …

Aldus Schellnhuber. Lees verder hier (achter betaalmuur).

In wat voor een parallel universum leeft Schellnhuber? Hij blijft alarmist tot in zijn kist. Hij beklaagt zich erover niets te hebben bereikt. Daarbij vergeet hij dat hij de Duitse samenleving voor honderden miljarden op kosten heeft gejaagd, die geen enkel aantoonbaar effect hebben op het klimaat.

Na verantwoordelijk te zijn geweest voor deze onvoorstelbare megaschade mag hij binnenkort van zijn pensioen gaan genieten. Natuurlijk al weer op kosten van de Duitse belastingbetaler. Het zou mij niets verbazen als hij voor zijn onheilsprofetieën ook nog een hoge onderscheiding krijgt, al was het alleen maar als judaskus uit blijdschap van deze lastpak te zijn bevrijd.

In wat voor een gekkenhuis zijn we terecht gekomen?