Uit de oude doos

Verschillende keren heb ik aandacht geschonken aan de Duitse Energiewende (zie bijvoorbeeld hier), die voor vele groenbevlogenen als lichtend voorbeeld diende voor het klimaatbeleid dat ook Nederland volgens hen zou moeten voeren.

Ik ben daar altijd kritisch over geweest. Maar ik zag dat natuurlijk verkeerd, althans volgens mijn opponenten, waaronder Jan Paul van Soest in een kritiek op mijn opvatting. Onder de titel, ‘Duitse Energiewende kost paar centen, maar dan heb je ook wat’, schreef hij: ‘Duitsers zien vooral voordelen Energiewende.’

En hij vervolgde:

Jan Paul van Soest.

Op de dag dat we (dochter Heleen van Soest en ondergetekende) terugkwamen van een studiereis door Duitsland om de Energiewende in het wild te bestuderen, bracht het conservatieve blog De Dagelijkse Standaard een bericht over Duitsland’s Groene Nachtmerrie.

Merkwaardig. Ging het om het zelfde Duitsland waar wij zojuist waren? En over dezelfde Energiewende als waarover wij ons net geïnformeerd hadden?

Waar zelfverklaard klimaat- en energie-expert Hans Labohm in de Dagelijkse Standaard rept over stijgende energieprijzen en verlies aan concurrentiekracht bij de Duitse industrie, en over lastenverzwaringen die de geïndoctrineerde bevolking lijdzaam draagt, komt uit onze gesprekken met betrokkenen en instituten en uit boekenkasten vol diepgravende rapporten een heel ander beeld tevoorschijn. Een beeld van vastberadenheid, ingenieurstrots en uitdagingen.

Aldus Jan Paul van Soest. Hoe blind kan een mens zijn voor de realiteit? En hoe kun je zulke beoordelingsfouten maken zonder je geloofwaardigheid als deskundige te verliezen?

We zijn nu twee jaar verder en het begint nu ook bij vele Duitsers te dagen dat de Energiewende een fiasco van majestueuze dimensies is.

Al eerder was daarvoor gewaarschuwd. Zie bijvoorbeeld het Duitse ‘Handelsblatt’ dat reeds vijf jaar geleden de waanzin van de Energiewende aan de kaak stelde. Datzelfde geldt voor de Duitse topeconoom, Hans–Werner Sinn, die daarover in een magistrale voordracht in München een vernietigend oordeel velde. Al eerder liet hij weinig van de Energiewende heel in zijn presentatie “Energiewende ins nichts“. Ook Axel Bojanowski liet zich in augustus 2017 in ‘Der Spiegel’ niet onbetuigd: ‘Warum Deutschland seine Klimaziele verfehlt’.

En onder de titel, ‘Teurer Fehler: Noch mehr Milliarden für die Energiewende’, schreef Holger Douglas enkele maanden geleden voor ‘Tichys Einblick’:

Deze keer is de beurt aan de belastingbetaler: miljarden moeten worden uitbetaald aan de compensatie van de energiebedrijven voor de overhaaste energietransitie. Maar de hoogste rekening moet nog komen.

520 miljard euro is nog steeds niet genoeg. Dit zijn de berekende kosten van de Energiewende tot 2025, zoals vastgesteld door het ‘Institut für Wettbewerbsökonomik’ van de Universiteit van Düsseldorf. De 25.000 euro, waarmee elke huishouding van vier personen het wereldklimaat redt, zijn nog onvoldoende. Er zullen nog veel meer miljarden nodig zijn.

Recentelijk schreef Ulrich Bettermann onder de titel, ‘Die Energiewende ist ein krasses Beispiel unnützer Politik’, in ‘Welt’.

De nationale Rekenkamer signaleert aanzienlijke tekortkomingen bij de implementatie van de miljardenverslindende Energiewende. In een evaluatierapport worden ernstige verwijten geuit aan het adres van het verantwoordelijke ministerie van Economische Zaken.

Men weet nauwelijks meer waar men met zijn onvrede over het regeringsbeleid naartoe moet. De Energiewende is de zoveelste mislukking van het overheidsbeleid. Zij vormt een enorme belasting voor de burgers en het bedrijfsleven, maar heeft geen enkel effect op het klimaat.

Het zogenaamde generatieproject dreigt volledig te mislukken. De doelen worden gemist. Het leidt niet tot een vermindering van de CO2–uitstoot, niet tot lager energieverbruik, niet tot hogere energieproductiviteit en niet tot een groter verbruik van hernieuwbare energie.

Het verslag van de Rekenkamer leest als een afrekening met de politieke Energiewende van bondskanselier Angela Merkel en de managementkwaliteiten van haar minister van Economische Zaken, Peter Altmaier.

De enorme kosten staan in geen enkele redelijke verhouding tot de magere opbrengst.

De Rekenkamer verwacht in 2017 ten minste 34 miljard euro aan lasten voor burgers en bedrijven. Dat is veel geld om bijna alle doelen van de energietransitie tegen 2020 te missen. In de afgelopen vijf jaar verdween minstens 160 miljard euro in deze bodemloze put.

Binnen de beperkingen van haar mandaat kan de Rekenkamer niet anders doen dan oproepen tot verbetering van de coördinatie en het beheer van de Energiewende. Maar zoals bekend, hebben deze kanselier en haar regering hun handen reeds vol aan zaken van minder belang. We zullen dan ook hier tevergeefs wachten op de benodigde correcties en ons verder moeten laten uitmelken.

Zie verder hier.

Een Kamer vol struisvogels?
In Duitsland is op dit moment 14% van de energie duurzaam. In Nederland is dat de helft: 7%. Aan beide percentages is vele decennia gewerkt, en Duitsland ligt jaren op ons voor. De Haagse politiek houdt echter voor Nederland vrolijk vast aan 14% duurzaam in 2020. We moeten dus in twee jaar ons duurzaam aandeel gaan verdubbelen naar het Duitse niveau. Het is duidelijk dat dit onmogelijk is, en dat pogingen om dit te realiseren astronomische bedragen zullen vragen.

Het beoogde resultaat is de situatie in Duitsland, waarover de hierboven geciteerde deskundigen stellen dat deze energietransitie als “idioterie”, “een dure fout” en “nutteloos beleid” beschouwd moet worden. Een “Energiewende ins nichts”.

En toch roepen alle politieke partijen in Den Haag, behalve FvD en PVV, dat we dit verheffende Duitse voorbeeld snel moeten volgen. We weten uit Duitsland trouwens ook al hoeveel dat gaat kosten: €1.700 per vierpersoonsgezin per jaar. En wat levert het op? De staat stelde zelf in de Urgenda-rechtszaak dat het effect op de opwarming van de aarde onmeetbaar klein zal zijn.

Het energieakkooord waarin deze 14% werd afgesproken, is door de Kamer goedgekeurd zonder dat ook maar één Kamerlid wist wat de kosten ervan zouden zijn. Men gaf in gezamenlijke groene euforie een blanco check  af, voor rekening van de burgers.

Nu de gevolgen daarvan duidelijk worden, zouden ze daar wel eens door de kiezers op kunnen worden afgerekend.

Hoe het ook zij, in de ‘herhaling’ zal zich in ons land hetzelfde scenario als in Duitsland ontvouwen. Is dat wat we willen met z’n allen?